Alle bijdragen van Fabrice Meddour aan de rubriek De Commentator bundelen we op deze pagina.

Klik verder naar de volgende onderwerpen:
• 25/01/2014 Het resultaat van Waar Sprookjes Vandaan Komen: Sneeuwwitje mag er dan wel mooi uitzien, maar tussen tekenaar Fabrice Meddour en scenarist Philippe Bonifay boterde het niet altijd. Dàt, en over andere zaken over het album, heeft de tekenaar het.
 
Fabrice Meddour over Waar Sprookjes Vandaan Komen: Sneeuwwitje
25/01
 TOP
Onderstaande bijdrage van Jean-Pierre Fuéri verscheen eerder in het Franse stripmaandblad Casemate nummer 63 van oktober 2013.
COMMENTAAR BIJ PAGINA 17
Over klootzak Bonifay: "Tegenwoordig is mijn relatie met Philippe (Bonifay, de scenarist, red.) hartelijk, maar onze eerste ontmoeting verliep gespannen. Tijdens een festival verkocht ik prenten met een afbeelding uit een van mijn strips aan vijf euro, of tien euro met mijn handtekening erop. Er kwam een grote gast op me af, hij nam er een, geeft het me terug en zegt: 'Schat je dit slechts 5 euro in?' en hij hij voegt eraan toe: 'Hoeveel heb je er al verkocht?' Geen. Ik vroeg me af wie die grote klootzak was."

Over exclusiviteit: "Het kwam in orde aan een tafeltje. We beslisten snel om met elkaar samen te werken. Hij ging ervanuit dat ik ondertussen met niemand anders mcht samenwerken. Wat opnieuw wrevel teweegbracht. Ik tekende tegelijk twee van zijn verhalen . John Arthur Livingstone, zijn Tarzan, en Sneeuwwitje. Ik had een week nodig per plaat en ik gaf Livingstone de prioriteit."

Over de beer: "Sneeuwwitje gaf me de mogelijkheid om het platteland te tekenen met Duitse dorpjes aan het begin van de negentiende eeuw want Jacob en Wilhelm Grimm publiceerden dit verhaal in 1812. Ons somber verhaal zweeft tussen sereniteit, angst en mengt vaak twee acties die hier samenkomen. Een meisje wordt wakker terwijl een koppel dwergen langskomt met een beer. Hij kostte me veel moeite. Hij moest imponeren, een beetje een pummel zijn en tegelijk beweeglijk."

Over de rode vlinders: "De vlinders die rond zijn snuit vliegen, doen sommigen misschien aan iets denken. Deze prent is een hommage aan het werk van mijn vriend Vincent Mallié voor deel 3 van Op Zoek naar de Tijdvogel - Voor de Zoektocht. Ik was gefascineerd door de zwerm rode vlinders die op de open plek vliegen waar Bolster en Devel elkaar bekampen. Een opvallender eerbetoon aan Loisel zelf bracht ik aan het einde van het album."
COMMENTAAR BIJ PAGINA 18
Over het gevaar: "Philipe bezorgt me pagina's van het scenario zoals het hem uitkomt. Daardoor werk ik een beetje blindelings en soms moet ik een stap terugzetten om dit of dat te verbeteren. Niet erg, zo behoud ik een oprechte nieuwsgierigheid voor mijn verhaal. Zo'n scène — een lobbes van een beer die een natte knuffel geeft aan een leuk meisje, twee sympathiek ogende dwergen, een koppel dat de liefde bedrijft — geven de indruk van een droomwereld. Maar ons Sneeuwwitje is een donker verhaal. Wanneer het meisje op de vorige pagina wakker wordt, vertellen haar ogen en haar mond dat ze ongerust is en op de laatste prent van die pagina kan zich net zo goed een drama afspelen. Dat is niet het geval, maar het dwergvrouwtje herinnert ons er op deze pagina aan dat een beer gevaarlijk is. En haar man voegt eraan toe: 'Maar we blijven dwergen. Je moet altijd voorzichtig zijn...'"

Over de dolk: "Wat de liefdesscène betreft, die voor beide partijen aangenaam lijkt te verlopen, vergeten we bijna dat er in het verduisterde gedeelte van de prent, naast het bed, een lange dolk ligt."

Over voorbereiding: "Ik ben tevreden over hoe de beer beweegt door zich naar het meisje te keren. Terwijl ik aan Livingstone werkte, nam ik de tijd om zo veel mogelijk voorbereidende tekeningen te maken voor Sneeuwwitje en documentatie te verzamelen."

