|
Onderstaande
bijdrage van Lise Benkemoun verscheen
eerder in het Franse stripmaandblad Casemate
nummer 88 van januari 2016. |
 |
Over
de zwarte prenten: "Start van een nogal
cinematografische scène, met weinig actie en met
zwarte prenten, het equivalent van een fade-out op het
scherm. Hun doel is om verstreken tijd en het geheugenverlies
van Harmony te symboliseren. Geen tekst, ik haast me niet!"
Over de bange uitgeverij: "Harmony
komt geleidelijk aan bij bewustzijn, ik gebruik daarom
twee prenten enkel om het openen van haar ogen te tonen.
Vervolgens ontdekken we samen met haar de kelder waar
haar ontvoerder haar heeft gelegd. Ik heb me een ongeluk
getekend om heel veel details voor deze kamer te voorzien.
Maar omdat ik ervoor koos deze prent heel donker te tekenen,
zie je er bijna niets van! De hele pagina is ingekleurd
met koude, blauwgrijze tinten, maar die prent was bijna
zwart... Zodanig zwart dat Dupuis er schrik voor kreeg
en me vroeg het te verbeteren."
Over het standpunt: "Knipoogje
naar films als The Shining met in het groot de
trap die naar de deur leidt. Ik toon die niet heel duidelijk
zodat we begrijpen dat Harmony noch helder zicht noch
heldere gedachten heeft. Ze begrijpt niet wat er met haar
is gebeurd, noch waar ze zich bevindt — wat ook
het geval is voor de lezer want het hele verhaal speelt
zich af vanuit het standpunt van Harmony. Als gevolg van
een stijleffect, met twee bijna identieke prenten met
het gezicht van Harmony in close-up naast elkaar, merk
je het angstzweet nadrukkelijk op. Het enige verschil
tussen de twee prenten zijn de ogen van Harmony die zich
weer sluiten. In de voorlaatste prent zien we de deur
die opengaat waardoor we heel kort een ongedefinieerd
silhouet ontwaren, maar vaag. Harmony verliest opnieuw
het bewustzijn! En hop, weer een zwarte prent."
 |
Over de kaars: "Hier zie je een ander stijleffect
zoals in de film met een verandering van focus. Het idee
is opnieuw om het verstrijken van de tijd te suggereren
met het kaarsje naast Harmony. Aangezien die al voor de
helft is opgebrand, betekent dat ze daar al een tijdje
ligt. Je ziet goed het contrast tussen de kleuren op deze
en de vorige plaat en tussen de twee helften op deze plaat
dankzij het kaarslicht die de hele kamer verlicht."
Over het decor scannen: "Harmony
wint geleidelijk aan haar krachten terug, ze kan nog niet
bewegen... Ik toon opnieuw een algemeen zicht van de kelder,
in vogelperspectief, met deze keer alle details zichtbaar!
Dit beeld doet begrijpen dat Harmony het decor scant voor
ze weer in een diepe slaap verzeilt. Opnieuw een zwarte
prent."
Over de eerste beweging: "De pleister
die Harmony op haar arm ontdekt duidt gewoon aan dat ze
een prik kreeg. Om haar te drogeren of integendeel om
haar te verzorgen? Wij zouden er net als haar ook aan
voelen. Harmony kan zich eindelijk bewegen. Aan de hand
van de bijna opgebrande kaars kunnen we zien dat er weer
heel wat tijd over is gegaan in vergelijking met de bovenste
prenten. Eerste beweging van Harmony die probeert recht
te staan. Vandaar de close-up op haar voet in de laatste
prent om het belang van dat sterke moment aan te tonen."
Over moeilijke voeten: "Je staat
er niet bij stil, maar voeten tekenen, is moeilijk. Vooral
een voet van een vrouw. Je moet het steunen tonen, enzovoort.
Ik heb op internet naar veel foto's van voeten gekeken
voor ik deze prent tekende!"
 |
Over de bakstenen: "Harmony staat recht,
eindelijk! Ook hier neem ik er weer mijn tijd voor, in
de eerste vier prenten stapt ze een beetje voor ze neervalt.
Nog altijd koude, blauwgrijze kleuren en bakstenen...
die ik een voor een digitaal heb getekend. Ik heb zelfs
de hele kamer in 3D gemodelleerd voor ik me op het tekenen
ervan toelegde."
Over digitaal en traditioneel tekenen: "Probleem,
door het digitaal werken en de 3D kan ik inzoomen op mijn
tekeningen en me verliezen in de details. Ik blijf hangen
bij elke prent en verlies het algemeen zicht op de pagina.
Deze manier van werken overtuigt me niet, ik ben tijdens
het maken van het album dan ook teruggegaan naar het meer
traditioneel tekenen. Te meer omdat het belangrijkste
niet het decor is of de paar pasjes van Harmony, maar
haar wil om eindelijk actie te ondernemen, te proberen
begrijpen wat er met haar is gebeurd en te ontsnappen."
Over er is iemand: "Opnieuw een
vaag beeld van de trap, maar deze keer zien we er een
licht achter. Ze heeft dus niet gedroomd, er is wel degelijk
iemand! Maar haar zwakte neemt opnieuw de bovenhand, ze
valt opnieuw flauw, nieuwe zwarte prent als overgang."
Over het verband: "Dan een groot
contrast met een grote close-up op basisvoeding: een appel,
brood, water, opnieuw vanuit het standpunt van Harmony
gezien. Ook al heeft ze honger, ze durft het voedsel niet
aan te raken. Ze kijkt afwisselend naar de deur en naar
het dienblad, ze wacht af of er iets gebeurt. Er komt
zwak licht binnen in de kelder, we begrijpen dat de zon
is opgekomen. Er is uiteraard een verband met de voorwerpen
die duidelijker worden op hetzelfde moment als Harmony's
gedachten."
 |
Over de sfeer: "Harmony eet en er komt iemand
van de trap die enkele woorden zegt. We gaan verder met
close-ups die een ernstige, trage, geconcentreerde sfeer
weergeven."
Over het gekraak: "In prent 4 hoop
ik dat je bijna het gekraak van het hout of de lederen
schoenen hoort. In prent 5 de ontmoeting of beter de confrontatie
want de angstige Harmony verstopt zich als een wild kind.
Tot hier is heel haar gedrag primitief."
Over gebreken: "In close-up de man
in zijn meest afschrikwekkende gedaante. Ik heb drie keer
moeten herbeginnen om zijn gezicht juist te treffen! Een
van mijn gebreken is dat ik me gemakkelijk het hoofdpersonage
kan voorstellen, maar nevenpersonages komen beetje bij
beetje. Daardoor moet ik regelmatig al getekende platen
herwerken. Door zijn blik niet te tonen, begrijp je zijn
bedoelingen nog niet, noch wat hem bindt aan Harmony.
We merken alleen dat hij groot, breed en nog indrukwekkender
is dan hij in prent 8 is te zien. Hij is angstaanjagend,
Harmony weent."
Over de 'beer': "De kamer is onrustwekkend,
het personage ook. Ik toon Harmony in foetushouding, als
een bang dier. Ze zegt geen woord. We vernemen dat de
man Nita heet wat in het Sioux 'beer' betekent. Dat staat
hem goed, hé? Zij weet nog altijd niet hoe ze heet
en of ze zijn gevangene is. Aan het einde van deze scène,
waar ik mijn tijd voor genomen heb, is het decor neergezet.
En het licht dringt op de volgende pagina's binnen, voornamelijk
om de droom van Harmony in beeld te brengen." |
