Joël Parnotte over Aristophania 1	09/03 TOP
Onderstaande bijdrage van Jean-Pierre Fuéri verscheen eerder in het Franse stripmaandblad Casemate nummer 120 van december 2018. Over het licht: "Deze scène vertelt een overgang. In de echte wereld lijden de drie kinderen min of meer, maar ze stellen het wel. Ze zullen elkaar weerzien in een prachtige, denkbeeldige wereld. Intussen zit hun moeder in de gevangenis. Alles is er donker en grimmig. Kijk naar de hoofden van de bewakers... Nee, het licht achter hen is geen uiting van magie, ik laat gewoon wat licht binnen zodat de twee silhouetten goed van de achtergrond onderscheiden worden." Over mixen: "Hier is Aristophania, ze is gebaseerd op drie vrouwen: Mary Poppins, Lady Violet, vertolkt door Maggie Smith in de tv-reeks Downton Abbey, en de grootmoeder uit De Aristokatten (waarbij de butler inspiratie bood voor Cayenne, de butler van Aristophania). De hoed neemt veel ruimte in beslag en de pluim daarop is vaak te zien in tekstballonnen. Dat stoort me niet. En omdat het me niet stoort, leg ik de pluim naargelang de organisatie van de prenten aan de ene of de andere kant van Aristophania's hoofd. Haar jurk is een mix van meerdere jurken uit die tijd." Over mooie vrouwen: "Adèle, de moeder, is de enige mooie jonge vrouw in het verhaal en ze is weinig te zien. De afwezigheid van een alomtegenwoordige schoonheid stoort me niet. In ons album De Wapenmeester heb ik geen enkele vrouw getekend." Over gevoelens overbrengen: "Aristophania stelt de moeder iets heel precies voor. Voor de laatste strook vroeg Xavier (Dorison, red.) me een vrouw te tekenen die nadenkt en haar besluit meedeelt om, zonder een woord te zeggen — maar dat moet wel te zien zijn als je naar haar kijkt —, haar vertrouwen aan Aristophania schenkt. De chemie is aanwezig, er wordt een opeenvolgende reeks gevoelens overgebracht via het gezicht en de blik." Over juistheid: "Hun trein rijdt hen van de ene wereld naar de andere. Ik begin wat groen te introduceren, maar wel aan de koude kant. Dat moet geleidelijk aan gebeuren en de reisduur moet daarbij benadrukt worden. Ik zet mijn leesrichting op het spoor: de trein maakt een bocht die uitmondt in de hoek van de ober met zijn karretje. Er bestonden uiteraard dergelijke luxetreinen in het begin van de twintigste eeuw, maar ik garandeer niet dat de zetels of het houtwerk juist zijn. Ik heb de benodigde documentatie, maar ik ben er niet graag de gevangene van. Aristophania is geen historische strip." Over de personages: "Ik amuseer me met de personages. Op de voorgrond zit Marcel Proust. De dame op de voorgrond rechts zit een vrolijke vrouw uit de film Titanic. Achter haar teken ik twee broers die in zijaanzicht erg goed op elkaar lijken. Geen probleem om het onderscheid te maken: ik heb een bril gegeven aan Victor, de jongste broer." Over tekstballonnen: "De tweede helft van de plaat is overladen met tekst. Dat stoort me niet. Ik vind het soms jammer dat sommige platen niet meer teksten hebben. Teksten trekken de aandacht van de lezer waardoor ze verhinderd worden om van de ene naar de volgende scène te gaan. Ik hou van een zekere densiteit, en dat we vrijgevig zijn, dat we veel te zien en te lezen geven. Ik reageer misschien zo omdat ik dol ben op dialogen. Geeft hun overvloed minder plaats aan de tekeningen? Jammer dan maar. Soms loop ik vast, soms komt alles harmonieus bij elkaar, zoals hier." Over het lettertype: "Ik heb mijn eigen lettertype ontwikkeld met een bevriende informaticus. Sinds De Wapenmeester typ ik mijn teksten rechtstreeks