Jérémy Petiqueux over De Ridders van Heliopolis 1	15/07 TOP
Onderstaande bijdrage van Sonia Déchamps verscheen eerder in het Franse stripmaandblad Casemate nummer 103 van mei 2017. COMMENTAAR BIJ PAGINA 6 Over de gorilla: "Het album moest beginnen met plaat 7 met Lodewijk XVI die door de gang van het kasteel van Versailles gaat. Ik zei Jodo (Alejandro Jodorowsky, red.) dat de lezer zich misschien zou afvragen waar we hem of haar naartoe zouden leiden na dertig platen over het verleden van het personage. Ik heb een kleine scúne voorgesteld waarin hij met drie ridders in Spanje traint. Jodo vond het idee goed, maar vroeg me de drie ridders te vervangen door een gorilla die zich gedraagt en praat als een mens." Over Zeventien: "De Franse kroonprins die opgesloten zat in de Tour du Temple, maar die verwisseld werd, was een interessante legende om ons op te baseren. Zo konden we hem ook naar believen laten opgroeien. Toen Jodo me sprak over Zeventien, een hermafrodiet personage, maakte hij een verwijzing naar een van mijn personages in Barracuda die blond en nogal androgyne is. Maar twee keer hetzelfde personage tekenen, was uitgesloten! Er moest iets anders gevonden worden. Ik vond dat hij uiterlijk gezien meer op een man moest lijken dan op een vrouw, ook al is hij niet erg viriel. Er moest het midden gehouden worden tussen kracht en kwetsbaarheid. In deze aflevering heb ik geprobeerd zijn seksualiteit te doen vergeten, zonder de doorsneeclichþs van hermafrodieten te gebruiken. De kracht van het personage moest primeren boven de vooroordelen." Over verborgen symbolen: "De geheime tempel staat op een heilige berg die op de laatste pagina van het album te zien is. Het is een leuke knipoog naar de wereld van Jodo en zijn film The Holy Mountain. Het cijfer 11, beelden van duivels, leeuwen,... in deze vechtzaal komen veel elementen terug uit tarotkaarten. Ze roepen kracht op. In dit album zijn er overal symbolen verborgen." COMMENTAAR BIJ PAGINA 7 Over Philippe Delaby: "Waarom een gorilla? Jodo vertelde me dat hij als kind droomde er een als butler te hebben. Philippe Delaby kon heel goed een gorilla nadoen. Twee dagen voor zijn overlijden heeft hij nog een gorilla ge´miteerd op zijn verjaardag. Zeventien, de Nigredo, moet zich later laten begraven door de gorilla. Daar kan je een dubbele, symbolische betekenis in zien, gezien mijn verleden met Delaby." Over de Ridders: "Voor het wereldje van de Ridders wilde ik grootse decors creïren, even waardig als Versailles. Dat is wel het minste voor ridders die al duizenden jaren bestaan! Het uitzicht van een kathedraal geeft er iets mystieks aan. Dat is logisch, want Fulcanelli, die in de laatste prent is te zien, is verbonden aan de bouw van kathedralen. We vinden overal sporen van de Ridders van Heliopolis in de geschiedenis terug. Ze zijn in dit album te zien, zonder ze te benoemen, behalve terloops Imhotep, Fulcanelli, Tadao ã de dwerg ã en Nostradamus. In deel 2 zullen we hun rol in het verhaal ontdekken." Over kleren: "Er bestaat geen enkel overblijfsel van de Ridders van Heliopolis. Die moesten we dus uitvinden. De vier elementaire, chemische symbolen waren driehoeken, in de kostuums zijn daarom veel driehoeken te zien. De kleren van Zeventien zijn meer uitgewerkt en zijn geraffineerder zoals op de cover is te zien." Over Jared Leto: "Voor het hoofdpersonage dacht ik aan Jared Leto zoals hij te zien was in de film Dallas Buyers Club. Daarin speelt hij een heel androgyne