Alle bijdragen van Lode Devroe aan de rubriek De Commentator bundelen we op deze pagina.

Klik verder naar de volgende onderwerpen:
• 12/03/2011 LaSalle, Cadillac, Lincoln, Hudson, Buick, Plymouth en een futuristische Ford FX-Atmos... Wat een mooie galerij van automobielen uit de jaren 1950 bezorgde Lode Devroe ons! Dat doet hij in een overzicht van gebruikte automobielen in het binnenkort te verschijnen Hangar 84.
• 19/02/2011 Na een overzicht van de belangrijkste vrouwelijke personages uit Hangar 84 laat Lode Devroe deze keer de mannen de revue passeren, ook als ze van buitenaardse origine zijn! Als extraatje krijg je een pagina die uit het extra dossier is geschrapt... Opgepast: deze bijdrage lees je op eigen risico.
• 05/02/2011 Lode Devroe stelt de vrouwelijke cast van Hangar 84 aan je voor. Daar horen beelden bij van actrices, van modeknipsels, uit een sf-film en van een Soemerische godin.
• 22/01/2011 In een eerste bijdrage over de eerste echte strip van Lode Devroe filosofeert hij over horizontaal beeld, beeldruis, beeldversterkingen, denkbeeldige curves, verbeelding en ook wel viewmasters... Hangar 84 wordt vast een beeldige strip!

 
12/03
  
 
Lode Devroe: "De automobielen van Hangar 84"
 
De lichamen van de neergestorte schotel nabij Roswell worden op 6 juli 1947 overgebracht naar Hangar 84 in een klassieke ambulance bouwjaar 1939. Meerbepaald een customised LaSalle. Je zou voor minder willen neerstorten op de aarde. Ik leende hem even van Francis Ford Coppola nadat hij dienst deed in zijn film The Godfather.
De LaSalle wordt geëscorteerd door een donkere Cadillac Sedanette 1948 van de bergingsgroep MJ-12. 1948, zegt u? Hij kwam pas een jaar na het Roswell-incident uit, maar de twaalf leden van het elitegroepje MJ-12 heeft het privilege om de nieuwste caddy's uit te testen. Ze zijn altijd hun tijd net iets vooruit. Het siert hen om te cruisen met niet eerder geïdentificeerde wagens. Dat zal ook blijken in Painted Desert.
De geoloog die als eerste de crashsite bereikt, doet dat met een Lincoln Zephyr V12 Coupé 1939. Op de nummerplaat (zie schets) lezen we 'Oak R' van Oak Ridge. De gelijknamige stad in de staat Tennessee werd uitgekozen om een fabriek neer te planten dat nucleair materiaal moest aanmaken voor het Manhattan Project. Het project dat tot doel had om de eerste atoombom te ontwikkelen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Lees er hier meer over.
Wat doet een geoloog duizenden kilometers ten westen van Oak Ridge in dit godvergeten oord dat Roswell heet? Misschien was hij op weg naar Alamogordo Test Range, New Mexico, waar op 16 juli 1945 de eerste atoombom tot explosie werd gebracht. Maar ik denk dat hij een 'uranium-hunter' is. Een soort goudzoeker van het atoomtijdperk. Wat meteen verklaart waarom hij de crashsite gewapend met een Geigerteller benadert.
De FBI-agenten Wasp en Hawk kiezen voor een grijze Hudson Commodore Coupé 1948. Karakteristiek is het stoere badkuipvorming koetswerk. De Commodore is de voorloper van de Hudson Hornet waarmee de beroemde racer Marshall Teague (te zien op de tweede foto hierboven) in de jaren 1950 furore maakte tijdens de Nascar-races in Daytona Beach. De Hornet werd onsterfelijk gemaakt in de film Cars. Het is de auto met de snor.
De auto met de walvisbaleinen waarin Max ontsnapt is een Buick Special Riviera 1954. Er moest absoluut een Buick in Hangar 84 rondtoeren. Als er één wagenmerk is dat telkens weer opnieuw gemystificeerd word als voertuigen van MIB's of vreemdelingen van het heelal is het Buick. En heel toevallig ontdekte ik op internet dat het wel een Buick Roadmaster (met vier luchtgaten langszij) of een Riviera (met drie luchtgaten) uit 1954 moest zijn! In Stephen Kings boek From a Buick 8 is er sprake van een Roadmaster die achtergelaten werd door een man in black bij een pompstation. Die Roadmaster heeft geen bewegende delen en is een poort naar een andere dimensie. Het boek zou verfilmd worden maar staat voorlopig on hold.
De slee met zijn opzichtig gebroken achterlicht op pagina 19 is geheel toevallig een Plymouth Savoy 1957, de zuster van de Plymouth Fury die de 'heldin' was in het eerste verhaal waar Stephen King een auto als uitgangspunt neemt voor een thriller, namelijk Christine dat later werd verfilmd door John Carpenter.


