Corentin Rouge over Rio 1	28/06 TOP
Onderstaande bijdrage van Paul Giner verscheen eerder in het Franse stripmaandblad Casemate nummer 91 van april 2016. COMMENTAAR BIJ PAGINA 22 Over tekenstijl: "Net zoals in Juárez heb ik Rio eerst getekend met potlood en daarna donkerder gemaakt in Photoshop zodat er een soort potloodtekenstijl ontstaat. Die techniek houd ik voor mijn albums die in Zuid-Amerika zijn gesitueerd. Milan K. en mijn album van XIII Mystery zijn op een traditionele manier gemaakt, geïnkt met penseel en Chinese inkt." Over het uiterlijk: "Met zijn blonde haren en zijn lichte Afrotrekken contrasteert Rubeus met de straatkinderen. Zijn zusje Nina moest schattig zijn zodat je haar zou willen beschermen. Naast hen is Rat een groot, mager, spichtig bendehoofd, ook weer een contrast met zijn vriend Bakar, de eeuwige grapjas en altijd goedgemutst. De ene zegt wit, de andere zwart. Zoals bij tekenfilms heb ik eerst enkele dagen pagina's volgetekend met personages in alle vormen en maten. Dat is mijn bijbel, ook al evolueren de personages nog op de stripplaten. Hun uitdrukkingen verdringen soms de voorbeelden waar ik me aan probeer te houden." Over poses: "Deze scène zet de psychologie van de vier hoofdpersonages neer en het toont aan dat Rubeus en Nina niet welkom zijn. Ze gaan van hot naar her en hebben het moeilijk om ergens opgenomen te worden. In tegenstelling tot de poses van stabiele volwassenen, zitten die van de kinderen telkens ergens tussenin. Ik probeer ze uit evenwicht te tekenen om hun levendigheid te kunnen weergeven. Ik heb ook gekozen voor een wat gesmeten tekenstijl, met een licht schetsmatige uitvoering in een eerste, spontane ontwerpfase voor een natuurlijk en levendig effect." COMMENTAAR BIJ PAGINA 23 Over trouw en vrijheid: "Ik blijf trouw aan de straten in het centrum van Rio, aan de wagens en zelfs aan de wegmarkeringen. Ik tekende ze naar foto's die ik nam tijdens plaatselijke reportages. Dat geldt minder voor de favela's die chaotischer zijn en waar ik meer vrijheid voor nam." Over de gevaarlijke wijk: "De laatste keer dat ik naar Rio ging, zag ik geen kinderen rond de kerk van Candelária. Maar er lopen er veel in bendes rond in die wijk in het stadscentrum waar er veel gebedeld wordt. Ook al is er geen avondklok lopen er 's avonds en in het weekend in de wijk geen toeristen en bewoners rond omdat het er zo gevaarlijk is om rond te wandelen. 's Nachts zijn er enkel kinderen te vinden en wagens van Carioca's (inwoners van Rio, red.) die op de achtergrond rijden en die de toestemming kregen om door rood licht te rijden." Over plezierig inkleurwerk: "Ik wilde gewicht en diepgang geven aan de personages met de inkleuring die ik in Photoshop maakte. Ik behield een energie die gelijkaardig is aan de schetsen terwijl ik naar voorbeelden werkte voor de belichting. Daarom lijkt het vaak dat er een veeg kleurpotlood is te zien naast een potloodlijn. Door het inkleuren uit te besteden zou ik productiever kunnen zijn, maar ik vind dat de tekenaar de best aangewezen persoon is om daar voor te zorgen. Ik doe dat graag en ik vind dat hel plezierig." COMMENTAAR BIJ PAGINA 24 Over de fontein: "Nogal wat bedelaars en mannen en vrouwen die op straat leven, komen zich wassen in de fontein van Candelária die door alle Carioca's is gekend. Die heeft niets te maken met de fontein die ik tekende voor de titelpagina waar Rubeus zonder moederlijke band, nadat hij zijn moeder heeft verloren, een beetje affectie vindt in de armen van een standbeeld." Over prinses Nina: "Deze scène toont ook de overdreven verfijning van Nina aan. Ondanks de situatie blijft ze dromen over een prinsessenbestaan en wil ze weg uit deze buurt. Haar psychologie wordt aan het einde van dit album en in het tweede album verder uitgewerkt." Over de cover: "Op de eerste versie van de cover waren de kinderen en de Corcovado (de berg in Rio waarop het reuzestandbeeld van Jezus Christus prijkt, red.) te zien. Het was niet overtuigend en het was een beetje gekunsteld. Ik heb dan boeken ingekeken van Braziliaanse fotografen en viel op foto's van straatkinderen tegenover afgebladderde roze beschilderingen, typisch voor Brazilië en Zuid-Amerika. Ik vond het geestig om een roze, vrolijke cover te hebben om te vertellen over geweld en die kinderen. Ik wilde ook dat je de indruk krijgt dat je Bakar luid hoort roepen tot het pijn aan de oren doet." Over