travestiet, maar met een krachtige blik. Hoe hij overkomt, was mijn basis, maar niet hoe hij eruitziet. Mijn Zeventien is een half mannelijk, half vrouwelijk personage." COMMENTAAR BIJ PAGINA 8 Over documentatie: "Ik heb mijn personages niet getekend zoals ze in die tijd op schilderijen staan of zoals ze zijn ge´dealiseerd volgens de canon van het tijdperk. Jodo had de neiging om me te zeggen dat ik naar Google moest surfen om documentatie te vinden. Dat klopt. We kunnen online Versailles bezoeken. Voor de Rue de Rivoli en de Tuileriïn hetzelfde. Het verhaal speelt zich af in het gedeelte dat is afgebrand. Ik vertrouwde op schilderijen uit die tijd en op plattegronden die ik vond. Het kostte me heel wat documentatie om echt in de decors rond te kunnen wandelen en de standpunten te bekomen die ik wilde." Over de geesten: "Lodewijk XVI stond onder veel druk om een zoon te krijgen dat het een obsessie werd, vooral na zoveel jaar. Er zit een dierlijke kant aan de geesten onderaan de pagina. Dit aspect van het verhaal vond ik heel leuk. Jodo schrijft vanuit zijn binnenste en onbewust komt dat tot uiting in mijn tekeningen. De geesten blijven aanwezig tot het einde van het album waar de geesten van zijn ouders bij Lodewijk XVII in de koets zitten." Over handen: "Het echte probleem voor tekenaars die in een realistische filmstijl werken, is te weten waar de camera moet geplaatst worden om de juiste emoties bij de personages te vinden. In bijna alle prenten met close-ups spelen de personages met hun handen. Over alle houdingen is nagedacht alsof het een film is." Over poses: "Wie vertrouwt op zijn verworvenheden tekent altijd dezelfde poses en dat is vervelend. Ik heb voor elke prent geposeerd. Mijn vrouw nam foto's en poseerde op haar beurt voor de vrouwelijke personages." COMMENTAAR BIJ PAGINA 9 Over alchemie: "Als tiener droomde ik ervan te werken met Dufaux en Jodo. Dat is nu uitgekomen. Door het overlijden van Philippe Delaby had ik nood aan een nieuwe wereld. Jodo maakte zodanig veel indruk op me dat ik aarzelde om hem te contacteren. Ik heb hem enkele albums van Barracuda bezorgd en die bevielen hem. De kleuren deden hem denken aan die uit de alchemie: zwart, wit, geel en rood. Oorspronkelijk zou het een alchemisch verhaal in de middeleeuwen worden. Uiteindelijk lag de keuze om het onderwerp tijdens de Franse Revolutie te laten afspelen minder binnen de verwachtingen." Over het verschil in schrijven: "De scenario's van Jean Dufaux waren zodanig gedetailleerd dat ik er niets aan toe te voegen had. Jodo maakt veel tijd vrij om aan de telefoon over het verhaal te spreken voor hij begint te schrijven. We wisselen veel ideeïn uit en we kiezen samen de scúnes uit. Hij schrijft pas als ik alles heb goedgekeurd." Over dieren: "Dieren zijn van groot belang in deze strip. Als ze niet in het echt voorkomen, dan zijn ze wel als beeldhouwwerk te zien. Een gorilla, een pauw en een olifant... Ik stond eerst versteld dat ik een olifant moest tekenen, maar ik heb geleerd dat er effectief een dierentuin was in het kasteel van Versailles!" Over de inkleuring: "Ik deed zelf de inkleuring van Barracuda. Nu heb ik een beroep gedaan op een inkleurder. En zo kon ik op een groter formaat werken en nog verder gaan in mijn tekeningen en nog meer zaken weergeven. Uiteindelijk spendeerde ik even veel tijd aan een plaat met het aangeven van schaduwen in grijswaarden voor De Ridders van Heliopolis dan aan een ingekleurde plaat van Barracuda."

