|
Onderstaande
bijdrage van Sonia Déchamps verscheen
eerder in het Franse stripmaandblad Casemate
nummer 73 van augustus-september 2014. |
 |
Over
San Francisco: "Ik hou van deze pagina's.
San Francisco biedt veel geschenken aan een tekenaar:
de gebouwen, de heuvels, de wegen die naar beneden gaan,...
Dit is Lombard Street, een heel beroemde straat. Ik heb
met sommige details gespeeld. "
Over Wonderball: "Wat me beviel
aan Wonderball is dat hij een rebel is, hij houdt niet
van de hiërarchie bij de politie, noch van bevelen.
Een antiheld die doet wat hij wil, ook al is hij een smeris.
Dat is niet mijn favoriete beroep. Hij vervalt snel in
geweld, maar het is gerechtvaardigd. Hij is een open boek
van wie ik graag de pagina's omsla. Ik heb hem gebaseerd
op Peter Weller (de acteur uit RoboCop), ook
al lijkt hij er niet op. Enkele screenshots dienden als
basis."
Over de mysterieuze Jager: "Onze
vluchteling, de 'Jager', is een mysterie. Ik wilde dat
hij relatief anoniem is. Ik ben begonnen met de haren
van David Lynch..."
Over samenzweringstheorieën: "Ik
ben gek op samenzweringstheorieën. Dat werkt bijna
altijd in de Verenigde Staten. Ik herinner me nog heel
goed de aanslag op Kennedy, ik was toen dertien jaar en
woonde in Nieuw-Zeeland. Dat was schokkend. Daarna ontdekte
ik dat de situatie veel complexer was dan wat de media
toen vertelde. Er bestaat een uitdrukking in het Engels
dat hoe meer je kijkt, hoe complexer zaken worden. Ik
denk dat we de waarheid nooit zullen kennen. Het interesseert
me om nieuwe theorieën te ontdekken terwijl die moordenaar
een sleutelelement in onze eigen geschiedenisweergave
is. Ik was een adolescent in die tijd en ik mis de geest
van de jaren 1960, die een beetje speciaal voor me is.
We hadden nog veel mogelijkheden. Dat is nu veel veranderd."
 |
Over de moordenaar: "Van Ramon Paul, de
huurmoordenaar van een belangrijke, geheime organisatie,
een geslepen en complex personage maken. Met een dreigend
uiterlijk, maar geen clichémoordenaar. Hij is zo
ambitieus dat hij over een eigen team beschikt om het
vuile werk op te knappen."
Over actiescènes: "Ik heb
verschillende decoupages uitgeprobeerd voor de actiescènes.
En ik heb een uiterlijk verband tussen de twee personages
vastgelegd van bij het begin van de actie. Daarna verhoogt
het tempo. In de vier kleinere prenten focus ik me op
de details die beweging uitdrukken. Op eenzelfde manier
als in Bullit (1968), met Steve McQueen, ging
de aandacht naar veiligheidsriemen die gesloten werden,
naar het draaien van wielen in de mate waarin de wagens
rijden, het laden van wapens van de slechteriken,... Vervolgens
heb ik gekozen voor een groot zicht op de lengte van Lombard
Street."
Over filmtechniek: "Het is een
oude filmtechniek in stripvorm. Een keer de locatie is
getoond keren we terug naar de twee personages, wiens
paden elkaar kruisen op het einde van de volgende pagina
voor ze weer uit elkaar gaan in de laatste twee pagina's
van de achtervolging met de motor en de Volkswagen."
Over de jaren 1960: "Ik heb San
Fransisco maar één keer bezocht, vijf jaar
geleden. Maar er zijn maar weinig zaken veranderd op de
locaties waar ons verhaal zich afspeelt. De gebouwen zijn
sinds de jaren 1960 min of meer hetzelfde gebleven. Ik
heb integendeel geprobeerd om de wagens en de motors uit
die tijd te gebruiken. Muziek helpt me ook om naar te
verwijzen. Ik hou net veel van de muziek uit de jaren
1960."
 |
Over motors: "Ik ben geen fan van Harley's,
maar het is een mooi Amerikaans symbool. Ik zou 'm zelf
niet kiezen om die straat op te rijden... Toen ik in Frankrijk
woonde was mijn favoriete sport de motorcross."
Over karakter: "Ik ben actiescènes
wel gewoon, voornamelijk voor mijn Amerikaans werk. Ik
ben vertrouwd met de mechanische kant. Nu heb ik zin om
verder te gaan met de personages. Ik begin te begrijpen
dat dat er karakter nodig is om het verhaal te dienen."
Over comics versus strips: "Actie
is het belangrijkste voor niet onaardig veel Amerikaanse
stripseries. In Franse strips zijn deze scènes
goed verdeeld over de rest van het verhaal. De actie dient
het scenario. Er wordt van ritme gewisseld, er wordt teruggegrepen
naar belangrijke dialogen. Er is een evenwicht. Daarom
keer ik regelmatig terug om in Frankrijk te werken. In
de Verenigde Staten komen de scenario's bij je toe, je
stuurt je platen naar de uitgever en dat is het. In Frankrijk
werken de scenaristen samen met jou. De kwaliteit van
strips in Europa is honderd keer beter dan wat ik in Amerika
zie."
Over Frankrijk: "Frankrijk is voor
mij het centrum van de wereld. In de jaren 1960 ontdekte
ik in Nieuw-Zeeland de Europese strip in twee speciale
nummers van een magazine. Daarna stuitte ik op Arzach
van Mœbius. Ik kwam in Frankrijk in de periode van
Métal Hurlant. Glénat bood me werk,
daarna kozen Jean Giraud en Jean-Michel Charlier mij om
De Jonge Jaren van Blueberry te tekenen... Tegenwoordig
woon ik alweer negentien jaar in Australië. Dankzij
het internet blijf ik werken met Franse schrijvers."
 |
Over de Mustang: "Mijn oude Mustang komt
in het album voor. Ik had het erover met de scenaristen
en ze hebben 'm in het verhaal verwerkt. Twijfel niet,
dat motiveert nogal... "
Over Bullit: "De groene Volkswagen
is ook een verwijzing naar Bullit. Die film van
negentig minuten bevat een achtervolging die negen minuten
duurt. De filmploeg had een klein budget en om de scène
in zijn geheel te filmen kregen ze enkel op zondagvoormiddag
toelating om de wegen te sluiten. De Mustang van Steve
McQueen en de Dodge Charger van de slechteriken waren
speciaal voor de opnames verstevigd."
Over de Volkwsagen Kever: "Verschillende
voertuigen van de filmploeg waren op de achtergrond te
zien. Bij de eerste vertoning van de uiteindelijke film
zag men de groene Volkwagen Kever wellicht vier of vijf
keer in beeld tijdens de achtervolging. Het leek ons grappig
om er ook een te gebruiken in onze achtervolging. Het
is zeker niet de meest geschikte wagen, het is zelfs minder
spectaculair, maar er kleeft een leuke verwijzing aan
voor elke lezer die zich de achtervolging uit Bullit
herinnert."
Over het geheel: "Het risico-element
is het belangrijkste om een achtervolging te doen slagen.
We gebruiken verschillende elementen van San Fransisco
(Lombard Street, de beroemde trams) en we voegen bij dat
alles de achtervolging uit Bullit toe. Ironisch
genoeg bekronen we het geheel met een van de bekendste
liedjes uit de jaren 1970 over Californië dat gezongen
wordt door een biker die de mond gesnoerd wordt door iets
verrassends." |