in de ballonnen. Praktisch voor Xaviers correcties op het laatste moment." Over het landschap: "We naderen het land Azuur. In prent 2 staat op de voorgrond een donkere omkadering met natuur. Op het tweede plan verschijnen met een zekere kracht de ware kleuren van het zuiden. Ik eindig met een laatste plan in de verte met hetzelfde landschap, een simpel silhouet in de ochtendmist. Op weg!" Over de poort: "We moeten aanvoelen dat wanneer de jongens puffen het landschap omhoog gaat. Calixte voelt zich op haar gemak en blijft naast Aristophania staan. Er zijn veel teksten, maar die beletten niet om die informatie in een decor over te brengen. Een ander element, de oude poort die als overgang tussen de twee werelden dient, wordt groter in de loop van de prenten... Om je deze scène aan te bieden, begonnen we op een rechterpagina. In werkelijkheid ontdekt de lezer de oorzaak van de verwonderde kinderen, van hun emotie van ongeloof, als ze de pagina omslaan. En dan krijgen ze een verrassing te zien." Over inkten: "Bij het tekenen bestaat er een ietwat magisch moment als je eindelijk de gewenste expressie te pakken hebt. Helaas verdwijnt dat leven negen op de tien keer bij het inkten. Daarom zet ik slechts een lichte plaatsing van de elementen in potlood en ga ik zo snel mogelijk over tot het inkten. Daarna 'gom' ik met witte plakkaatverf. Ik zoek de expressies door te schetsen in inkt. Soms werkt dat, soms niet. Ik vermijd het om me te baseren op foto's, want zelfs onbewust heb je de neiging die over te tekenen waardoor je analytische hersenen een rustpauze nemen. Ik denk niet dat dit de juiste manier is om emoties te zoeken om de lezer te proberen raken." Over Azuur: "Ik stel je voor aan de wereld van Azuur met op de voorgrond de bewuste poort waar het groepje zopas door stapte. De poort die toegang geeft tot een prachtige, magische, denkbeeldige wereld. Ik heb mijn best gedaan. Ik heb mezelf onder druk gezet, want het was uitgesloten dat ik deze plaat zou verknoeien." Over het decor: "Ik heb decors geprobeerd die dichter lagen, maar de horizon was dan niet meer te zien. Ik heb grote zwarte vlakken op de voorgrond uitgetest, maar die verdrongen de rest van de plaat. Uit noodzaak heb ik gekozen voor dit decor in vogelperspectief, maar niet te veel. Ik heb ook enkele kleurniveaus uitgeprobeerd en ik heb ik weet niet hoeveel tijd gespendeerd aan deze plaat. In feite telt enkel de emotie die ze zal veroorzaken. We zijn aan de Côte d'Azur, de echte, maar ook in het magische rijk Azuur. De magie bestaat ook in de eerste, in ieder geval voor de kinderen. Ik herinner me vakanties naar de calanques (een geografische vorm in de vorm van een diepe vallei met steile hellingen en deels ondergedompeld in de zee, red.) waar ik me verborgen monsters inbeeldde in het water dat nochtans zo helder was. Dat maakte indruk op me en het kwam hier van pas." Over de gebouwen: "De aandachtige lezer zal links twee gebouwen ontdekken. Ik heb het enige tekstkader tussen de twee gebouwen geplaatst om daar de aandacht op te vestigen. Daar gaan Aristophania en de drie kinderen heen." Over opwinding: "Sommige gevechten in de echte wereld, tussen Aristophania en Barboza, doen denken aan confrontaties tussen superhelden op zijn Frans. Die mix van genres beviel me meteen. De magische special effects die nog komen net zo goed, zoals het Azuur, de kleine, gele, vliegende bolletjes die ook op de cover te zien zijn. Die kleine uitdagingen, die oplossingen die je moet zoeken voor nog nooit bedachte situaties, zijn allemaal heel opwindend."

