|
Onderstaande
bijdrage van Paul Giner verscheen
eerder in het Franse stripmaandblad Casemate
nummer 104 van juni 2017. |
 |
Over de schrijfmachine: "Giant
doet zich voor als de man van Mary Ann Murphy, maar hij
kan haar geen met de hand geschreven brieven sturen zonder
dat zij het bedrog door zal hebben. Vandaar het gebruik
van een schrijfmachine met het mechanische, ietwat koude
lettertype dat goed overeenkomt met het personage. Vind
je het raar dat een arbeider met zo'n machine kan werken?
Dat leg ik uit via het verleden van Giant dat later in
het verhaal te ontdekken is."
Over de briefwisseling: "Ik heb
me veel vragen gesteld over de manier waarop de briefwisseling
tussen Giant en Mary Ann in beeld gebracht moet worden.
Ik heb ervoor gekozen om het dagelijks leven van de ene
op het Ierse platteland te tonen terwijl de ander over
zijn leven in New York vertelt, en omgekeerd. Elk van
hun brieven is op papiersnippers te lezen en die verspreid
liggen op de pagina."
Over Mary Ann: "Mary Ann is krachtig
en moedig, ze voedt alleen haar kinderen op en ze zorgt
voor haar stervende moeder. Haar man die naar de Verenigde
Staten trok, stuurt haar af en toe een briefje, maar ook
wat geld. Voor haar uiterlijk baseerde ik me op actrice
Jessica Chastain die een zekere kracht achter haar schoonheid
uitstraalt."
Over digitaal werken: "Potloodtekeningen,
inkting, inkleuring... ik voer alles digitaal uit op een
Wacom Cintiq-tablet. Je kan het niet zien, want ik heb
mijn eigen hulpmiddelen ontwikkeld zodat mijn inkting
grafischer is, heel 'rough'. Mijn manier van werken is
veel geëvolueerd sinds de trilogie Promise,
op scenario van Thierry Lamy. Voor Giant denk
ik na over de bladschikking en de vertelling vanaf het
schrijven van het scenario zodat elk visueel aspect op
punt staat."
 |
Over Wolverine: "Uiterlijk
lijkt hij er niet op, maar Giant is gebaseerd op acteur
Tom Hardy — die heel gesloten is in Lawless
— en op Roy Dupuis, een acteur uit Quebec die gewoonlijk
ook mannen van weinig woorden neerzet. Toen ik die beer
begon te tekenen, dachten sommigen rond mij zelfs aan
Wolverine. Maar dat is onbewust!"
Over New York: "New York is een
nerveuze, drukke, overweldigende stad. Ik wilde die aspecten
overnemen in de straten door er veel mensen te tekenen
en veel reclame en affiches die aan de muren hangen. Ik
voeg er nog een laagje aan toe met een voice-over van
een radiopresentator die het nieuws over de stad geeft
op een cynische, grijnzende toon. Het lijkt wat overladen,
maar zo is New York."
Over perspectief: "Door mijn opzoekingen
ter plaatse, in boeken en op het internet beschikte ik
over vijfduizend tot zesduizend foto's die nodig zijn
om die periode te begrijpen. Het was uitgesloten daar
niets mee te doen. Ik bouw mijn voor- en achtergronden
op en realiseer mijn perspectieven op het oog waarbij
ik wat vals speel. Mocht ik veel nauwgezetter zijn, zou
het geheel misschien minder leven. Door te zoeken naar
het overbrengen van een zekere emotie op het gebied van
de architectuur ontdekte ik al doende de troeven van het
perspectief."
Over leegte: "Door het gebruik van
wit voor de New Yorkse hemel kon ik alles wat laten ademen
terwijl ik belang aan het lege kon geven. Leegte is een
nog sterker contrast met personages en stalen constructies."
 |
Over
Dorothea: "Zoals alle nevenpersonages dient
fotografe Dorothea om een deel van het verhaal te vertellen,
want zij ontdekt informatie over het leven en verleden
van Giant terwijl ze een onderzoekt voert. Ik wilde per
se een fotograaf opvoeren in mijn verhaal, want zij zijn
de getuigen die ons nog resten uit die periode. Om sfeer
weer te geven is de foto nog machtiger dan de film. Ik
kreeg ook de kans om te knipogen naar Dorothea Lange die
heel wat foto's over de Grote Depressie maakte."
Over contrasten: "In de voorlaatste
prent vraagt Mary Ann aan Giant om haar over New York
te vertellen. We zien dan een rijke familie in een Rolls
Royce stappen met een chauffeur achter een man die duidelijk
de nacht heeft doorgebracht op een bankje en een ander
die werk zoekt. Dat is het land waarin Giant woont, het
land van alle contrasten!"
Over geel geluid: "De pneumatische
hamers dienen om klinknagels vast te maken. Ze maken hetzelfde
geluid als Thompson-machinegeweren, met hun lader die
eruitziet als een camembert, of als het gereedschap waarmee
banden vastgevezen worden in de Formule 1. Vandaar die
Ratatatatata, een hels lawaai in het midden van de werf.
In die periode hadden arbeiders geen helm of oordopjes.
Omwille van de leesbaarheid houd ik mijn onomatopeeën
vaak wit. Het geel dat in de laatste prent is te zien,
is sinds het begin van het album verbonden met het geluid
van de hamer."
 |
Over
opbouw: "Ik hecht veel belang aan de opbouw
van mijn platen. Het is geen toeval dat het begint in
de wolken, tussen stalen balken, voor het eindigt op de
grond ter hoogte van het asfalt en de banden. In enkele
seconden gaan we over van licht naar schaduw en van de
hemel naar de smerige wijken wat opnieuw het contrast
van de stad toont."
Over documentatie: "Ik kreeg toegang
tot het archief van Rockefeller Center waar ik fotokopieën
mocht maken van heel wat foto's die elders onvindbaar
zijn. Ik kreeg ook toegang tot honderden negatieven op
celluloid van de Grand Library van New York en ik ben
naar Ellis Island geweest waar alles wordt opgeslagen
over de immigranten. Tot slot kon ik ook communiceren
met de mensen van Tenement Museum, in de Lower East Side,
die me zaken bijbrachten over bijvoorbeeld de huurprijs
in 1930."
Over kleuren: "Omdat ik de belangrijkste
contrasten en dieptes bij het inkten uitwerk, is de inkleuring
pas de laatste final touch. Het levert wat meer ritme
ofwel een sfeervolle bijdrage, maar de kleuren zijn nergens
overdreven aanwezig. Ik laat veel witte vlakken open en
zwak kleuren af, bijna monochroom of duotoon. Ik werkte
alleen op basis van zwart-witfoto's en ik had het gevoel
dat het leven uit die tijd ook zo was. Mocht ik te hevige,
te actuele kleuren gebruikt hebben, zoals toen nochtans
vaak het geval was, zou ik de indruk hebben dat ik het
New York uit de jaren 1930 heb afgezwakt." |