een illustratie: "Het is niet de eerste keer dat ik straatkinderen teken. Enkele jaren geleden tekende ik voor de fun een illustratie met straatkinderen voor mijn blog. Voor de verschijning van het album heb ik een twintigtal andere illustraties over Brazilië gemaakt." COMMENTAAR BIJ PAGINA 25 Over het Copacabana Palace: "Deze scène moet het belang en het majesteitelijke van het Copacabana aantonen. De politie staat permanent voor het paleis en langs het strand. Hier zijn de gebouwen omringd met versperringen en bewakers. Je komt er niet zomaar binnen. Dit is de eerste keer dat er luxe is te zien in het album, met marmer, sportwagens, ver weg van de ellende in de favela's. De straatkinderen hebben de gewoonte om toeristen te zakkenrollen in het centrum. Louise en ik vonden het prettig om dat eens te zien in het Copacabana Palace." Over de cliché-Christus: "Rio is ook Christus de verlosser. Het is moeilijk om naast dat clichématige postkaartbeeld te kijken dat zo'n beetje overal voorkomt. Het is al vroeg in het album te zien, 's nachts en in de regen — in omstandigheden die je niet vaak ziet — voor het weer is te zien aan het einde van het album." Over invloed: "De drie delen van Milan K. heb ik ondertekend met enkel mijn voornaam. Omdat de naam Rouge is al gebruikt door mijn vader (Michel Rouge is de tekenaar van Comanche, Marshal Blueberry, Hemelsluizen, Simon de Samaritaan,...) en onze tekenstijl gelijkaardig is, wilde ik mijn zelfstandigheid uitspelen en mijn familienaam niet vermelden... Ik vond dat nogal snel een beetje dom en sindsdien onderteken ik met mijn volledige naam. De tekenstijl van mijn vader heeft me uiteraard sterk beïnvloed want ik zag hem heel mijn jeugd tekenen. Ook anderen hebben mij beïnvloed, namelijk François Boucq, Christian Rossi, Michel Durand, Max Cabanes of Hermann."

Corentin Rouge over Juárez	25/12 TOP
Onderstaande bijdrage van Paul Giner verscheen eerder in het Franse stripmaandblad Casemate nummer 50 van juli/augustus 2012. COMMENTAAR BIJ PAGINA 29 Over variatie: "Milan K. maak ik in een thrillerstijl. Ik had zin dat eens te doorbreken met een kort verhaal dat zich in Zuid-Amerika zou afspelen. Dat gebied spreekt me aan door de wilde plaatsen en hun westernkantje. Betreffende de dood, het lichaam, de wet, het bestaan, gaat het er anders aan toe dan bij ons. Dit verhaal beviel me meteen. We komen op nogal wat plaatsen, met contrastrijke scènes, in de woestijn, de hacienda's, de straten van Juárez, de onderwereld,... En er waren veel personages om te creëren." Over blondjes en brunettes: "In de eerste prent zie je Gael, het hoofdpersonage. Qua uiterlijk moest hij er jong genoeg uitzien, als compenstie met de personen die hij zal ontmoeten, met smoelen die er veeleer harder uitzien. Erika moest er tegelijk Zweeds als Mexicaans uitzien. Dikwijls hebben de goeien in films een Apple en de slechteriken pc's, blondjes zijn eerder goed en brunettes zijn de slechteriken. Het was interessant om een blondje in dit Mexcio te loodsen waar bijna iedereen bruinharig is. Ze heeft een harde rol in dit verhaal." Over de schedel: "Deze plaat introduceert het personage van Erika. Gael zoekt op het kerkhof een spoor naar haar zuster. De heldere ster geeft de hoop weer om haar terug te zien. Korte cut naar de introductie van de nog onbekende vijand: Erika. Ik liet me leiden door het scenario om haar tatoeage te creëren. Erika heeft een schedel op haar rug uit de vorige scène met het standbeeld van Santa Muerte. Die schedel legt een intieme toekomst tussen de twee personages bloot die elkaar drie pagina's verder zullen ontmoeten." COMMENTAAR BIJ PAGINA 30 Over dikke Mexicanen met snorren: "Alle personages in Juárez zijn Mexicanen, behalve Erika. Mijn uitgever merkte opdat ze allen bruinharig en dik zijn met snorren. Dat cliché geeft een waarheid weer. Ook de Mexicaanse vrouwen moeten goed in het vlees zitten om met het lokale canon overeen te komen. Het mannequinmodel bestaat enkel in misswedstrijden. Mijn personages eten vet en zoet. In Mexico is 50% van de bevolking zwaarlijvig. Het is een echt publiek gezondheidsprobleem." Over de stad Juárez: "Om op een geloofwaardige manier te tonen wat er in Juárez gebeurt, moet je niet beginnen met een gefantaseerd Mexico. Ik heb de architectuur van de stad samengesteld op basis van talloze beelden. Ze is gelegen in een woestijnkom omringd door bergen, zoals Las