Joël Parnotte over De Wapenmeester	07/11 TOP
Onderstaande bijdrage van Paul Giner verscheen eerder in het Franse stripmaandblad Casemate nummer 84 van september 2015. COMMENTAAR BIJ PAGINA 64 Over de natuur: "Na Het Bloed van de Porphyres wilde ik dolgraag in een natuurlijke omgeving blijven, met bossen en bergen, ver van alle architectuur. In De Wapenmeester speelt de natuur actief mee in het avontuur alsof het gaat om een levend wezen. Achtervolgd door Malestraza en de extremistische bergbewoners worden Hans en Casper geconfronteerd met vijandige decors in de Haut-Jura. Gezien de context is het onmogelijk om clean te blijven, vandaar zijn de tekeningen wat schetsmatiger en krasserig. Om de energie te bewaren teken ik weinig in potlood om zo snel mogelijk over te gaan naar het inkten. Dan moet er ook niet meer oneindig gegomd worden." Over zwaardgevechten: "Om geloofwaardig en juist te zijn hebben Xavier (Dorison, de scenarist, red.) en ik Lutz Horvath ontmoet, leraar in middeleeuws schermen, aan wie ik precieze vragen kon stellen over zwaardvechten. Ik heb de middeleeuwse wapens vastgehouden, hun gewicht gevoeld, een maliënkolder gedragen en deze gevechtscènes beleefd door zelf proefkonijn te spelen. Omdat deze ervaring me veel van pas kwam, konden we in detail de zwaardslagen en andere aanvallen weergeven zonder het ritme te breken van de scènes en de platen te overladen. In strips dringt de ellips (tijdsprongen in het verhaal, red.) radicale keuzes op, en een grote zwaardslag heeft soms meer impact dan een aanval die prent per prent beschreven wordt." Over de découpage: "Om deze gevechtscène tegen de bergflank te tekenen, dacht ik aan een découpage in verticale prenten, doorbroken door een horizontale om het geheel naar een hoogtepunt te brengen. De zeer nauwe close-up op het gezicht van Hans, die aan een touw hangt, contrasteert met de prenten van het gevecht die er min of meer van afwijken." COMMENTAAR BIJ PAGINA 65 Over Casper: "Casper, de nogal frêle jongeman, is helemaal niet geschikt voor dit soort avontuur. In de laatste strook, terwijl hij zich voorbereidt op een daad die hem niet bevalt, moet je zijn onhandigheid, zijn twijfel, aanvoelen. Ondanks zijn fysieke zwakheid ontdekken we gaandeweg een ongelofelijk streven." Over vertrouwen: "De ene na de andere confrontatie en extreme situatie volgt elkaar op in De Wapenmeester. Om het scenario in ere te houden, moet ik zo juist mogelijk de emoties weergeven via de tekeningen, tonen tot wat de personages in staat zijn, hoe ze lijden, koud hebben,... Om daartoe te komen, vertrouw ik op de enscenering door de juiste opeenvolging van decors te vinden uit de duizenden mogelijkheden, en door de tekeningen zelf, om de juiste houdingen, expressies, de stand van het hoofd en zo meer te bepalen." Over interpretatie van de realiteit: "Op basis van foto's, beelden en documentatie in alle vormen heb ik gebouwen en decors uit de Haut-Jura volgens mijn eigen interpretatie herwerkt. In realiteit bestan er geen bergtoppen zoals ik ze heb getekend! Niet erg, zolang deze keuzes de bedoelingen en de dramaturgie voeden. Zo twijfel ik niet om te spelen met het reusachtige van de decors waar onze personages zich in voortbewegen." Over uitwisseling van impressies: "Xavier en ik hebben onze impressies met elkaar uitgewisseld tijdens de complete ontwikkeling van het storyboard. Hij is gewoon aan bladschikkingen met veel spektakel waardoor hij precieze ideeën aandroeg over grootse decors waar ik nooit aan zou hebben gedacht."  COMMENTAAR BIJ PAGINA 66 Over de show: "Geweld maakt integraal deel uit van het onderwerp, het gebruik van wapens, het dagelijks leven van deze wapenmeesters. Aanvankelijk wilde ik niet te veel een show opvoeren, maar zaken wegstoppen zou aan kracht ingeboet hebben. De lezer moet dit geweld aanvoelen, hij moet zien tot op welk punt de zwaardslagen pijn doen." Over onomatopeeën: "Naar het voorbeeld van de geluidsband van een film zijn onomatopeeën belangrijk om geschreeuw en metaalgekletter te vertalen en voegen ze iets toe aan het heetst van de strijd. Het vergt een bijzondere zorg om ze expressief en te doen passen, met het gevaar het effect te doorbreken en de bedoeling van de prent te vernielen. Ik denk dus na over de beste plaats om ze te plaatsen en over hoe ik ze zal tekenen. Hun soms uitgesproken kleur draagt bij aan het ritme en de spanning. Maar ik sluit net zo goed een gewelddadige scène af zonder onomatopee, in stilte, om het meer kracht te geven." Over arceringen: "De inkleuring moet overeenkomen met mijn tekeningen, zonder erop te parasiteren, vooral omdat mijn zwart-wit veel schaduw, licht en diverse grijswaarden bevat, maar ook veel arceringen. Soms gebruik ik die als ondersteuning, om sommige decors naar voor of achter te brengen of om ze te verduidelijken door sommige noodzakelijke informatie te verdonkeren." Over schilderen: "Ik heb me voor de eerste keer aan het schilderen gezet (zie Facebook, red.), met acrylverf op doek waarop Hans staat met zijn zwaard in de twee handen. Rechtstreekse inkleuring interesseert me, zelfs al duren mijn beginwerken lang en kwamen ze moeizaam tot stand. Ik ben niet zeker of het resultaat overtuigend zou zijn."  