| Onderstaande
bijdrage van Sonia Déchamps verscheen
eerder in het Franse stripmaandblad Casemate
nummer 66 van januari 2014. |
 |
Olivier
Balez over de eerste plaat: "Dit is de eerste
plaat die ik tekende. Als deze me zou lukken vond ik dat
de rest van het verhaal vanzelf zou komen. Pierre waardeerde
deze pagina, de uitgever ook. Op basis hiervan is de rest
opgebouwd."
Olivier Balez over de Fortune-cover:
"In prent 2 is de cover van een Fortune-magazine
uit 1938 afgebeeld met een illustratie van Hans J. Barschel.
Dit illustratieconcept beeldde de toenmalige ambities
uit als antwoord op het idee van georganiseerd transport.
Fortune was een invloedrijk en karakteristiek
tijdschrift in die periode. De cover geeft met zijn afwijkende
stijl goed het ritme van het geheel aan op deze plaat."
Pierre Christin over Robert Moses: "Moses
was een groot liefhebber van wagens, maar hij kon zelf
niet rijden. Niet erg als je deel uitmaakt van de hogere
bourgeoisie zoals hij. Daar zijn chauffeurs voor."
Olivier Balez over de schipper: "Ik
heb de boot verschillende keren hertekend. Ik had van
de schipper eerst een Marseillees gemaakt die lijkt op
Raimu (Frans acteur, red.), met een vishengel.
Pierre moet er niets van weten. Ik heb er uiteindelijk
een silhouet in de verte van gemaakt."
Olivier Balez over de inkleuring: "Ik was
heel wat van plan met de inkeuring. Het moest de periode
weergeven en de lezer meteen in het tjdperk gooien. In
het begin gebruikte ik neutrale tinten en van zodra de
hippiejaren kwamen, nemen ze wat meer kleur aan. Soms
zei ik tegen mezelf dat ik het te moeilijk maak en dat
er nog een ander palet uit te vinden is. Ik heb geprobeerd
de uitdaging tot het einde vol te houden."
 |
Pierre
Christin over het huis van Moses: "Het heeft
me veel moeite gekost om Moses' optrekje op Randall's
Island te vinden. Mooi en weggestopt. Je merkt dat het
wat mocht kosten. Het deed me denken aan het landhuis
van Bruce Wayne. Je weet dat hij er ergens is... zonder
goed te weten waar."
Olivier Balez over de punt van zijn potlood:
"Het wapenschild komt van de beginperiode van het
bedrijf Triborough Bridge and Tunnel Authority dat kort
na de Grote Depressie, in 1933, was opgericht. Als documentatie
gebruikte ik veel foto's. Geen van mijn vorige strips
hebben zoveel diepgang als Moses. Voor de architectuur
mocht ik gene fouten begaan. Ik heb geprobeerd om zo dicht
mogelijk bij het personage en de stad te komen. Voor Moses
moest ik me ontdoen van mijn documentatie, ik moest afstand
nemen, tot er uit de punt van mijn potlood het visuele
beeld dat ik van hem had uit vloeide. Ik heb gegpoogd
om zijn tics te behouden, zijn houdingen zoals zijn gekruiste
armen."
Pierre Christin over Moses' politieke carrière:
"Moses kende een lang en gecompliceerd leven. Ik
heb dat vereenvoudigd. Hij heeft zich aan politiek gewaagd:
een bominslag. Al zijn kwaliteiten van man in de schaduw
keerden zich tegen hem. Kwetsbaar en onverdraagzaam overkomen,
zelfs als men briljant is, werkt niet in de politiek."
Pierre Christin over abstracte onderwerpen:
"Sommige episodes uit zijn carrière zijn grappig
en geschift waar het zijn relatie met de politiek betreft,
ze kunnen een boek vullen. Maar een stripverhaal is geen
ideaal medium om abstracte onderwerpen zoals politiek
en economie te behandelen. In een strip heb je vaart nodig,
er moet iets gebeuren..."
 |
Pierre
Christin over de New Yorkse geest: "Dit
zijn twee werkelijk magnifieke pagina's! Dit is echt de
New Yorkse geest in het hart van Oliviers werk."