  
De laatste in het rijtje is een echte dreamcar of conceptcar, dat zijn van die auto's die je niet direct tegenkwam op de autoweg en waarvan er maar enkele gebouwd werden of slechts dienden als showmodel voor de auto van de toekomst. Dr. Dia Rhodes rijdt — of zweeft liever — naar huis in een eigen interpretatie van de Ford FX-Atmos. Hiernaast zie je enkel de schets, voor de afgewerkte tekening zal je toch Hangar 84 moeten kopen.
Het showmodel op het autosalon van Chicago in 1954 was volledig van plastic en in de kleuren van de Amerikaanse vlag. De cockpit was voorzien van airconditioning! Dan is er toch nog iets uitgekomen van de voorspellingen in 1954..."


 
19/02
  
 
Lode Devroe: "De heren van Hangar 84"
 
Hangar 84 is een stoet aan personages, in het bijzonder aan allerlei heerschappen. Sommigen leiden een kort leven of hebben eerder een figurantenrol of een gastrol zoals Orson Welles. Mocht Hangar 84 ooit verfilmd worden dan kost het mij een fortuin aan acteurs... Tot voor kort kostte stripmaken/illustreren mij nog een fortuin aan kleefrasters, tot de dag dat Photoshop het licht zag, de toverdoos voor elke tekenaar.
Een paar enkelingen onder die heren worden weer verder uitgediept in Painted Desert zoals Ed Moon de moteleigenaar en de FBI-agenten Hawk en Wasp. Maar laat ik me hieronder beperken tot de meest raadselachtige exemplaren van Hangar 84.


 
SIR JASON HOLLOMAN

Sir Jason Holloman, een geheimzinnig man die mysterieus is.

Sir Jason Holloman is een man wiens ogen nooit te zien zijn. In het promotiemateriaal en op de cover wordt hij al eens bijgestaan door een man met een rood vizier die voorlopig anoniem wenst te blijven.
Holloman is een werkgever van Dr. Dia Rhodes en is verder bijzonder zwijgzaam, behalve als hij zich kwaad maakt. Hij is de big boss van de schaduwregering MJ-12. De number one van de twelve angry men.
 
DE TWELVE ANGRY MEN

Hij heeft banden met de Bilderburg-groep, een bijzondere clan van Duitse oorsprong die tot doel heeft de machinaties van de mensheid te controleren en te bepalen. Leergierigen kunnen hierover meer te weten komen via deze link.

Zijn naam verraadt dat hij een Duitser is en heel misschien in de States geraakt is via Operation Paper Clip. Wellicht maakte hij als verstekeling de overtocht met een honderdtal Duitse wetenschappers, onder wie Werner Von Braun, die na de Tweede Wereldoorlog in de States binnengehaald werden om hun diensten ter beschikking te stellen... Is het toeval te noemen dat er bij de Apollo-missies tot tweemaal toe op de maan is geland op datums die exact samenvielen met de verjaardag van Adolf Hitler? Hoe Amerikaans is de Nasa? Wie bepaalt daar de agenda? Zie ook het intrigerende boek Dark Mission van Hoagland en Bara.



Holloman is tevens de vliegtuigbasis waar volgens de hardnekkigste geruchten in 1954 of 1964 een uitwisseling zou gebeurd zijn tussen aliens en de Amerikaans luchtmacht.

