|
Onderstaande
bijdrage van Jean-Pierre Fuéri verscheen
eerder in het Franse stripmaandblad Casemate
nummer 106 van augustus-september 2017. |
 |
Over
de maan en de zon: "We lieten Mattéo,
Robert en Amélie achter toen ze 's nachts met volle
maan en in een bootje Frankrijk verlieten. Nu vinden we
hen onder de blakende Spaanse zon terug in een vrachtwagen
van de FAI-CNT, de Fédération Anarchiste
Ibérique (de Iberische Anarchistische Vereniging)."
Over het landschap: "Gele lucht,
zware schaduwen, de kleuren van Spanje zijn bijzonder
met een zeer westernachtige intensiteit. Het is niet voor
niets dat Sergio Leone zijn westerns in de buurt van Madrid
opnam tegen de achtergrond van de siërra. Ik ben
erheen geweest om documentatie te verzamelen en om foto's
te gaan nemen rond Barcelona. Het is niet echt een woestijnlandschap,
maar wel voortdurend droog. Het verhaal speelt zich niet
ver van Zaragoza af."
Over de geheven vuist: "Ik teken
graag het enthousiasme van al die mannen... Ons trio zit
erbij te mokken, niet goed wetend wat er aan de hand is.
Ik heb lang gedacht dat de geheven vuist een teken van
herkenning was bij Russische revolutionairen. In feite
was dat het antwoord van alle fascisten tegen de Hitlergroet
met de gestrekte arm. De vuist werd dus gebruikt door
de communisten, maar ook door de socialisten en de anarchisten."
Over de outfit: "De Spaanse anarchisten
dragen meestal een overall van een werkman en een gordel
met meerdere patronen. Later, toen ze investeerden in
enkele kazernes, gebruikten ze reservesoldaten. Maar hun
herkenningsteken bleef het rode sjaaltje. Men heeft me
gezegd dat er twee mannen aan het raam op elkaar lijken.
Misschien gaat het wel om een tweeling die ik wat later
met een zekere bedoeling wil opvoeren? Toch niet, het
is gewoon toeval."
 |
Over
een andere optie: "Uiteraard zou het verleidelijk
geweest zijn om het trio bij het uitstappen van de vrachtwagen,
die een lading geweren komt afleveren, te laten onthalen
onder gejuich van de anarchisten. Ik koos liever een andere
optie. Daarom zie je Mattéo met handboeien om,
een onverwachte manier om het verhaal te beginnen."
Over Amélie: "Bewonder het
kalme voorkomen van Amélie, die ook handboeien
om heeft, in het midden van al die kerels. Die verpleegster
is een waar romanpersonage. Zij en Mattéo kennen
elkaar al vijfentwintig jaar en ze spreken elkaar nog
altijd aan met u (in vertaling spreken ze elkaar daarentegen
informeler aan met je). In het volgende deel zal die knappe
brunette ons nog meermaals verrassen. Ik denk dat ik de
vrachtwagen heb opgemerkt in een video. Qua documentatie
ben ik gewapend. Ik heb uit Spanje een boek meegebracht
met Spaanse, Duitse, Franse, Italiaanse, Belgische en
Tsjechische militaire voertuigen uit beide kampen..."
Over favoriete tekeningen: "Ik teken
het liefst personages. De grote eindprent op deze plaat
is gemaakt in de lijn van de grote illustraties die ik
maakte voor galerie Daniel Maghen. Daar heb ik het straks
nog over."
Over documentatie: "Ik was weliswaar
verrast dat ik niet ontzettend veel foto's heb gevonden
over deze periode. Ik heb zowat alles gebruikt wat ik
kon vinden. Qua literatuur bezorgde iemand me een koffer
vol boeken over de burgeroorlog. Ik vond er enkele interessante
persoonlijke verhalen in terug. Een ervan kwam van een
Spaanse toneelschrijver die noodgedwongen moest vluchten
naar Frankrijk omdat hij er een beetje te veel opgevoerde
linkse meningen op nahield. Hij zal in het volgende deel
opduiken."
 |
Over
de kazerne: "We slaan pagina 5 over zodat
je nog pagina 7 kan meepikken waarover ik heel tevreden
ben. Hier worden ze vastgehouden in een kazerne die ongetwijfeld
is heroverd door de Francogezinden. Het trio moet geduld
uitoefenen."
