Hub over De Slang en de Speer 1	27/06 TOP
Onderstaande bijdrage van Paul Giner verscheen eerder in het Franse stripmaandblad Casemate nummer 130 van november 2019. De Slang en de Speer 1: Berg-Schaduw, door Hub, verscheen bij Silvester. Over grote prenten: "Speer-Oog en zijn konvooi naderen Tenochtitlan, de hoofdstad van het Azteekse rijk. Een buitengewone stad, voor drie vierde artificieel omdat het gebouwd is op een eiland in het midden van het Texcocomeer. Tegenwoordig is het vervangen door Mexico City. Door er systematisch via de bergen heen te gaan, ontdek je dit soort zichten. In tegenstelling tot Okko, waarin elke pagina gemiddeld negen of tien prenten heeft, laat het hoge aantal pagina's van De Slang en de Speer me toe om dit soort grotere prenten te gebruiken om belangrijke momenten te illustreren. Maar het is uitgesloten om in automatisme te vervallen. Ik gebruik ze heel bewust." Over Speer-Oog: "Met zijn dozijn dragers is Speer-Oog een rijke handelaar. Zoals hij zijn er velen, want Tenochtitlan, het hart van een unieke wereld, wemelt van de handelswaar. Op de ongelofelijke markten van de stad vind je meer zeldzame voedingsproducten dan om het even waar op het continent. Speer-Oog is geslaagd in het leven, maar hij leidt niet bepaald een goed leven. Hij is een complexe persoon, gekweld door sommige dingen. Uit deze pagina leiden we af dat hij niet van die stad houdt." Over regeltjes: "De handelaars moesten zich gedeisd houden, geen uiterlijke rijkdom uitdragen of te vermogend overkomen. Ze hadden geen enkel recht om met hun handelswaar in de stad te komen vóór zonsondergang. Alle Azteken hadden gelijkaardige regels. Ik heb me daarvan bediend om mijn verhaal op te bouwen." Over Lang-Been: "Lang-Been is vrij stil. Hij doet wat denken aan Noburo, een metgezel van Okko, maar hij is veel minder raadselachtig en veel omvangrijker! Zijn tatoeages hebben geen specifieke betekenis. Ik baseerde me op een foto van lichaamsbeschilderingen, tegelijk sterk als exotisch, om er zijn huid mee te bedekken." Over experimenten: "De oude Tchitchica is een Mixteek en hij drukt zich uit in hiërogliefen. Ik dacht dat het te ingewikkeld zou zijn en vreesde dat het niet zou werken. Uiteindelijk schept het iets interessants. Voor andere personages hield ik me in. Het stripverhaal laat dit soort experimenten toe." Over techniek: "Mijn techniek is niet veranderd sinds Okko. Op een klassieke manier werk ik op papier en gebruik veel viltstiften en enkele penseelstiften op de lichtbak. Ik werk de storyboards vrij ver uit voor ik ze uitvergroot om een dynamiek te behouden en een harmonische aanpak voor de prenten. Ik herteken het op vrij groot formaat, daarna scan ik het in voor de inkleuring op de computer, die ik uitvoer samen met mijn vrouw Li." Over verontrustende pagina's: "Ik kan het niet laten om alle pagina's tegelijk aan te pakken. Een begin van 180 pagina's, maar geen enkel die afgewerkt was, was behoorlijk verontrustend. Nadenken over personages, over hun houdingen, uiterlijk en een grafische grammatica liet me nogal wat prenten opnieuw tekenen om problemen qua eenheid en grafische coherentie te voorkomen." Over kwellende geschiedenis: "De geschiedenis willen respecteren, blokkeerde me. Het kostte me tijd om dat complex achter me te laten en me niet langer af te vragen of ik voor dit of dat correct bezig was. Dat heeft me veel gekweld voordat het me lukte de pagina om te slaan, tegen mezelf te zeggen dat het een stripverhaal is, dat het om een uitnodiging om te reizen gaat, dat het belangrijkste erin bestond om interesse en nieuwsgierigheid voor die Azteekse, soms onbekende beschaving op te wekken." Over onduidelijkheid: "Er werden zodanig veel dingen vernietigd dat het me heel wat vrijheid gaf om gebouwen en hun interieur weer te geven. Tenochtitlan was een nogal vlakke stad, op enkele tempels na. Ik heb voor de goede zaak vals gespeeld door nogal wat gebouwen hoger te maken. Daardoor kon ik interessantere zichten aanbieden. Een tijdje geleden ontdekte ik dat specialisten het vandaag nog steeds oneens zijn over de interpretatie van een beeld van de god Tlaloc. Er heerst onduidelijkheid