Olivier Balez over de bruggen: "Bovenaan
staat de Robert Moses Causeway Bridge. Onderaan de George
Washington Bridge die niet door Moses was ontworpen, ook
al droomde hij ervan. Ik heb er niet naar geijverd om
de brug vanuit een ander standunt te tekenen. Uit de twee
of drie foto's uit de juiste periode heb ik deze gekozen
die me het interessantst leek, die me het meest plezier
zou geven om te tekenen. Soms is het standpunt van belang.
Onderaan teken ik de monumentaliteit van de brug die door
de kleinheid van de wagens wordt gaccentueerd."
Olivier Balez over het ongeluk: "In de middenprent
staat een ongeluk. Het leek me interessant om het discours
van Moses te onderlijnen die er op drukte dat dankzij
zijn autowegen veel ongelukken vermeden raakten. Hier
zien we een aanrijding tussen een wagen en een tram. Op
andere foto's uit deze periode ontdekken we op de wegen
paarden en soms een ongelofelijke menigte."
Olivier Balez over visueel geheugen:
"Er bestaat veel documentatie uit deze periode. Des
te beter! Ik heb geen intens visueel geheugen zoals sommige
collega's die erin slagen om bijvoorbeeld een tractor
uit het geheugen te kunnen tekenen. Ik heb het moeilijk
om zoiets te tekenen als ik geen voorbeeld voor me heb.
Bovendien is het een New York uit een ander tijdperk.
Ik moest nagaan welke gebouwen er stonden. In New York
heeft men al altijd afgebroken en gebouwd. Een keer ik
de juiste info had, moest ik enkel nog het juiste standpunt
kiezen. Het spel kon beginnen, ik voelde de drang om het
New York uit deze periode bijna fotografisch te benaderen."
 |
Olivier
Balez over een frustratie: "Hier is er geen
Vrijheidsbeeld of Brooklyn Bridge te zien... Pierre liet
ons een veeleer onbekend New York ontdekken, zonder een
stad te willen tonen om die aan ons op te dringen. Ik
had me nochtans geamuseerd mocht ik die iconen kunnen
tekenen. Vandaar dat ik toch een beetje gefrustreerd was.
Maar dat was de afspraak vanaf het begin."
Olivier Balez over de gebouwen: "Pierre
had het wel voor deze gebouwen. Ik kende ze want ik huurde
een appartement in deze wijk. Het enorme van het complex
en de kleur van de gebouwen trok toen mijn aandacht."
Olivier Balez over de silhouetten: "Wanneer
ik voorstelde om de personages als silhouetten te tekenen,
vond Pierre het idee ontroerend. Ik voelde aan dat hij
wat afstand wilde nemen van de uitgezette mensen. Ik wilde
geen enkele bevolking stigmatiseren. Door geen gezicht
of kleur te tonen, ben je eerder geneigd om vooral de
wreedheid om hele families uit hun huizen te zetten voor
een andere, onzekere bestemming. De scène speelt
zich tijdens de schemering af."
Olivier Balez over wegkijken: "Ik
ween gemakkelijk. Maar ik hou niet van tearjerkers in
de bioscoop. Ik schat regisseurs hoog in die een manier
vinden om te vertellen zonder het te tonen. In Taxi
Driver was er bijvoorbeeld een scène waarin
De Niro iemand opbelt, en Scorsese glijdt met zijn camera
naar het einde van de gang in plaats van De Niro te tonen
die slecht nieuws te horen krijgt. Dat zou iemand doen
als hij naast De Niro stond. Je zou je blik afwenden omdat
je geen deel wil uitmaken van de pijn. Bij het bekijken
van onze prent is er ook een voorkeur om weg te kijken." |