Vegas gebouwd vanuit het niets. In het begin van het album komt de lezer Juárez binnen vanuit de lucht, samen met een gier." Over de schilderijen: "Voor het huis baseerde ik me op verschillende bestaande voorbeelden, op mijn eigen manier. Ik hou van schilderijen, ik heb dus her en der schilderijen gehangen. In de eerste twee prenten geeft het portret een luxe-uitstraling aan het huis. In prent 3 heb ik een Zweeds landschapsschilderij bedacht. Achter het bureau hangt daarentegen Señora Harris van Diego Rivera, de echtgenoot van Frida Kahlo, een van de meest gekende Mexicaanse kunstenaars, voornamelijk voor haar fresco's. Een origineel van Rivera hangt helemaal op zijn plaats op het bureau." Over tekenaarspleziertjes: "Deze scène bevat verschillende camerastandpunten om het minder statisch te maken. Ik onthul het schilderij dus beetje bij beetje door de kadrages. Dat zijn de pleziertjes van een tekenaar die niet voorkomen in het scenario." COMMENTAAR BIJ PAGINA 31 Over de praatscène: "Dit soort platen is altijd een probleem voor de tekenaar. De zaken worden uitgelegd via dialogen in plaats van actie. Het is de enige scène in die soort in dit album, maar ze is noodzakelijk. De twee personages staan voor bepaalde rollen. Het scenario voorzag een gesprek dat lang genoeg is opdat Gael in de hacienda kon rondwandelen. Sommigen beweren dat hoe meer tekstballonnen er zijn, hoe minder er te tekenen is, maar je moet verbeelding voor de dag leggen om voor elk van die ballonnen plaats te vinden. Gelukkig ging het niet om twee personages die tegenover elkaar zitten, zoals op resturant. De ene is erg op zijn gemak en benut de ruimte, hij probeert de andere op zijn gemak te brengen, vastgeklusiterd in zijn zetel." Over François Boucq: "Ik heb samen met Nathalie Sergeef de platen getoond aan François Boucq. Zo begreep ik dat hij het scenario al voor mij in handen gekregen had. Uitgevers dachten dat het hem zou interesseren, maar hij had al veel andere projecten. Het leek me interessant om zijn mening te kennen over mijn werk want hij kende het verhaal al. Hij heeft me geholpen dit zeer compacte scenario van 66 platen te laten ademen." Over tonen en niet tonen: "Nathalie liet me wat de geweldscènes betreft vrij. Ik stelde me veel vragen bij de verkrachting. Wat moest ik tonen? Wat toonde ik beter niet? Wat is er sterker als ik het niet toonde? De scenarist vertelt een gefantaseerd verhaal, de tekenaar op zijn beurt moet dat concreet maken en mag niet vervallen in buitensporigheid, overdaad, vulgariteit. Ik had niet het gevoel dat ik de visie van een vrouw illustreerde. Ze liet me het aanvoelen op mijn eigen manier." COMMENTAAR BIJ PAGINA 32 Over personages puzzelen: "Hier zien we Guillermo, de halfbroer van Erika, die in het begin van het album verschijnt. Voor de creatie van personages diep ik in mijn archieven, met beelden die ik van het internet pukte, uit magazines, die ik aan de kant bewaar zonder erbij na te denken omdat ze me interessant leken. Ik vind de kin of een mond van een persoon, de haren of de ogen van een ander, het is een puzzel. Ik heb geprobeerd warme, aantrekkelijke, boeiende personages samen te stellen, ook al is alles dat getoond wordt wreed en gewelddadig, zonder vulgair te zijn. De personages zijn talrijk, elk met hun heel precieze rol. Het was van belang dat ze goed neergezet werden in hun rol zodat de lezer er zich meteen in terugvindt." Over inkten in potlood: "Ik heb het inkten voor dit album achterwege gelaten door harder in potlood te tekenen en dat dan zwaarder om te zetten op de computer. Potlood is een stap in de constructie die zijn grafische aspect verliest door de inkting. Ik heb een grafisch potlood geprobeerd waarbij de inkting via het potlood aan te voelen is, een beetje houtskoolachtig, maar wel helder." Over stoffige auto's: "Ik teken vooral graag de personages, maar het is rustgevend om auto's of geometrisch perfecte toestellen weer te geven waarbij het minste detail moet kloppen. Ik begon er plezier in te krijgen om in Juárez de auto's te tekenen die dikwijls beschadigd waren en rammelden. Ik hou wel van dat stoffige." Over de tweede lezing: "De onthulling op het einde nodigt de lezer uit om het album een tweede keer te lezen. Daarom introduceerde ik elementen in de tekeningen die betekenis geven aan de tweede lezing. Er zijn twee niveaus van herlezing, de ene visueel, de ander geschreven."