|
Onderstaande
bijdrage van Jean-Pierre Fuéri verscheen
eerder in het Franse stripmaandblad Casemate
nummer 99 van januari 2017. |
 |
Over Millennium: "Ik heb de ultramoderne
wereld van Millennium achter me gelaten voor
het Engeland in het midden van de negentiende eeuw. Normaal
gezien is het afscheid definitief. Nochtans... heb ik
wel affectie voor sommige personages van Stieg Larsson.
Wie weet..."
Over warm en koud: "De twee prenten
van de bedelaarster, met koude, blauwe tinten, zijn een
herinering aan de vorige scène die zich op straat
afspeelt. Ze versterken de eenzaamheid van het onderdrukte
meisje dat terug in de regen wordt gestuurd in Londen.
En het accentueert de coconachtige eigenschap van de goed
verwarmde en verlichte kelder. Dit tijdperk spreekt mij
uitermate aan. Zidrou en ik wilden een fictief avonturenverhaal
vertellen in een historisch concreet kader. Voor de rest
hadden we vrij spel. Ik heb heel wat documentatie verzameld.
Ik moest alleen anachronismen vermijden en geen historische
blunders begaan. Dankzij documentatie uit die periode,
waaronder daguerreotypes, kon ik een geloofwaardig Crystal
Palace reconstrueren."
Over lingerie: "De onderkledij van
van rijkere dames waren heel gevarieerd — ik vond een
hele verzameling — maar heel zedig. Daar zoek ik naar
als Zidrou een erotisch detail zoekt. Aan mij om daarmee
te spelen. Daarom is de outfit van Jennifer gebaseerd
op Victoriaanse illustraties (waarvan sommigen ronduit
erotisch zijn) die eerder de lingerie tonen van courtisanes.
Jennifer was een vrije vrouw. We kunnen ons voorstellen
dat ze het fijn vindt om haar kleren uit te trekken."
Over actualisatie: "De vrouwen van
toen hadden rondere vormen. Jennifer zou met haar fijne
armen vandaag een fotomodel kunnen zijn. Maar als we willen
dat de lezer zich identificeert met onze acteurs moeten
we hen actualiseren."
 |
Over details: "Een inzet van meerdere prenten
op een aflopend beeld. Dit systeem gebruik ik vaak. Het
houdt het werk esthetisch bij elkaar en het geeft er persoonlijkheid
aan wat me onderscheidt van mijn collega's. Ik amuseer
me met het schaven aan details in elke prent die de pagina's
wat lichter maken. Dat kan geen kwaad, want de Victoriaanse
stijl is het summum van overladenheid."
Over een relatie: "Textiel dat naar
beneden glijdt, lichamen die onthuld worden... Natuurlijk
proberen we hier een wat ambigue relatie op te bouwen
tussen de meisjes. Ze zijn zo mooi en verschillend en
het was dan ook geen onmogelijke opgave. Toevallig waren
de eerste scenario's die ik van Zidrou heb getekend intimistische
verhalen over een stel dat samen een bad neemt."
Over de demon: "Nee, die demon is
geen van de vele yokai uit de Japanse verbeelding en die
zogezegd in hun steden spoken. Ik wilde absoluut een eigen
originele demon creëren en hem een echte persoonlijkheid
geven. Om hem samen te stellen, heb ik me gewoon gebaseerd
op klassieke Japanse tatoeages. En dit is slechts het
begin. Shi wil vier zeggen, er komen vier albums en normaal
gezien dus vier demonen."
Over de eerste afspraak: "Onze eerste
afspraak vond plaats in een keldertje in Barcelona. We
hebben gedronken, gelachen, over films, strips en boeken
gepraat. Toen ik wegging dacht ik nog dat we amper over
ons stripproject hebben gepraat. Maar alles was al aanwezig
in dat weinig ernstige gesprek. Mijn liefde voor de Japanse
cultuur, oude, muffe gebouwen, mooie meisjes en het avontuur.
Al wat in Shi zit dus!"
 |
Over stoom: "Ik weet het, we zullen wel
commentaar krijgen dat het water nog warm is en dat er
stoom zou moeten zijn zoals op de vorige pagina. Daar
heb ik het over gehad met Zidrou. De pagina is al zo volgeladen
en stoom zou een zekere verwarring scheppen. Mijn inkleuring
bevat veel textuur en daar ook nog eens stoomwolkjes aan
toevoegen, zou niet werken. Ik hoop dat de inkleuring
de gewenste warmte duidelijk maakt."
Over de baby: "De dode baby die
haar moeder in haar armen houdt, is van curciaal belang,
het is een symbolisch element en trekt ons verhaal op
gang. Moest hij dan al niet wat eerder getoond worden?
Dat denk ik niet. Het zou dan een grotesk beeld geweest
zijn dat niets zou bijgedragen hebben aan het verhaal.
Vooral omdat hij ook in de volgende delen voorkomt. Als
hij elke keer op een expliciete manier zou getoond worden,
zou hij zijn aandoenlijke karakter verliezen en zou het
zelfs een bijna komisch personage kunnen worden."
Over de oven: "In deze ruimte wordt
de was gedaan, zoals de mand met linnen, het strijkijzer
en vooral de oven met steenkool aangeven. Er is onderaan
links een stuk van de oven te zien (let erop dat we hier
opnieuw enkele prenten op een grote aflopende prent plaatsen).
Daar houdt Zidrou erg van. De oven is een beetje verder
van belang en Zidrou wilde niet dat de lezer die op het
laatste moment zou ontdekken. Maar we krijgen die beetje
bij beetje te zien. Hier is hij gedeeltelijk te zien.
Op de volgende pagina zien we hem grotendeels in de schouw
met een zak steenkool ernaast. Dit model is terug te vinden
in wasplaatsen van huizen uit die tijd. Hij moest zowel
water als de ruimte verwarmen om het linnen te drogen."
 |
Over expressies: "Op de vorige pagina geven
het gezicht van de huismeid en de ladderzatte zoon goed
hun toestand weer. Hier is Jennifers gezicht vervormd
door de woede. Ik benadruk graag de gevoelens van mijn
personages en toon graag hun bij voorkeur heetgebakerde
expressies. De Engelse satitische krant die we tonen,
heeft echt bestaan. Ik vond een voorpagina van die Punch."
Over het Crystal Palace: "Ik hou
van mijn personages, ik waardeer ook hun grote verhalen
die een deel van onze geschiedenis vormgeven. In het eerste
deel ben ik tevreden van het Crystal Palace. Ik moest
het exorbitant tonen, een maximale indruk van luxe geven,
een luxe die de ijdelheid en hoogmoed van de machtigen
symboliseert en die duidelijk de kloof tussen de hogere
klasse en de volksklasse toont. Ik bespaarde dus niet
op het decor en gaf er mijn spektakelvisie op. Maar alles
had zijn aangename kant en was leuk om te tekenen. En
een mooi meisje zoals hier schenkt mij even veel plezier
als het Crystal Palace."
Over Cole: "Henry Cole heeft echt
bestaan, hij was de bouwpromotor van het Crystal Palace-project.
Maar daar stopt de realiteit. De ondankbare rol die wij
hem gavenn, is pure fiuctie."
Over de inkleuring: "Ik kleur in
met de computer met een techniek die dicht aanleunt bij
mijn rechtstreeks in kleur geschilderde platen. Met de
computer werk ik sneller en de correcties zijn veel eenvoudiger
om uit te voeren." |