Jérémy Petiqueux over De Klaagzang van de Verloren Gewesten 8 - De Genaderidders 4	06/12 TOP
Onderstaande bijdrage van Sophie Bogrow verscheen eerder in het Franse stripmaandblad Casemate nummer 75 van november 2014. Vertaald door Wim De Troyer. COMMENTAAR BIJ PAGINA 33 Over de overgang: "Deze platen zijn de laatste die Philippe Delaby heeft getekend. Ik hoop dat de overgang naar de mijne zo probleemloos mogelijk is. In het hoogst onwaarschijnlijke geval dat het verschil onzichtbaar is, geef ik je een gemakkelijk trucje mee om het onderscheid te maken: hij nummerde zijn platen in een klein kadertje, en dat heb ik opzettelijk niet geïmiteerd." Over de seksscène: "Bij het tekenen van deze scene tussen Sill Valt en de slechte Hermelijnen Vrouwe had Philippe begrip voor de terughoudendheid van Jean. In plaats van wat wild gebuffel, zoals hij het noemt, had hij liever een elegantere vrijpartij. Misschien wat meer 'missionaris' gezien het hier gaat om een monnik-ridder. Maar Philippe heeft het zaakje recht gehouden, zijn ridderlijk alter ego heeft zijn pikant kwartiertje gehad..." Over de belichting: "Dit was een moeilijke scène om in te kleuren. Sill Valt heeft zijn fakkel gedoofd op de voorgaande pagina, en de kaars is uitgeblazen... Logischerwijs is het pikdonker in de kamer! Ik heb aan Sébastien Gérard het onmogelijke moeten vragen: het halfdonker suggereren, maar het klaar genoeg te houden zodat we kunnen zien." Over een diepe indruk: "Toen ik enkele pagina's verder een haast identieke scène moest verwerken, heb ik erop gelet het licht te laten branden zodat ik de warme tinten kon bewaren en herhaling kon vermijden... Na het bedrijven van de liefde valt Valt in slaap, uitgestrekt op het bed, en de vrouw legt haar hand op hem om zijn ogen te sluiten. Rekening houdend met de omstandigheden heeft het tekenen van die scène op mij — op ons allen — een diepe indruk nagelaten." COMMENTAAR BIJ PAGINA 35 Over de laatste plaat: "Dit is de laatste plaat die geheel door Philippe is getekend. De potloodversie om precies te zijn, de inkting heb ik op mij genomen. Philippe maakte geen voorbereidende schetsen, noch storyboards op postzegelformaat (ik ook niet, trouwens), maar hij viel rechtstreeks aan op papier, met veel zwaar aangedrukte potloodlijnen. Niet altijd even eenvoudig om de juiste lijn te vinden in de warboel! Daarom dat ik ook inktte op kopieën: geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt om aan de ultieme originelen te raken." Over schrik voor de leegte: "Philippe, een ongelooflijk genereuze tekenaar, verzaakte nooit aan het decor. Hij had schrik van de leegte! Ik betwijfel of het scenario preciseerde hoe groot deze keuken moest zijn en wat er allemaal in moest staan. Hij spendeerde uren en uren aan opzoekingswerk voor details die pasten. Voor het plezier. Het kleinste dingetje, een kruik, ketel, voedselkast of wildhaak, werd gekozen met evenveel zorg voor het imaginaire universum van De Klaagzang van de Verloren Gewesten als voor een historische Murena." Over Delaby's beeldenbank: "Toen ik het werk overnam, ben ik in de beeldenbank gedoken die Philippe verzameld had in de loop van de jaren. Duizenden en duizenden foto's, dvd-opnames, enzovoort. Hij doorzocht alles: boeken, het web, cinema, tv-series. Voor Murena hebben we uren naar de serie Rome gekeken die, wanneer je het ziet, gebaseerd is op zijn werk! Hij was een onvoorwaardelijke fan van Game of Thrones, hij heeft enkele mooie boeken over de reeks gekocht... Helaas is alles in één zwik opgeslagen op zijn computer, zonder het minste klassement. Hij vond er waarschijnlijk zijn weg in, maar ik begin er niet aan." COMMENTAAR BIJ PAGINA 36 Over een gebrek aan aanwijzing: "Mijn eerste Sill Valt. Philippe had de poses voor