Nog een neteliger gerucht is dat Steven Spielberg (zoek de constante in de commentatorstukken) destijds aangesproken werd door de USAF om het voorval te gebruiken in een feature film om het publiek geleidelijk te laten wennen aan het idee van een aliens op aarde! De film was een onderdeel van een groter plan om het publiek te conditioneren, om hen voor te bereiden op de 'waarheid'! What about that! Eén ding is zeker: op het einde van Close Encounters of the Third Kind vindt er zo’n uitwisseling plaats...
 
MAX

Max is het hybride kind van Prof. Cynthia Lee Miller.

Max is het kind rond wie alle andere figuren zich in allerlei bochten wringen totdat hij op een goeie dag verdwijnt. Hij is een Zeti Reticuliaan met alle eigenschappen van een serene Japanner. Hij is spartaans gedisciplineerd en zoals alle aliens leert hij snel, ook hoe mensen in elkaar zitten. Die kennis zal later heel goed van pas komen.
Hij heeft een voorliefde voor allerlei aandrijfsystemen van vliegende toestellen. Het boek Skyrocketing into the Unknown van Charles Coombs heeft hij even komen lenen. Hij kent het boek van A tot Z. Terwijl zijn leeftijdsgenoten zich bezighouden met honkbal, verdiept hij zich in raketwetenschap en quantumfysica. Maar zoals het een goeie vreemdeling uit het heelal betaamt, beschikt hij ook over gaven die bij de mensen nog te boek staan als paranormaal.


 
EBE-3

 

EBE-3 is een oranje-zalmkleurige alien.

Zijn codenaam is EBE-3 (extra terrestrial biological entity) en hij is klinisch dood.
 
EBE-3 ALS PROFEET (LINKS), DE SIMEONIETEN (MIDDEN) EN EEN FOTO VAN EEN AMISH (RECHTS)
Slechts eenmaal manifesteert EBE-3's 'spiritueel lichaam' zich aan een groepje sekteleden genaamd de Simeonieten, geënt op de Mormonen in Utah en de Amish. Klinisch dood zijn is heel relatief naar de standaardnormen van de Zeti Reticulianen. Dat zal weer blijken in Painted Desert. Z'n uniform lijkt sprekend op het Soemerisch beeld (zie het fragment uit een Time Life-boek bij De madammen van Hangar 84).

Maar wat was de missie van de drie aliens uit Roswell hier op aarde? Die vraag werd zelden gesteld in de boeken over het Roswell-incident. Kwamen ze even kijken hoe het ons verging sinds de laatste keer dat ze de aarde bezochten, 3600 jaar geleden, sinds de laatste keer dat hun planeet een pad maakte door ons zonnestelsel? Kwamen ze even loeren wat er van hun 'gouddelvers' geworden is? Of was hun vlucht allesbehalve van toeristische aard? Of willen ze een eind maken aan hun genetisch experiment? Of hebben ze ons weer nodig?

De Simeonieten geloven in een nieuwe messias. Maar is de mensheid er wel rijp voor? Het is maar de vraag wie de nieuwe messias dan wel zou moeten zijn. En of zijn bedoelingen wel te vertrouwen zijn.

Net als in de ufoboeken worden er in dit stuk meer vragen gesteld dan beantwoord. Ik kan iedereen dat soort boeken aanbevelen. In elk huishouden zouden er minstens evenveel moeten zijn als het aantal kookboeken. Het zijn boeken die aanzetten tot allerlei denkoefeningen op pistes waarvan je het bestaan niet vermoedde. Maar alle vragen convergeren zich altijd weer tot die ene ultieme vraag: Wie zijn wij?

Tussen ons gezegd en gezwegen, Mat Schifferstein (de uitgever van Hangar 84) heeft na een telefoontje met MJ-12, Pieter en ik de opdracht gegeven om Hangar 84 te maken met maar één doel: om jou te conditioneren!

Volgende keer: De automobielen van Hangar 84.


Als extraatje: een geschrapte pagina!
Omdat het dossier bij nader inzien maar zeven in plaats van acht pagina's mocht tellen, is deze
er tussen geglipt. Dit lijkt de gelegenheid om John Frost even voor te stellen. Hij is de geestelijke vader van de Avrocar, de vliegende schotel die gebouwd werd in opdracht van de USAF...

Klik op de afbeelding voor een grotere versie.


 
05/02
  
 
Lode Devroe: "De madammen van Hangar 84"
 
DR. DIA RHODES
Klik op de afbeeldingen voor grotere versies.