Over ontbrekende tekstkaders: "Je merkt dat de platen geen tekstkaders bevatten. De enige die in het album staan, zijn de woorden van een verteller. De scènes overlappen elkaar vaak, en dat vergt een nauwgezet werk zodat de lezer er zich niet in verliest."
COMMENTAAR BIJ PAGINA 19
Over moeilijke paarden: "Een tekstloze prent op deze en de vorige twee platen, nee, het is geen regeltje want vanaf de volgende plaat is dat niet meer het geval. Het is gewoon toeval. Ik heb veel moeite om paarden te tekenen, hopelijk valt dat niet te veel op."

Over de karren: "We documenteerden ons voor de architectuur van Duitse dorpen aan het begin van de negentiende eeuw. Philippe vond zelfs dat ik er te veel tijd aan spendeerde: 'We maken geen historisch œuvre, we vertellen een verhaal'. Akkoord, maar toch... Ik stond erop te controleren hoe sommige karren, waarin de mensen uit die periode veel tijd doorbrachten, voozien waren van kacheltjes om zich aan te verwarmen en een beetje mee te koken. Vandaar de schoorstenen"

Over details: "Het begrip van de personages kan afhangen van sommige details. Neem nu het meisje in de bovenste strook. Je kan je afvragen of het om dezelfde vrouw gaat als in de laatste strook op de volgende pagina. Ze draagt geen haarband meer en draagt een andere jurk. Ja, het is hetzelfde personage en zij die eraan mochten twijfelen, kunnen op pagina 21 ontdekken dat ze de haarband in haar hand houdt. Ik hou van dit soort details."

Over de Gelaarsde Kat: "Anderen kunnen zich afvragen waarom er in de prent in het midden een paar achtergelaten laarzen staan in de schaduw. Wie laat nu laarzen achter in een steegje waar ze gestolen kunnen worden? De Gelaarsde Kat uiteraard, die ernaast de karavaan bekijkt. Mijn droom is dat de reeks zal uitbreiden en dat ik op een dag een van de andere scenario's die Philippe al in zijn hoofd heeft kan tekenen. Ik heb al enkele voorstudies gemaakt, je weet maar nooit..."
COMMENTAAR BIJ PAGINA 20
Over ogen, handen en borsten: "Ik werk veel aan de ogen van de personages. de ogen van het meisje zijn sprekend, hé? De ogen van de kleermaker, onder de indruk van de schoonheid van zijn bezoekster, gaan met commentaren gepaard. Het misprijzen, maar ook de zelfbeheersing die in de blik van de vrouw te lezen is tegenover de man die zich tegen haar aandrukt, moeten hem in toom houden. Hij is geen veroveraar, maar geïntimideerd door haar ontblote borsten. Hij stamelt en zijn handen grijpen de borsten niet vast, maar ze lijken ze nauwelijks aan te raken alsof hij niet echt zijn handen op haar borsten durft te laten rusten."

Over tradities: "Ik werk op de traditionele manier op crèmekleurig Archers-papier en met gewassen inkt. Maar de inkleuring doe ik niet zelf."

Over afscheid nemen: "Het was hard om dit wereldje achter me te laten. Ik voelde me er een tijdlang slecht bij, alsof men me iets had afgenomen. Ik kon me er weer voluit op storten toen ik er voor een luxeversie opnieuw aan kon werken. Dat had niets van een karweitje."

Over de cover: "De cover ging nogal over en weer. Er waren, denk ik, zes versies. Bij Glénat vroegen ze me minder belang te geven aan de achtergrond, en ik stond erop dat het tafereel zich in de sneeuw zou afspelen. Het gaat wel degelijk om Sneeuwwitje en ook het rode bloed is daarop nog anstaanjagender. Misschien komt het ook omdat ik een hekel heb aan de warmte. Philippe heeft me verschillende keren uitgenodigd bij hem in Cayenne (de hoofdstad van het Franse overzees departement Frans-Guyana, red.). Ik heb ingestemd, van zodra het er zal vriezen."

Over een nieuwe woedeaanval: "Nu gaat het weer beter, maar we kregen opnieuw laaiende ruzie. Vóór Sneeuwwitje tekende ik bij Glénat een contract voor een zeer duistere thriller in drie delen op scenario van Laurent-Frédéric Bollée. Drie keer zestig platen. Philippe was woedend, maar ik hield me sterk. Een woord is een woord."