over veel dingen die te maken hebben met die beschaving. Ik liet mezelf dus toe om mijn verbeelding aan het werk te zetten en waakte erover geloofwaardig te zijn." Over streven: "Ingaan op alles van die beschaving is onmogelijk. Ik plaats de schijnwerpers op sommige dingen. In plaats van hun vele goden voor te stellen, concentreerde ik me liever op Tlaloc. Voorbij die diversiteit gaan, was mijn belangrijkste obstakel om te streven naar een verhaal dat is ingebed in de geschiedenis en niet omgekeerd." Over menselijkheid: "Slang bespreekt het onderzoek met haar schoonbroer. Het is de enige keer in dit album dat er een greintje menselijkheid is te zien bij deze ambtenaar dat ijverig is in alles wat hij onderneemt, vooral in het laten verdwijnen van iedereen die zou kunnen getuigen over de verschijning van vreemde mummies. De rest van de tijd is hij niet echt in het voordeel." Over dingen planten: "In deze op het eerste gezicht luchtige scène zit een belangrijk element voor het onderzoek verscholen zonder dat je er op dit moment erg in hebt. Ik plant graag dingen in mijn scènes die later van pas komen. Het is niet omdat het een Azteekse detective of thriller is dat het de hele tijd ernstig moet zijn. Ik wou aantonen dat het leven verder gaat." Over de cover: "De tekening boven de zwarte massa van de cover heb ik getekend om mijn project te presenteren op het festival van Angoulême. Ik heb het een klein beetje herwerkt. Daarna heeft Li — niet alleen inkleurster, maar ook grafisch vormgeefster — het bovenaan geplaatst terwijl ze een groot, zwart vlak liet voor het logo. Het was zo sterk dat ik mijn project voor een klassieke, veel minder krachtige cover liet vallen." Over gulden middenweg: "Wanneer ik een verhaal creëer, probeer ik het los te koppelen van elke technische overweging. Daarna merk ik pas wat me te wachten staat om het verhaal van 180 pagina's op te zetten. Dat is het equivalent van vier klassieke albums, maar je zal geen vier jaar moeten wachten om het vervolg te kunnen lezen. Ik schiet veel sneller op, wat niet wil zeggen dat het volgende album volgend jaar verschijnt. Ik zal de gulden middenweg vinden."

Hub over Okko 8	12/01 TOP
Onderstaande bijdrage van Paul Giner verscheen eerder in het Franse stripmaandblad Casemate nummer 54 van december 2012. COMMENTAAR BIJ PAGINA 8 Over de metgezellen: "Omdat ik dagelijks met hen te maken heb, zijn mijn personages ware metgezellen geworden. Ook al zijn er sommigen, zoals Okko, sinds het eerste deel enorm veranderd, toch blijft mijn tekentechniek hetzelfde. Je moet eenheid nastreven wil je de lezer niet verstoren. Ik ben 43 jaar, mijn stijl is het product van alles wat ik tevoren heb gerealiseerd. Mijn manier van bladschikking, het storyboard komt uit de films, maar ook van Kazandou, mijn eerste stripervaring. Mijn inkting komt voort uit mijn werk voor videogames." Over de emotie en het verhaal: "Deze scène toont voor het eerst Okko en compagnie in dit album. Er is een typisch dorpje te zien, geïsoleerd tussen de rijstvelden. Ik wilde een triest decor met een horizon zonder grootse perspectieven, ver weg van weelderige streken zoals waar het huwelijk in het vorige deel plaatsvond. Het is herfst, er is nog geen sneeuw, maar het voedselgebrek dringt zich op. Alle neerdwarrelende bladeren geven mee de indruk dat het slecht gaat met het rijk. Ik concentreer me liever op de emotie en het verhaal dan op spectaculaire beelden." Over de komische noot: "Ik eindig de pagina op een komische noot. Ik blaas graag warm en koud tegelijk, ik begeef me een beetje in de komedie dankzij monnik Noshin die me toestaat de ernstige toon te neutraliseren, en om niet te somber te worden." COMMENTAAR BIJ PAGINA 9 Over het vuur: "In het vorige album was de symboliek van het vuur wel duidelijk door het vuurwerk en de vulkaan. Hier is dat minder duidelijk, al zeker in de sneeuw. Dat is een bewuste keuze. Deel 7 toonde een verwoestend vuur die de toestand van het rijk veranderde. In dit deel constateert men de draagwijdte van de schade, het puin wordt geruimd. De sneeuw geeft de as weer." Over de mantel van stro: "De mantel van stro die Okko draagt, kwam vaak