Dr. Dia Rhodes is een meisje van de wetenschappen.

Ze stapt moeiteloos over van marinebioloog naar hypnosetherapeut naar afgevaardigde van obscure organisaties die de menselijke geschiedenis bepalen voor de schoolboeken.Ze speelt dan ook de rol van de opportunist, ze heult met de 'vijand', de nieuwkomers, de aliens en al hun hybride varianten.
Zo is ze lid van de Panhistorical Society of America in Hangar 84. Maar tegelijk is ze een van de twaalf leden van Majestic-12, een historische groep wetenschappers en militairen die zich onledig hield met het bergen van neergestorte schotels en hun bemanning. Dat zal duidelijk worden in Painted Desert, het vervolg van Hangar 84.
 Sinds het Roswell-incident verliep de menselijke geschiedenis niet zonder bloedvergieten. Daarom moest ze in Hangar 84 beslist een rood ensemble dragen met nog rodere lippen. Haar naam liegt er ook niet om. Het mantelpakje heb ik min of meer gedistilleerd van een foto uit een Mode Knack (zie afbeelding hiernaast). Haar kapsel is een eigen creatie. Het moest iets van haar ijdelheid uitstralen, maar tegelijk ook iets retro sf-achtigs. Vandaar zit er zo'n spoel of krul in die ik ergens (het kan ook op een apparaat geweest zijn) moet gezien hebben in de film Forbidden Planet, een klassieker uit 1956 met de verrukkelijke Anne Francis. Die spoel lijkt wel een antenne of iets wat haar kuif in vorm houdt. We mogen dan in het begin van de strip wel in 2007 zijn, Dr. Rhodes' uitstraling moest een stille wenk zijn naar eind jaren 1940, de hoogdagen van neergestorte schotels.
Alsof sinds de komst van de Zeti Reticulianen de mode en het design wat stil zijn blijven staan. Op het einde van de jaren 1940 kondigt zich de jaren 1950 al aan. De jonge vrouwen beginnen kortere kapsels te dragen. De looks van Lauren Bacall en Veronica Lake uit de oorlogsjaren worden steeds minder hip. Lana Turner (zie foto hiernaast) begint de toon te zetten.


 
PROF. CYNTHIA LEE MILLER
Klik op de afbeeldingen voor grotere versies.

Prof. Cynthia Lee Miller beslist om de draagmoeder van de ongeboren alien te worden.

Wie tot zoiets overgaat moest in mijn gedachten, op z'n zachts gezegd, wel heel aparte principes hebben. Van die principes die het daglicht niet verdragen. Daarom moest ze het zwartste en het meest glimmende kapsel hebben dat ik kon tekenen. Haar haren zijn achteraan geknoopt in een soort langwerpige koker, een rare kronkel waar ze al die gedachten in opslaat. Een zwarte madam met etherisch blauwe ogen die dwars door je heen kijken. Een professor in de zwarte magie die eind jaren 1940 achter gesloten deuren intens beoefend werd: dat van de exobiologie.
 
WI JUNE CRANE
Klik op de afbeeldingen voor grotere versies.

Wi June Crane is de vermiste verpleegster van het hospitaal van de luchtmachtbasis in Roswell.

De verpleegster die we in de strip nooit te zien krijgen behalve in het dossier en op een advertentie. Ze is dan ook vermist. Maar des te groter is haar rol in Painted Desert.

In het dossier en in alle boeken over Roswell is er sprake van die verpleegster (weliswaar onder een andere naam). Ze zou onder verdachte omstandigheden gestorven zijn na eerst overgeplaatst te zijn geweest. Maar in strips krijgen jonge verpleegsters een tweede kans... haar naam leende ik van de echte June Crain, een stenografe van Wright Patterson Airbase, Ohio die destijds vreemde gesprekken moest opschrijven. Lees hier meer info.
Ze moest de onschuld zelve uitstralen. Ze was zeer gelovig en na de confrontatie met de aliens op de basis, raakte ze in shock.
June draagt een typisch verpleegstersuniform uit de jaren 1940 met bijhorend kapje. Op dat kapje staat het ziekenhuiskruis bijna als symbool voor haar overtuiging.
Is God dan toch een astronaut? Dat kan toch niet waar zijn!
 
