Over
het begin: "Het idee voor De Ridder
is ontstaan uit een krabbeltje in een schetsboek.
Ik was op weg naar de Frankfurter Buchmesse, een hele
rit, en om de verveling te verdrijven was ik wat aan het
krabbelen. Dat eerste tekeningetje had meteen 'iets' waardoor
ik wist dat ik hier iets mee moest doen. Ik speelde al
een tijd met het idee om een gagstrip te maken. Het leek
mij erg leuk om dagelijks of wekelijks een stripje te
hebben dat door een hoop mensen gelezen wordt. In de Buchmesse
heb ik me, na natuurlijk eerst rondgelopen te hebben,
aan een tafeltje gezet en begon ik gags te verzinnen.
En dat ging verbazend makkelijk. Na een halfuurtje had
ik al een vijftal gags. Thuis werkte ik meteen de beste
uit. Toen ik er een tiental had, bood ik ze aan redacties
aan. Met het bekende gevolg."
 |
Over
de tekenstijl: "Het hoofdfiguurtje heeft
natuurlijk voor een groot deel de tekenstijl bepaald.
Ik wou het vooral wat losser tekenen dan mijn vorige reeks,
Otto, die in een vrij strak stramien zat. Voor
De Ridder probeer ik me dan ook zo weinig mogelijk
beperkingen op te leggen. Zowel qua humor, tekenwerk,
decoupage als inkleuring."
Over
gags in twee stroken: "Ik weet eigenlijk
niet goed meer waarom ik voor gags in twee stroken heb
gekozen. Maar het bevalt me wel. Twee stroken geven wat
meer ruimte om een verhaaltje te brengen dan één
strook. Maar ook hier geen beperkingen. Als ik zin heb
om twee gags te tekenen in één strook of
een volledige pagina dan doe ik dat gewoon. Ik heb me
zelfs voorgenomen om eens een paar kortverhaaltjes van
vier à vijf pagina's te schrijven."
Over
de onderwerpen: "Ik heb ondertussen gemerkt
dat ik drie hoofdonderwerpen heb. In de eerste plaats
de middeleeuwen. Een link leggen tussen typisch middeleeuwse
gebruiken en hedendaagse fenomenen levert vaak erg leuke
grappen op.
Over
sprookjes en Disney (onderwerp 2): "Het
handige aan sprookjes is dat ze in ons collectief geheugen
gegrift staan, of toch de bekendste. Dat is erg handig,
zo volstaat het om een meisje met een rood kapje en een
wolf te tekenen om direct een heleboel associaties bij
de lezers op te roepen. Vaak gebruik ik de Disney-versie
van de personages. Omdat die het bekendst zijn en ook
wel omdat die figuren gewoon geweldig ontworpen zijn."
And
last but not least: populaire cultuur (onderwerp 3): "De
reden is een beetje dezelfde als bij de sprookjes. Het
zijn weer onderwerpen die in ons collectieve geheugen
gegrift staan. Ik vind het ook erg leuk om bekende figuren
te herwerken naar mijn eigen stijl."
Af
en toe een beetje sadistisch: "Zoals gezegd
leg ik mezelf zo weinig mogelijk beperkingen op. Maar
dat levert natuurlijk ook soms gags op die wat scherper
zijn en die wellicht niet door iedereen even hard worden
gesmaakt. Zo had ik eens een gag over Jeanne d'Arc gemaakt
die ik zelf best grappig vond. Bij Eppo, waar
hij gepubliceerd zou moeten worden, hebben ze hem echter
geweigerd wegens 'te bloederig en te Monty Pyton'. Dat
laatste vond ik eigenlijk een compliment. Ik kan zelf
goed lachen om sadistische grappen. Hieronder staat een
van mijn favorieten uit het album (de prenten zijn wat
herschikt ten voordele van de leesbaarheid)."
 |
