|
Onderstaande
bijdrage van Sophie Bogrow verscheen
eerder in het Franse stripmaandblad Casemate
nummer 91 van april 2016. |
 |
Frederik Peeters over vaste grond: "Dit
is mijn eerste western... als je Les Miettes
uit 2001 (met Ibn Al Rabin) buiten beschouwing laat. Dat
was een parodie, dus dat telt niet mee! Na Aâma,
vier delen in de interstellaire ruimte met exotische technologie,
was ik verguld om weer op vaste grond te staan en waarin
een zeker naturalisme aan te pas kwam."
Frederik Peeters over paarden: "Ik
wilde het probleem met paarden aanpakken, een van de grootste
uitdagingen in stripverhalen. Ik heb enkele schetsboeken
volgetekend om ze in de hand te krijgen, de algemene structuur
en de curves aan te voelen op basis van foto's en voorbeelden
van mijn voorgangers. Ik heb echte paarden proberen na
te tekenen, maar dat was een ontgoocheling: er zat weinig
beweging in en het was triestig..."
Frederik Peeters over een trucje voor de wolken: "Ik
ben niet zo vertrouwd met een tekentablet. Mijn kleuren
zijn stomme volvlakken zoals in Kuifje. De schaduwen
en landschappen zijn met grijswaarden geschilderd, rechtstreeks
op de originelen met een penseel. Om de hitte en het licht
van de woestijn te bekomen, heb ik gewerkt met rode inkt.
Of blauw voor de nacht. Het werkt! Mijn trucje voor de
wolken: uitgesmeerde grijze vlekken op vochtig papier.
Ik scan die in en ik voeg ze toe door ze negatief te integreren."
Loo Hui Phang over de inkleuring: "Ik
wilde een beetje overdreven fantasiekleuren. Op een manier
zoals de schilders van het symbolisme dat toen in de mode
was in het 'oude Europa'. Alsof Oscar ze overneemt en
er het landschap mee besmet door zijn culturele achtergrond."
Frederik Peeters over de inkleuring: "Voor
mij is het een klassieke western in Technicolor. Ik intellectualiseer
het werk voor de inkleuring niet. Ik breng de feeling
voor de beelden over die in me opkomen terwijl ik het
scenario lees. Behalve uiteraard wanneer het kleur een
vertelwaarde krijgt..."
 |
Frederik Peeters over spelen met expressies: "Het
regelen van de dialogen is een van de rollen van de tekenaar
als het scenario te veel dialogen bevat. Liever dan te
jongleren met ingewikkelde kadrages, speel ik met expressies
en houdingen: een schuine blik bij een ironische zin,
een hand voor de mond bij het geeuwen,..."
Loo Hui Phang over het uiterlijk: "Ik
had een precies idee over het uiterlijk van elk personage.
Het hele verhaal steunt op de erotische spanning tussen
Oscar en Milton: zij moesten heel mooi en sexy zijn. Frederik
heeft veel gezocht, vooral voor Milton..."
Frederik Peeters over rondtasten: "Het is
gek, ik heb niet de indruk dat ik daar veel moeite voor
heb gedaan. Het zoeken naar personages is een normale
stap in het werk. Je tast wat in het rond en als je het
gevonden hebt, voelt de hand het aan. Voor de nieuwsgierigen:
al mijn schetsen staan op mijn blog."
Frederik Peeters over inspiratie: "Oscar
is Étienne Daho, een Franse zanger uit de jaren
1980, lichtjes vermengd met David Bowie. Voor Milton inspireerde
ik me op Je t'Aime Moi Non Plus, een oude film
van Serge Gainsbourg met Jane Birkin als androgyne jongen
die verliefd is op een homoseksueel. Tenger en katachtig."
Frederik Peeters over de premiejager: "Het
personage van de bloed drinkende premiejager stond niet
in de eerste versie van het scenario. Loo creëerde
het op mijn vraag als motor voor de actie en de spanning.
Zij wilde een symbool voor de dood, iets uit een negentiende-eeuwse,
gothische roman. Hij heeft iets van Niki Lauda en Henry
Fonda uit Once Upon a Time in the West. Oorspronkelijk
zou hij omgekeerd spreken. Hallo, master Yoda! Dat was
gewoon niet mogelijk. Ik ben voor een alternatief gegaan
door elk woord in een afzonderlijke tekstballon te plaatsen."
 |
Frederik Peeters over overgang: "Het scenario
van Loo is niet op voorhand in pagina's onderverdeeld.
