Onderstaande
bijdrage van Klervi Le Cozic verscheen
eerder in het Franse stripmaandblad Casemate
nummer 127 van juli/augustus 2019.
 |
Over
andere voorstellen: "Men heeft me verschillende
westerscenario's voorgesteld die me niet interesseerden…
tot dit uitstekende Gunfighter kwam. Sinds de
dood van Jean-Michel Charlier is er niet veel goeds verschenen,
op Undertaker van Ralph Meyer en Xavier Dorison
na. Ik vond de overname van Blueberry door Jean
Giraud nogal hol. Gunfighter steunt op een puur
westernscenario."
Over nieuw plezier: "De laatste
jaren heb ik enkele albums getekend die nauwelijks succes
hadden. Na Kashmeer dacht ik er zelfs aan om
het striptekenen op te geven en me te wijden aan aquarelschilderijen
en illustraties. Bec contacteerde me en ik tekende dit
album met heel veel plezier."
Over spuwen: "De Far West sprak
me niet bijzonder aan, maar ik ben erin gevallen door
de tussenkomst van Blueberry. Ik was een onvoorwaardelijke
bewonderaar van Giraud en verdiepte me dus in alles waarvan
hij hield. Vervolgens werd ik een westerntekenaar in plaats
van een westernlezer door de reeks Comanche over
te nemen. In westerns spuwen cowboys altijd! In films
zie je Kirk Douglas of Marlon Brando spuwen, maar weinig
pruimtabak kauwen terwijl alle cowboys pruimtabak kauwden.
Dat zet meteen de toon!"
Over inspiratie: "Voor Garth, de
oude man die op de ranch werkt (en die spuwt), baseerde
ik me op een van de personages uit The Culpepper Cattle
Co., een fantastische western uit 1972 die Christophe
Bec me had aangeraden. Uit die film haalde ik ook het
uiterlijk voor de jongen die we wat verder te zien krijgen.
Dat doe ik zonder complexen, mezelf wijs makend dat niemand
zich die film zal herinneren."
 |
Over
zithoudingen: "Katherine ziet er wat uit
als familie van Comanche, behalve dat ze blond is! En
ze heeft een heel ander hoofd. Katherine is volledig mijn
creatie. In het begin is ze gewoon een koeienhoedster,
maar ze zal zich beetje bij beetje laten gelden en een
lot kiezen waarvoor ze niet was voorbestemd. Katherine
rijdt als een Amazone, want vrouwen hadden indertijd niet
het recht om te rijden als mannen. Haar broer laat haar
later toe om schrijlings te zitten om het vee te hoeden.
Dat is heel wat praktischer!"
Over het decor: "Van de Verenigde
Staten kende ik enkel Houston, in Texas, een grote stad
in beton. Ik zag daar geen enkel landschap. Ik tekende
naar mijn documentatie voor Comanche en Marshal
Blueberry. Daardoor ziet ons Colorado er wat uit
als Wyoming. Niet erg voor het Franse publiek. Het is
zo'n beetje zoals Amerikaanse films die zich afspelen
in Parijs en waarbij op de voorgrond het 16de arrondissement
is te zien en op de achtergrond het 8ste."
Over het landschap: "Dit landschap
doet denken aan de Auvergne. Het gras is geler en de bergen
kaler door de droogte. De Verenigde Staten zijn immens
en hun landschappen zijn heel uiteenlopend."
Over aangename dingen: "Ik haal
veel documentatie uit films. Tof, in die periode was er
weinig metaal. Alles was in hout en leer en de paarden
waren nog niet vervangen door auto's. Allemaal aangename
dingen om te tekenen."
 |
Over
het oude en het nieuwe Amerika: "Prikkeldraad
is weinig behandeld in stripverhalen. Tegenwoordig heeft
het plaatsgemaakt voor toegangscodes aan de ingang van
gebouwen. De Amerikanen hebben dat soort toezicht geschapen.
De minder rendabele longhorns werden vervangen door winstgevendere
koeien die gefokt werden door kruising, een andere Amerikaanse
specialiteit. In dit verhaal staat de oude ranch van de
Cottons tegenover de ranch van de Wallaces die hypermodern
is, ontzettend ontwikkeld en die op winst en rijkdom mikt.
Het Amerika van Trump komt tot bloei. De kleine ranch
symboliseert het oorspronkelijke Amerika: oprecht, zoekend
naar het stichten van een natie in nieuw gebied. Daarna
nam de Amerikaanse spirit, zoals we die nu kennen, de
bovenhand. Dit scenario vond ik leuk omdat het dit allemaal
aantoont, zonder te militant te zijn."
Over het onweer: "Behalve een keer
aan zee heb ik nooit zo'n storm meegemaakt zoals hier.
Mijn zoon Corentin heeft het volledig in beeld gebracht.
Dat viel niet mee met al die koeien die je wat verder
in het verhaal ziet. Ze zijn delicaat om te tekenen. Het
onweer veroorzaakt bliksems die de kudde decimeren. Ben
heeft de scène prent per prent, voorgrond en achtergrond,
beschreven en mijn zoon heeft het beeld per beeld getekend.
En ik had het genoegen er alle details aan toe te voegen."
Over The Rolling Stones: "Voor Wayne,
de broer van Katherine, heb ik me gebaseerd op Keith Richards.
Je herkent hem soms in zijaanzicht. Als kind gaven The
Rolling Stones me soms zin om te dansen als een gek! Als
adolescent wilden we er allen uitzien als Mick Jagger.
Ik had hem bijna voor Wayne gebruikt, maar hij was veel
te herkenbaar."
Over valse pistolen: "Voor de laatste
prent liet ik een foto van mij nemen met die houding.
Ik heb enkele valse pistolen, maar die komen nauwelijks
van pas. Net zoals Michel Blanc-Dumont en Christian Rossi
kennen we die Colts van buiten."
 |
Over
tablets: "Ik gebruikte Chinese inkt, een
pen en penseel om dit album te tekenen. Voor mij persoonlijk
bestaan tekentablets niet. Daar moet je mee geboren zijn
om er goed mee te kunnen werken, anders verval je in manga's."
Over de inkleuring: "Voor de inkleuring
werkt mijn zoon met Photoshop. Daarmee maken we onze vingers
niet vuil, perfect! Een XIII Mystery en de reeks
Rio lieten hem toe om een opmerkelijke efficiëntie
te bekomen. Hij was de best aangewezen persoon, ik zie
niet in wie anders mijn albums zou inkleuren. Op zijn
vierde pikte Corentin in zijn park naast mijn tekentafel
al mijn gumsel en at het op. Hij is opgegroeid met strips
en kent perfect mijn beeldtaal."
Over BLAM: "Er staat BLAM in de
tekening zonder dat het kan gewist worden. Jammer voor
de vertalers. Ik vermijd de klanknabootsing PAN omdat
men daarmee in het Nederlands eten klaarmaakt. Je moet
internationale onomatopeeën gebruiken. Voor de anekdote,
Giraud gebruikte ook BLAM."
Over de vertelling: "Het ingewikkeldste
was de indeling van de voor- en achtergronden, de bladschikking
en de vlotheid van de vertelling. Een slechte vertelling
met goede tekeningen is niets waard, het tegendeel is
al beter. De meester van een te gekke vertelling is Hermann,
ook al ben ik niet zo dol op zijn tekenstijl. Met Corentin
probeerde ik heel nauwkeurig te zijn in de vertelling.
Sommige pagina's bevatten dertien prenten met veel teksten.
Daarom kostte dit album me zoveel tijd." |