DE MOEDER-ALIEN
Klik op de afbeeldingen voor grotere versies.

De moeder-alien ... Laten we vooral haar niet vergeten!

Ik wilde absoluut afwijken van het alomtegenwoordigde beeld van de grey alien, je weet wel: die met z'n grote amandelvormige ogen. De Spielberg-alien (hij is er weer, die Steven) is een beeld van een alien dat zo vertrouwd is geraakt dat het niet eens meer overkomt als iets 'vreemds'.
Ik ben m'n heil gaan zoeken bij de Annunnaki's van de onlangs overleden archeoloog-schrijver Zecharia Sitchin. Hij meent in oude Soemerische geschriften bewijs te vinden van een buitenaards ras dat de moderne mens langgeleden zou gefabriceerd hebben om als hulpje te laten optreden bij het delven naar goud! Dat goud moest dienen om als stofdeeltjes te gebruiken in een beschermingsschild rond de atmosfeer van hun eigen planeet Nibiru (De Twaalfde Planeet), een planeet die bedreigd was door global warming...
Een van de Soemerische beelden genaamd Ishtar, een godin van de Annunnaki's vertoont verdacht veel gelijkenissen met de Zeti Reticulianen van Hangar 84. Omdat Soemerië niet zo heel ver ligt van Azië, heb ik mijn aliens voorzien van aziatisch aandoende ogen. Het gele gevaar was heel reëel in de oorlogsjaren!... En ja hoor, de kleur van het kind Max is van het irreëelste geel dat er bestaat!
Volgende keer: de heren van Hangar 84.


 
22/01
  
 
Lode Devroe: "Het horizontaal universum"
Een strip maken begint bij mij altijd met het voor ogen houden van een leeg frame, een bepaald formaat, een venster naar een andere wereld, een vaste kadrering waar zich alles zal voltrekken. En ik heb nogal een voorkeur voor een liggend formaat. Dat komt volgens mij omdat (bij mij althans) de ogen naast elkaar zitten. Er is uiteraard de verwijzing naar een cinemascherm. Dan verbeeld ik me dat ik in een oud Antwerps cinemazaaltje zit te kijken naar een of andere obscure B-film. Zoals bij de cover van Hangar 84, waarbij de donkere band onderaan de zwarte ruimte onderaan het scherm moet oproepen. Alsof je op de eerste rij zit omdat je te laat vertrokken bent en in alle haast abrupt ondergedompeld wordt in het magische duister...
Of naar een televisie (da's zo'n ding met een beeldbuis, een lichtbak die gecodeerde beelden ontvangt vanuit de ether, echt waar!) alwaar een zwart-witaflevering van The Twilight Zone met veel gekraak en geflikker zich voltrekt.

Natuurlijk is een strip opgebouwd uit opeenvolgende stilstaande beelden. Daarom vind ik een viewmaster nog het best benaderend van wat ik voor ogen heb. Een kijkdoos, een rarekiek! (daarjuist gevonden op het internet, wat een prachtig woord!) Bij een viewmaster heb je ook dat intieme gevoel dat jij alleen op dat moment naar die andere kant aan het loeren bent. Je zit een beetje opgesloten in dat doosje. Dat gevoel wil ik altijd oproepen, voor mezelf als tekenaar, maar tegelijk is de tekenaar ook de eerste toeschouwer.

Die geestelijke toestand is voor mij altijd belangrijk, de modus mentalis vooraleer ik de eerste lijn trek. Het is bijna een voorwaarde om tot iets te komen. Een spanningsveld. Bij een viewmaster heb je ook die 'beeldruis' op het plaatje. De krassen op het mica. Dat maakt dat er iets is tussen jij en die andere wereld, wat een onwezenlijke 'diepte' suggereert. En die voor mij veel sterker is dan het 3D-effect van zo'n apparaatje en wat 3D-cinema ooit wil en kan zijn. 3D laat juist niets meer aan de verbeelding over, letterlijk!