Over Amélies jurkje: "Sommigen verbazen
zich erover dat Amélie een lichte en nogal korte
jurk draagt in zulke omstandigheden. Ik herinner je eraan
dat ze het door rampspoed getroffen Colliure moest verlaten
zonder de tijd te vinden zich om te kleden. Aan het front
zal je haar zien met een overall zoals alle anderen."
Over de officier: "Ik wist het niet
tot nadat ik 'm had getekend, maar mijn Spaanse officier
ziet er meer uit als een Russische officier. Uiteindelijk
is dat normaal, de uniformen van de twee legers leken
op elkaar, inclusief de petten. Let erop dat hij eruitziet
als een pitbull. Een passend officiersgezicht dus. Maar
ondanks zijn houding heeft die man gevoel voor humor.
Daar hou ik van."
Over licht: "Ik geniet van het lichtspel
dat van overal komt. Ik krijg soms complimenten over mijn
inkleuring, maar ik denk dat de mensen kleur met licht
verwarren. Ik maak volgens mij een onderscheid met het
tweede. Dat houd ik voortdurend in het achterhoofd. Ik
voel me maar een kleine tekenaar naast een absoluut genie
als Mœbius. Maar hij beschouwde kleur als een simpel
grafisch middel. Weinig tekenaars maken werkelijk gebruik
van het licht. Ik kan er wellicht geen vijf opsommen.
Emmanuel Lepage uitgezonderd ken ik er geen. Zomaar inkleuren
interesseert me helemaal niet. Ik heb een passie voor
sfeer en de verleiding die daaruit kan voortvloeien. En
dat verloopt via licht."
 |
Over
de grote prent: "Deze grote prent was niet
voorzien. Op pagina 8, die dus pagina 7 moest zijn, had
ik op een halve pagina een zicht op de Ramblas van Barcelona
samengesteld waar het trio op de voorgrond op zou wandelen.
Er waren ook enkele voertuigen en mensen op terrasjes
bij bistro's te zien. Ik vond het geheel een beetje kaal.
Claude Gendrot, mijn uitgever, vond dat ook. En dit is
het resultaat van onze gedachte-uitwisseling!"
Over mensen: "De mensen praten op
elke hoek van de straat, klimmen in de bomen en op de
standbeelden. De stad bruist. Ik ben dol op zulke beelden
waar mensen zich haasten. Ik zie graag hoe iedereen zich
op zijn eigen manier gedraagt en zijn licht uitstraalt.
De compositie van elk personage moet een tekening zijn
die op zichzelf staat."
Over personages met verhalen: "In
de strip ben ik gebonden aan hoe elk personage mijn verhaal
ten dienste staat. In mijn grote tekeningen staat het
me vrij om voor elk van hen een verhaal te verzinnen via
hun gebaren, hun kleren, hun expressies. Ik wou dat elke
eigenaar van mijn illustraties een beetje meer kennismaakt
met hen of langzaamaan hun leven verbeeldt, elke keer
hij naar hen kijkt."
Over illustraties: "Uiteraard vragen
illustraties zoals 'Lamarck-Caulaincourt' (verkocht tegen
32.500 euro op een veiling), met een vol metrostel tijdens
de Bezetting, of 'Les Congés Rêvés'
(verkocht tegen 65.000 euro), met een vol stationsperron,
veel werk. Die laatste heeft me meer dan een maand fulltime
werk gekost. Ik denk na over een boek vol illustraties
met een rode draad en teksten die de beelden met elkaar
verbinden."
 |
