Onderstaande
bijdrage van Jean-Pierre Fuéri
verscheen eerder in het Franse stripmaandblad Casemate
nummer 59 van mei 2013.
|
 |
Over
de watertoren: "Hangars en hangars... Vanuit
de lucht gezien is Hollywood helemaal niet glamoureus.
Door naar deze plaat te kijken, realiseer ik me dat de
watertoren in tegenlicht eruitziet als een uitkijktoren
van een concentratiekamp."
Over belichting: "Make-upscène.
Voor het eerst voor Scarlett die aan de avances van de
lichtman moet weerstaan. Make-up en belichting maken de
meisjes nog mooier. Er zijn geen regels. Het licht is
een soort make-up. Volgens de invalshoek en de intensiteit
kan een gezicht er door de belichting zachter uitzien.
Of kan het de krachtige lijnen nog versterken. Zelfs kinderen
weten dat maar al te goed door een zaklamp onder hun kin
te houden voor een horroreffect. En ouderen die voor hun
spiegel onder een bepaalde belichting zitten, kunnen zich
voorstellen hoe hun rimpels verdwijnen."
Over verjonging via Photoshop: "Maar
geen enkele belichting weegt op tegen Photoshop om ouderdom
te verdoezelen. Sommige sterren zien er zodanig jonger
uit op de covers van magazines dat het belachelijk wordt.
Er was sprake van om de pers te verplichten een onderschrift
te laten voorzien als het afgebeelde gezicht werd bijgewerkt
in Photoshop. Ik had graag gezien dat deze maatregel in
voege trad."
Over reality: "Door het tekenen
van deze meisjes, die ten prooi vielen aan het rookgordijn
van Hollywood, vraag ik me af of alles sindsdien werkelijk
is veranderd. Bij een uitzending van een realityprogramma
had ik de vreemde indruk dat er een parallelle beschaving
bestaat naast de onze, waar jongeren door een licht worden
aangetrokken zonder zich af te vragen wat erachter schuilt.
Ze zijn tot alles bereid om enkele maanden of jaartjes
te schitteren voordat ze terug in de schaduw treden. Ja,
wat wij tonen blijft vreselijk en triestig genoeg actueel."
 |
Over
Billy redden: "Billy, een vriendelijke plattelandsjongen,
belandt in de stad van de dromen in de overtuiging dat
heel Hollywood zich om zijn scenario zal verdringen. Scarlett,
een leuk meisje dat het ook allemaal niet zo goed weet,
waagt er ook haar kans. Terwijl zij haar eerste scène
draait, stemt Billy ermee in om het systeem te volgen.
Door hem te tekenen, had ik zin om hem wakker te schudden,
om zijn naïviteit te doorprikken, door hem te zeggen:
'wat je doet is zinloos, je vergist je!' Maar dat kon
ik niet maken tegenover Jérôme (Félix,
de scenarist, red.). Zijn scenario is hard en spaart
onze personages niet. Maar hun traject is de hele tijd
geloofwaardig. Ik kon me erin vinden dat wat er met de
personages gebeurt heel onrechtvaardig is, maar wel gerechtvaardigd."
Over de zonnebril: "De meisjes,
de mooie wagens, de mooie huizen, de statussymbolen van
Hollywood zijn alomtegenwoordig. Billy krijg geen respijt
om na te denken, noch de kracht om zich ertegen te verzetten.
De scène met de bril is symbolisch. Hij kijkt verschrikkelijk
scheel. Zijn zwarte zonnebril, die hem zijn aantrekkingskracht
geeft, fungeert als een pantser tegen de buitenwereld.
Niemand spot nog met hem. De zonnebril werkt ook als een
sluier waardoor hij de nieuwe wereld, die de zijne wordt,
niet helder kan zien."
Over Billy's blik: "De tekenaar
in mij slaakte toch een opgelucht zuchtje na deze prent.