COMMENTAAR BIJ PAGINA 67 Over het ontwerp van de personages: "Xavier had een precies idee over het personage van Maleztraza, de grote rivaal van Hans, en stuurde me verschillende foto's die ik kon gebruiken. Ik heb dan weer zelf het personage Thimoleon, de grote kale met baard, ontworpen op basis van een nevenpersonage uit een film. De casting van onze hoofdpersonages gebeurde geleidelijk aan, maar ik construeerde de anderen rechtstreeks op de platen en ik verfijnde ze gaandeweg. Als sommigen onder hen er wat anders beginnen uit te zien in de loop van het album, keer ik terug naar de al getekende platen om het geheel in harmonie te brengen." Over het echte zwaard: "Het zwaard van Hans bestaat echt, het is gebaseerd op een van de wapens die tentoongesteld is in het Legermuseum van Parijs dat Xavier en ik hebben bezocht. Ik hou van zijn bijzondere uitzicht en zijn weinig gekromde handgreep. De rapiers waren integendeel een hel om te tekenen. Ik heb foto's van die zwaarden in alle mogelijke getrokken posities, maar ik ben er nooit in geslaagd om twee keer hetzelfde te tekenen! In essentie moet je erin geloven en het algemeen aspect begrijpen." Over gravures: "Ik zie heel graag de zeer uitgewerkte gravures van Gustave Doré of de Duitser Hermann Vogel en ik had zin om iets gelijkaardigs te maken, één prent maar, die uiteindelijk het schutblad opleverde. Het is heel maniëristisch, het geeft een werk van lange adem weer want je moet telkens terugkomen op de prenten, op het tegenovergestelde van mijn zuiver energetische benadering van de platen van het album." Over een nieuw project: "Xavier en ik beginnen binnenkort aan een nieuw project dat heel verschillend is van De Wapenmeester."

Joël Parnotte: Cover- en personagestudies voor De Wapenmeester	04/11 TOP
In dBD 97 van oktober 2015 liet hoofdredacteur Frédéric Bosser tekenaar Joël Parnotte in zijn map met coverstudies en personageschetsen voor het one-shot De Wapenmeester duiken om die als portfolio te presenteren. Coverstudies "Ik maak roughs waarop ik een sterk beeld uit het verhaal probeer terug te laten komen. Dat gebeurt vaak heel intuïtief en ik probeer de oefening niet te veel vanuit het verstand te maken. Maar we mogen ook niet vergeten dat ons beeld een concurrent moet zijn van alle andere nieuwigheden op dat moment. En daar zijn er veel van! (lacht) Ik zoek dus ook naar een maximale leesbaarheid. In dit geval heb ik eerst samengezeten met Xavier (Dorison, de scenarist, red.) die me een hele reeks filmaffiches gaf. Daarna bezorgden we onze ideeën aan Philippe Ravon, de grafisch vormgever van uitgeverij Dargaud. Op basis daarvan stuurde hij ons meerdere covervoorstellen met titels door beelden samen te stellen met mijn roughs en door prenten uit de platen van het album op te diepen. Het uiteindelijke idee is dus een door Philippe verzonnen montage... Het beviel ons want het bood tegelijk een grote leesbaarheid van het beeld als de titel... en dus een onmiddellijk begrip van het thema van het album, zelfs in het klein!" Hieronder het eindresultaat: Personagestudies "Voor de hoofdpersonages gaf Xavier me mondelinge indicaties of vestigde hij de aandacht op enkele acteurs. Hij liet me weten wat hun leeftijd is en wat hen kenmerkt. Voor de nevenpersonages zoek ik soms inspiratie door tijdschriften en magazines te doorbladeren. Het gebeurt ook wel dat ik twee personen meng. Ik werk graag met iets concreet. Dat voedt de verbeelding!" Potloodstudies "Xavier heeft een precies idee van de beelden die hij in zijn scenario beschrijft. Ik probeer altjd zo nauw mogelijk aan te sluiten met de bedoelingen vn het verhaal. Het moet goed zitten, of anders verliezen we de lezer. Voorstudies zijn nuttig voor mij, maar ik ga de personages pas vinden enkel vinden als ik ze in scène zet. Dan zie ik in een echte situatie of ze goed acteren onder mijn potlood. Het is echt op het moment wanneer de cast aan het werk is dat je ontdekt of het werkt of niet. En je werkt bij waar nodig."