de eerste drie kaders al vastgelegd. Ik heb ze identiek overgetekend. Dat diende als springplank voor ik het onbekende indook, want voor de rest had ik geen enkele aanwijzing." Over hulp voor de inkleuring: "Na het overlijden van Philippe liep Sébastien veel vertraging op met zijn inkleuring. Om de job op tijd te klaren, hebben we Bérengère Marquebreucq ter hulp geroepen, de inkleurster van het vorige album, die zich over mijn platen heeft ontfermd. Het is dus hier dat er compleet wordt overgenomen. Het was goed, ook voor de symboliek, dat iedereen meewerkte aan dit afscheidsalbum." Ovcer richtlijnen voor de inkleuring: "Op mijn zwart-witplaten, gereduceerd naar A4-formaat, heb ik met mijn grijze stiften heel wat schaduwen aangebracht. Ik stuur de inkleurders lange mails waarin ik de atmosfeer beschrijf, het licht in elke scène. Ze moeten snel kunnen werken en dat helpt hen tijd te winnen. Platen die bedoeld zijn voor de inkleuring, zowel die van Philippe als de mijne, bieden normaal gezien weinig richtpunten, gedefinieerde schaduwen of richtlijnen voor het gezichtspunt. Op het artistieke vlak is dat bevredigend voor de inkleurder, maar op een praktisch vlak neemt dat waanzinnig veel tijd in, zonder er daarom meer voor betaald te worden." Over een verschil in intensiteit: "Bérengère en Sébastien werken met de pc, ik niet. Hun komst markeert een grafische evolutie in beide reeksen. Philippe kon zijn tekeningen beter tot hun recht laten komen, want de digitale inkleuring bewaart het zwart van de inkting beter, terwijl de aquarellen, die gebaseerd zijn op de blauwdrukken van de originele tekeningen, en dus herdrukken zijn, de intensiteit doen afnemen." COMMENTAAR BIJ PAGINA 37 Over de crypte: "Ik hou van deze crypte. Het is het eerste echt persoonlijke element dat ik aan dit verhaal heb toegevoegd. De andere decors zijn gebaseerd op pagina's van Delaby of van Rosinski. Het zeer grote formaat waarop hij werkte, en dat ik zodanig heb overgenomen, nodigt uit om details toe te voegen. Elke plaat van De Klaagzang heeft me evenveel tijd gekost om te tekenen als een plaat van Barracuda in kleur." Over de lettering: "In deze gang heb ik me geamuseerd door de muren te versieren met bas-reliëfs die hun verhaal vertellen in deze geschiedenis... zonder een tekstballon te voorzien die het essentiële deel verbergt! Sinds de laatste Murena deed Philippe beroep op een letteraar die zich baseerde op zijn gedigitaliseerde handschrift. Hij plaatste dan de dialogen op de uiteindelijke platen. Ineens vielen bepaalde details weg. Spijtig, maar wat ervan overblijft draagt bij aan de atmosfeer." Over uitstraling: "Dit jonge gehandicapte meisje was de laatste vondst van Philippe. Hij die zo gemakkelijk grote bruten en femmes fatales kon weergeven, had nog nooit eerder zo'n personage naar voren gebracht. Hij is erin geslaagd haar een stuk uitstraling in te blazen, een bijkomende ziel die zelfs Dufaux verraste." Over de sleutel van het mysterie: "Jean, die zelf ook graag iedereen verrast, heeft steeds volgehouden dat onder het zwarte harnas van de Guinea Lord, een soort golem in deze reeks, zich alleen maar puur kwaad bevond, zonder verlossende menselijke eigenschappen. Wanneer hij dan eindelijk de sleutel tot zijn mysterie gaf, heeft Philippe mij onmiddellijk gebeld om het grote geheim te delen: 'Jérémy, je raadt nooit dat...' Hij was fier op zijn slechterik, zoals een kleine jongen. Of zoals een vader?"

Master at work: Jérémy Petiqueux	21/04 TOP
Hierboven zie je de illustratie die de cover van het eind 2012 te verschijnen Barracuda 3 zal sieren. Hieronder kan je je nog meer vergapen aan de twee filmpjes waarin tekenaar Jérémy Petiqueux demonstreert hoe hij een plaat respectievelijk in inkt zet en inkleurt.