Iemand die scheel kijkt, is dan toch niet zo moeilijk
om te tekenen. In het begin vreesde ik dat de lezer zou
denken dat ik zijn blik niet goed kon tekenen. Dat was
trouwens wat een vriend dacht toen hij de platen bekeek
zonder de tekst te lezen. Het probleem is dat je met een
blik in een tekening net veel kan vertellen. Een blik
is ontvankelijk, emoties worden vertaald door de ogen.
Ik heb me op een andere manier moeten beredderen."
 |
Over
macho's met minachting: "Veel personages
met veel machoteksten... Nochtans heb ik geen slechte
herinneringen aan deze plaat. De regisseur draait zich
zelfs niet om naar Scarlett om ertegen te praten. Minachting.
De lichtman maakt haar snel duidelijk dat als ze zich
niet met hem inlaat, ze dag kan zeggen tegen haar rol."
Over buikpijn: "Ik verplaats me
in de huid van mijn helden. Bij enkele platen kreeg ik
buikpijn door wat ze beleefden. Hier niet. Scarlett moet
een keuze maken. Niet voor het eerst. Ze liet zich voor
noppes inpalmen door een portier in de hoop een auditie
vast te krijgen. Deze keer neemt de doorzetster, steeds
bereid om alles in de vernieling te helpen, enkele seconden
de tijd om na te denken. Ik hou veel van Scarlett."
Over machopraat en seksisme: "Ik
denk dat de zaken vandaag fundamenteel niet zijn veranderd.
Het volstaat al om te luisteren naar de machopraat van
jongens om je ervan te overtuigen. Tuurlijk wordt er ook
echt gepraat, met goede bedoelingen die soms in het belachelijke
vervallen. De Amerikaanse president Obama zag zich verplicht
zijn publieke excuses te maken aan Kamala Harris omdat
hij publiekelijk verklaarde dat zij 'de mooiste minister
van justitie' was. Waanzinnig. Een compliment is geen
seksistische belediging! In deze internettijden wordt
de minste uitspraak ontleed en geïnterpreteerd. Om
gerust te zijn, zwijg je beter. Dat is belachelijk."
 |
Over
marionetten: "Je zou kunnen denken dat er
twee prostituees naar Billy zijn gezonden. Maar nee, het
zijn net als Scarlett twee jonge vrouwen die men een auditie
voorhoudt. In Hollywood is iedereen gevangen, dat is het
spel van de Russische matroesjka's. Zelfs de grote slechterik
die aan de touwtjes lijkt te trekken, is een marionet
van de maffia. Achter het beeld van een droomleven schuilt
een geheel andere betekenis."
Over de ontbrekende hand: "Ja, er
ontbreekt een hand in prent 4. Een hand die in de broek
van Billy verdwijnt. Jérôme vroeg me om die
weg te halen. Hij vond dat er te veel waren in deze prent.
Maar misschien verwachtte men dat de hand wat lager zou
gaan..."
Over evolutie van papier naar de computer:
"Jérôme bezorgde me een getekend scenario
zoals Yann het doet. In het begin dacht ik tijd te winnen
door elke prent op een A4-vel en soms op A3 in potlood
te tekenen. Daarna hertekende ik die op de lichttafel
om mijn tekeningen op te schonen en schikte ze uiteindelijk
in Photoshop. Na verloop van tijd ging ik over op een
digitale tekentafel zodat ik rechtstreeks op de computer
kon tekenen."
Over produceren: "Maar ik behoud
de nostalgie van het papier, van het potlood, de inkleuring.
Voor het grootste deel van mijn werkzaamheden als illustratrice
werk ik verder op de computer, maar voor de rest en voor
mijn volgende strips werk ik op de traditionele manier,
zelfs met rechtstreekse inkleuring. Ik heb er lang over
gedaan om het tweede deel te tekenen. Jammer, maar ik
kan maar één kookpot op het vuur controleren.
Ik heb er nood aan om aan verschillende dingen te werken.
Daarom teken ik enkel nog one-shots. Als ik er drie jaar
over doe, straft dat in elk geval de lezer niet meer.
Het is trouwens een goede manier om de overproductie tegen
te gaan. Produceren komt helaas dikwijls ten nadele van
de kwaliteit." |
