|
Onderstaande
bijdrage van Sophie Bogrow verscheen
eerder in het Franse stripmaandblad Casemate
nummer 78 van februari/maart 2015. |
 |
Pierre
Makyo over Federico Nardo: "Nardo is een
ongelofelijke tekenaar, een droom voor een scenarist.
Geen enkel beeld lijkt hem te moeilijk, geen enkele documentatie
is voor hem onvindbaar. Ik geef hem het complete scenario
in één keer, opgedeeld per pagina, prent
per prent beschreven en met de dialogen. Ik zie de pagina's
terugkomen We praten erg weinig. Hij gaf me potloodtekeningen
waar er niets aan te verbeteren viel. Hij spoort documenten
op het internet op die ik zelf nooit had kunnen vinden.
Hij speelt met de meest complexe perspectieven alsof het
niets is. Sommige scènes van het tweede deel (in
vertaling is het tweeluik gebundeld als een integrale,
red.) waar hij nu aan werkt, bezrgen mij, zelf ook
tekenaar zijnde, hoofdpijn!"
Federico Nardo over het dorp: "Ik
heb voor dit gefantaseerde dorp heel wat gegoogeld over
Aveyron. In die streek zijn er heel veel mooie, oude dorpjes
met een variatie aan architecturen van de middeleeuwen
tot de achttiende eeuw. Het dorp Estaing, aan de rand
van Lot, diende als belangrijkste voorbeeld voor de algemene
structuur, de vorm van de daken, de gevel van de kerk,
enzovoort. De details van de huizen en de steegjes zijn
samenraapsels uit andere dorpen."
Nardo over de roman: "Ik had graag
het boek van Michel Folco willen lezen, waar de strip
op is gebaseerd, om de sfeer te kunnen opsnuiven. Helaas
is het niet vertaald in het Italiaans en het in het Frans
lezen zou me te veel tijd hebben gekost. Ik kan me net
redden om de dialogen in het scenario te begrijpen. Ik
heb dus uitsluitend op basis van het scenario gewerkt
dat voor me vertaald is door Makyo en de uitgever om me
te behoeden voor misstappen. Blijkbaar is me dat goed
gelukt."
 |
Nardo over dynamiek: "Wanneer ik een avontuur
teken, probeer ik altijd tenvolle de camera te laten bewegen
om dynamiek aan de scène te geven. Dat komt natuurlijk
goed uit voor energieke camerastandpunten, maar ik heb
het geluk dat ik geen problemen heb met het perspectief.
Ik denk er zelfs niet meer over na. Misschien ook omdat
ik er nogal veel mee heb gespeeld in mijn vorige albums:
het vakmanschap kwam gewoon terug."
Nardo over de tekenstijl: "Oorspronkelijk
was ik meer een tekenaar van komische strips. Ik ging
over naar een stijl die min of meer geïnspireerd
is op manga's voor de eerste delen van de serie Monster
Allergy bij Soleil... Ik ben in het realisme doorgebroken
met Le Vent des Khazars, ook al een romanadaptatie
door Pierre Makyo van Marek Halter. Deze keer moest ik
iets anders vinden. Het juiste evenwicht tussen avontuur
en komedie, in de lijn van het theater van Goldoni."
Nardo over Clovis en Roberto Benigni: "Hoewel
het verhaal zich veeleer concentreert op Charlemagne,
de jongste van de vijfling, is de vader, klompenmaker
Clovis, de vedette is in het eerste deel. In het scenario
stond niet echt een beschrijving, in tegenstelling tot
de meeste andere personages. Ik wist alleen dat hij een
dertiger is. Ik zocht naar een model die een lach en een
traan kan veroorzaken, ik dacht snel aan acteur Roberto
Benigni! Zonder hem er echt op te laten lijken, hield
ik hem in het achterhoofd tijdens het werk. Voor zijn
vrouw Apolline was het eenvoudiger, ik moest haar gewoon
heel gezet tekenen, ze is een moeder van een tweeling..."
 |
Nardo over de kostuums: "Samen met het scenario
bezorgde de uitgever me een lijst met films die als documentatie
konden dienen, voor de sfeer en voor de kostuums. In Italië
vond ik enkel Le Pacte des Loups waarvan de comicstijl
hier niet echt aanslaat! Een detail in het midden van
een film vinden, duurt altijd erg lang en het komt neer
op stompzinnig kopiëren... Films over de achttiende
eeuw hebben bovendien de neiging om de adel te tonen,
niet de gewone burgers. Ik heb daarom kostuums gezocht
op internet en in de schilderkunst. En ik heb toch ook
iets geleerd uit de film Barry Lyndon. De mensen
droegen zelfs een jas om een kruiwagen op het veld te
duwen..."
Nardo over de lettering: "Mijn
tekstballonnen lijken vaak te groot voor de tekst. Er
is geen probleem met het lettertype of door de vertaling,
maar een keuze: ik heb graag dat er lege ruimte rond de
tekst is. Maar daarom letter ik nog niet met de hand want
mijn geschrift is erg lelijk. Ik wil mijn platen zelfs
niet op een zichtbare plaats nummeren, dat doe ik altijd
op de achterkant van het papier!"
Nardo over de inkleuring: "Inkleurder
Antoine Quaresma heeft ook Le Vent des Khazars ingekleurd.
Ik moet hem zelden concrete aanwijzingen geven. Als ik
een wolkenhemel nodig heb of de vlam van een kaars zoals
op deze plaat, heb ik het maar open te laten als ik de
potloodtekeningen inkt. Hij heeft de boodschap perfect
door."
 |
Nardo over de bevalling: "Het is de eerste
keer dat iemand me vroeg om een bevalling te tekenen!
Voor een keer volstond de documentatie op het internet
niet. Ik ben uitgegaan van hetzelfde principe als vandaag.
Op de volgende pagina zien we wel de kraamvrouw, die geen
doetje is, aan de baby sleuren om hem eruit te krijgen.
Het scenario beschreef het zo nauwgezet dat ik het hilarisch
vond. Maar misschien gebeurt dat ook in werkelijkheid?
Dat is het eeuwige probleem tussen humor en realisme,
we weten nooit precies waar we staan!"
Nardo over de menigte: "Er zijn
veel aanwezigen bij de bevalling van Apolline... Ik schets
altijd een plannetje van de locaties, uit vrees om bijvoorbeeld
het venster en de deur om te wisselen. Maar de menigtes
teken ik minder formeel. Over het algemeen teken ik de
voorziene personages uit het scenario en probeer ze allemaal
op hun best in de prenten te tekenen. Waarom zouden we
er doekjes om winden?"
Nardo over anachronismen: "Ik streef
ernaar opnieuw een sfeer te scheppen, maar ik kan niet
garanderen dat er anachronismen inzitten. Hier gebruik
ik bijvoorbeeld een lamp die zijn tijd ver vooruit is.
Wat verder ben ik niet zeker over de authenticiteit van
de melkflessen voor de vijfling. Ook nog verder was er
in het scenario een imposante galg beschreven, 't is te
zeggen een galg met stenen zuilen, waarvan het aantal
een weergave is van het belang, waarbij ik me misschien
te veel liet inspireren door een schilderij uit de negentiende
eeuw met de galg van Montfaucon bij Parijs. Fouten toegegeven..."
|