voor op het Japanse platteland. Het houdt de drager ervan warm en beschut hem tegen de wind. Boerenkleren bestonden uit het strikt noodzakelijke. De kleine veters dienen om de mouwen vanuit de rug te laten komen. Daardoor waren de boeren niet overbelast als ze op het veld werkten. Mooi en esthetisch hoefden de kleren niet te zijn, functioneel wel." Over Noburo's masker: "Opgejaagd, met een prijs op hun hoofd, proberen Okko en zjn trawanten om incognito verder te reizen. Voor het eerst heb ik Noburo een pantser gegeven in plaats van zijn traditionele violette kostuum. Ik had ook zijn masker kunnen veranderen om hem onherkenbaar te maken, maar psychologisch is het voor hem onmogelijk om ervan te scheiden. Zelfs ik kon er geen afstand van doen! Het masker is een embleem geworden, bijna een logo. Als ik dàt verander, dan zou ik de lezer ermee choqueren." COMMENTAAR BIJ PAGINA 10 Over werktuigen als wapens: "Dit soort nunchaku op een stok dient ook om op het graan te slaan. In China en Japan hadden boeren het recht niet om wapens te dragen, ongetwijfeld om elk verzet de kop in te drukken. Ze bedienden zich van hun werktuigen als ze bedreigd werden. Veel gevechtssporten ontwikkelden zich op basis van hun werktuigen die echte wapens werden, zoals de nuchanku." Over de suggestie van geweld: "Geweld suggereren door geluid en beweging kan sterker zijn dan het werkelijk af te beelden. Ik heb voor de suggestie gekozen voor de afranseling van Tikku. Daarna komt een wrede scène, minder bescheiden want Okko hakt op de volgende pagina enkele hoofden af." Over alles tegelijk: "Ik teken al mijn platen tegelijk, een gezicht hier, een ander daar. Tekenen waar ik zin in heb, bezorgt me een positieve dynamiek. Het probleem van die verspreide werking is dat je oplettender moet zijn om alles te doen kloppen: de verbanden, de sfeer, de locaties en personages die talrijker dan ooit zijn in dit album en die de voortgang van het verhaal onderuit hielpen. Omdat er maandenlang geen enkele plaat kon afgewerkt worden, begon ook de inkleuring pas laat. Ik heb wel degelijk geprobeerd om mijn manier van tekenen te veranderen, maar het komt er niet van." Over het storyboard: "En daarom moet het storyboard dus extreem streng nagevolgd worden. Ik werk gestadig voort aan alle prenten en discussieer erover met Emmanuel Michalak die sinds deel 3 het storyboard samenstelt. De bladschikking is de ruggengraat van mijn verhaal. Ik heb een buitenstaander nodig om mijn keuzes te verantwoorden die mij ook alternatieven voorstelt." COMMENTAAR BIJ PAGINA 11 Over de choquerende onthoofdingen: "Nogal wat personen, onder wie Emmanuel Michalak en Li, mijn vriendin die de inkeuring verzorgt, vonden deze onthoofdingsscènes choquerend. Het is nochtans niet de eerste keer dat Okko op zo'n kille manier aan het moorden slaat. Onbewust denk ik dat dit het antipathieke kantje van onze zogezegde held versterkt. Zijn deze executies verantwoord? Had hij de boeren niet moeten sparen? Doodsoorzaken zijn niet altijd mooi." Over spaarzame bewegingslijnen: "Ik probeer bewegingslijnen, zoals in de voorlaatste preng, spaarzaam te gebruiken en erover te waken dat ze niet doorslaan naar een manga. Als ze te veel worden gebruikt, verliezen die lijnen hun kracht. Ik aarzel niet om klassieke Franco-Belgische codes te mengen met mangaelementen. Daar speel ik graag mee om er een coherente mix uit te halen." Over de soundtrack: "Het gebruik van onomatopeeën gebeurt instinctief. Waarom zet men in films een soundtrack onder bepaalde momenten en is er geen geluid bij andere? Mijn geluidsband creëer ik door te tekenen. Op de vorige pagina benadruk ik de klappen van de werktuigen die buiten beeld zijn met geluid. Op deze pagina hier, in de voorlaatste prent, laat ik Okko zijn katana in de buik van een boer stoten. Die beweging is zo sterk dat er geen nood is aan een onomatopee. Ik heb er integendeel een op de laatste prent gezet. Het is alsof ik het geluid een fractie van een seconde uitschakelde. De rol van een onomatpee is heel vreemd. Als ik een strip lees, weet ik dat ze er zijn, ik zie als het ware het geluid dat ze maken, maar ik lees ze niet allemaal."