De scènes volgen elkaar op zonder overgang. Zowel
de dialogen als de actie zijn precies beschreven: Stingley
bukt zich, hij raapt keien op, noteert in zijn schrift,...
Het is dan aan mij om er iets op te vinden om het vlot
te doen lezen zonder de prenten uit het oog te verliezen
die zorgen voor een oorzakelijk verband en die enkel dienen
voor de momenten ertussen. Je kan zoals hier openen met
een detail, het equivalent van de prent die op de vorige
plaat de scène afsloot: van de initialen in een
onderbroekje naar het gekrabbel op pagina's uit een notitieboekje."
Frederik Peeters over het verstrijken van de tijd:
"Ik gebruik vooral geen formule zoals 'een
beetje later'. Lezers weten hoe ze andere signalen moeten
ontcijferen zoals een verandering van belichting, schaduwen,
beplanting,... Het is een manier om het verstrijken van
de tijd weer te geven in een strip met veel natuur."
Frederik Peeters over de blote lul: "Stingley
die met zijn blote lul rondloopt, bracht me een beetje
van streek. Niet uit kuisheid, maar omwille van de coherentie
van het personage. Ik begreep het niet. Nochtans volstond
het burleske en belachelijke effect om het visueel te
rechtvaardigen... Dit aseksuele personage dat zijn driften
omzette in een honger naar veroveringen deed me denken
aan de uitspraak van Dominique de Villepin (Frans premier
tussen 2005 tot 2007) over Frankrijk dat erom vroeg om
'genomen' te worden als een vrouw."
Frederik Peeters over de genrekaping: "Meer
dan de western an sich, maakte het kapen van het genre
me enthousiast. We hebben het geperverteerd en alle codes
op hun kop gezet. De prent met het omgedraaide fotobeeld
is een doorzichtige metafoor. Loo is ook een regisseuse.
Ze weet hoe de rand van de camera de realiteit verandert
in fictie..."
 |
Loo Hui Phang over creatief plezier: "Frederik
ging zijn limieten te buiten. De documentatie die ik hem
gaf als indicatie hield zijn creatief plezier niet tegen..."
Frederik Peeters over couscouswestern: "Ik
heb enkele boeken geraadpleegd: van Edward Curtis, een
etnoloog van begin twintigste eeuw, voor foto's van indianen
(verwar vooral geen Comanche met een Algonquin!) en een
of twee boeken met landschappen. Ik heb de codes van de
Far West die we allen kennen naar voor gebracht. Het werkt
heel goed. Het bewijs: wie zou vermoeden dat ik voor de
bergen gezocht heb in mijn vakantiefoto's uit Marokko?
Ik heb een couscouswestern gemaakt!"
Frederik Peeters over de sjamaan: "Voor
de sjamaan met zijn borstplaat van een conquistador was
er geen bestaand model. Zijn 'witte bril' leek me overeen
te komen met zijn functie: hij is degene die alles ziet
en begrijpt. En hij doorkruist het verhaal zonder dat
we weten tot welke dimensie hij behoort."
Frederik Peeters over dubbelzinnigheden: "Het
album zit vol beelden met een dubbele betekenis die je
niet altijd meteen opmerkt bij de eerste lezing. Sommige
dubbelzinnigheden bracht ik er bewust in en vallen niet
meteen op. De handen van Milton die een vis proberen te
vangen bijvoorbeeld zijn een voorbode voor de verwarrende
scène die je nu helaas niet kan zien (maar in het
album dus wel)."
Frederik Peeters over seksuele decors: "In
de meeste van mijn strips heeft het decor een seksuele
of organische dimensie: in Pachyderme, Lupus,
Aâma,... Als jongere was ik onder de indruk
van een uitspraak van Mœbius over sf. Voor hem was
buiten tekenen het beste middel om interieurscènes
te tekenen. Vandaar een overvloed aan bloedcelachtige
vormen, weefsels, aders en andere kleverige oppervlaktes." |