Het is een mysterieuze afstand die je ook aantreft in de oorlogsfilms van Steven Spielberg die op hun beurt nagebootst zijn van de authentieke oorlogsbeelden door het gebruik van bepaalde lenzen, typisch voor de jaren 1940. Die beelden zijn gezuiverd van elke reflectie, maar des te onzuiverder gemaakt door allerlei stofdeeltjes tussen de lens en het objectief of verder weg op het achterplan. Volg je nog?

Daarom teken ik graag van die atmosferische krassen of kruisjes. Het maakt het beeldje 'echter', alsof je erin zou kunnen stappen en de ozon zou kunnen opsnuiven. Ik zoek nu naar voorbeelden van die krasjes bij Hangar 84, maar nu blijkt dat ik dat vooral in het bijhorend postkaartje en later in Painted Desert (de opvolger) toegepast heb. Het horizontale aspect van zo'n oblongformaat roept ook de dynamiek van het vertellen op. De oogbeweging bij het lezen is nu eenmaal meestal horizontaal, tenzij je voor een Chinees spandoek uit de jaren 40 staat...

Eigenlijk is deze verticale pagina nogal onhandig om dat te demonstreren... om niet te zeggen dat m'n betoog haaks staat op deze internetpagina en websites in het algemeen. Smiley.

Bij Hangar 84 zijn er een aantal pagina's die dus gepositioneerd ten opzichte van elkaar bijna per toeval één geheel vormen waarbij de visuele vertelling goed uit de verf komt. Zo is er bijvoorbeeld het groeien van Max, de gele alien op de pagina's 8 en 9. Je ziet de evolutie van boreling tot adolescent. Naarmate hij groeit, maakt hij een denkbeeldige opwaartse curve die doorloopt van de ene op de andere pagina.
 
PAGINA 8 EN 9: DENKBEELDIGE OPWAARTSE CURVE (VOLG HET GELE HOOFD)

De automobielen in Hangar 84 dragen zeker bij tot de horizontale stuwkracht van het verhaal van links naar rechts. Het zijn een beetje de accelerators.

 
SCHUTBLAD: AUTOMOBIELEN ALS ACCELERATORS

Wanneer een auto echter van rechts naar links tegen een boom knalt, veroorzaakt dat des te meer een stilstand in de vertelling. Zoals bij pagina 13. De bomen met hun takken omhoog roepen (bij mij) de echo van de knal van het afgevuurde pistool op, dat dus niet te zien is. Ik wil maar zeggen dat dat je geluid kan suggereren zonder naar de doos van de onomatopeeën te grijpen.
 
PAGINA 13: STILSTAND IN DE VERTELLING
 
Oude kisten als de B-36 Convair Peacemaker en ingevroren aliens in droog ijs doen het ook zeer goed in dit horizontaal universum. In mijn volgende strip Painted Desert wil ik dankbaar gebruik maken van dat horizontale bij de hypnosesessies. De h van horizontaal zit er al in! En woestijnen zijn vaak liggend.
 
PAGINA 1 PAINTED DESSERT: VLIEGTUIGEN EN INGEVROREN ALIENS VERSTERKEN HET HORIZONTALE

Sowieso ligt een persoon in hypnose vaak in horizontale houding. En een gehypnotiseerd persoon doet verslag van een wereld die er niet meer is: het verleden. Eigenlijk vind ik de toestand bij het lezen van een strip een soort van hypnosetoestand waarbij de lezer 'gevangen' zit in een wereld die er feitelijk niet is. Een Twilight Zone tussen waken en slapen.

Bandopnemers met afdraaiende spoelen zijn hier weer de aandrijfwielen van het vertellen. Deze staan ook meestal horizontaal opgesteld. Ze zijn een metafoor voor het letterlijk afdraaien of afwikkelen van een getuigenis. Het zachte gezoem dat je een beetje kunt verbeelden met bliksemslierten houden de hypnose in stand. Totdat iemand met zachte maar kordate stem zegt: "bij 3 zul je je geen zorgen maken over wat hier gezegd is geweest".
 
BANDOPNEMER ALS AANDRIJFWIEL VOOR DE VERTELLING (1)

Ik hoop dat het interessante onzin was. Niet dat ik iets tegen het verticale heb.

In een volgende aflevering: Het universum is een trechter! 1, 2,... Flits!"
 
BANDOPNEMER ALS AANDRIJFWIEL VOOR DE VERTELLING (2)