Christophe Simon over Kivu	17/10 TOP
Onderstaande bijdrage van Jean-Pierre Fuéri verscheen eerder in het Franse stripmaandblad Casemate nummer 117 van augustus-september 2018. COMMENTAAR BIJ PAGINA 8 Over Violette: "Violette en haar broer Jeremie vissen met een zelfgemaakt visnet. Alles groeit in dit land en de rivieren zijn visrijk. Baarsachtigen zijn er in het bijzonder te vinden. In het ziekenhuis van Panzi ontdekte ik een meisje dat helemaal onze Violette was, maar nog te jong voor de rol. Ik liet me daarom inspireren op meerdere kinderen. Ze draagt een lendendoek, het typische kledingstuk voor arme Afrikanen. De rijksten kleden zich vooral oosters. Op het platteland lopen ze blootsvoets." Over Afrikanen: "Afrikanen hebben andere uiterlijke kenmerken dan blanken. Het enige probleem is dat we de twee personages enkel uit elkaar kunnen houden aan de hand van hun haren, behalve dan min of meer via hun wenkbrauwen die al of niet volgroeid zijn. Ze hebben beiden dezelfde huids- en haarkleur. En als we dat haar hadden laten groeien, dan zouden ze eruitzien als de Jackson Five!" Over de hutten: "Het brandende dorp ligt er op de eerste plaat in een identieke prent vredig bij. De hutten zien er een beetje hetzelfde uit als degene die ik tijdens mijn vijf weken durende reis in Indië heb gezien, op documentatiejacht voor Corentin. Ze zijn opgetrokken uit planken en koeienmest, een heel taai materiaal. Het dak bestaat uit boomstammen of palmbladeren. Ze leven van landbouw en veeteelt." Over klassiek: "Ik ben niet zeker of zulke dorpjes met enkele tientallen mensen over elektriciteit beschikken. Maar sommigen, niet allen, hebben smartphones. Deze dorpen zijn met elkaar verbonden via simpele, onverharde wegen. Voor een klassieke tekenstijl hanteer ik een klassieke paginaopbouw. Ik respecteer de structuur met vier stroken die Jean Van Hamme in zijn complete scenario toepast." COMMENTAAR BIJ PAGINA 9 Over bevelen: "De groepjes met aanvallers zijn samengesteld met enkele kinderen die met machetes gewapend zijn. Alleen hun chef beschikt over een machinegeweer. De bevelen van de kolonel aan zijn welpen zijn het verkrachten en verminken van vrouwen en kinderen voor hun familie, baby's en bejaarden, levend of dood, verbranden in hun hut." Over bewegingen: "Indien mogelijk gebruik ik een model, in de andere gevallen doe ik een beweging na voor een spiegel of mijn webcam. Ik zoek in slowmotion tot het gewenste beeld. Uiteraard ziet alles er vervormd uit via de lens, maar ik heb op zijn minst de pose. Ik verbeter het wel in de tekening. Sommige bewegingen zijn moeilijker om na te doen, zoals de klap. Ik waardeer de zekere vrijheid die Jean zijn tekenaars gunt. Jacques Martin was een scenarist en tekenaar. Zijn opdringerigheid vind ik niet terug bij Jean. Ik voel me nooit geïntimideerd, zelfs al is zijn scenario heel precies." Over delicaatheid: "Prent 5 was moeilijk om te tekenen. Het meisje moest getoond worden met haar ontluikende borsten. Ze moest mooi en sensueel zijn, maar zonder lust op te wekken. Het is al delicaat genoeg." Over de academische lijn: "Sinds Corentin spreekt men niet meer over de klare lijn tegen mij, maar over een academische lijn. Ik vat het op als een compliment. Ik hou van de schilderkunst, kunstenaars zoals Pierre-Paul Prud'hon, Jean-Léon Gérôme of Alexandre Cabanel. En de Belgische tekenaar en gravurekunstenaar Félicien Rops..." COMMENTAAR BIJ PAGINA 10 Over tonen: "Alles tonen, niets zeggen. Deze verkrachtingsscène mocht er niet eng uitzien, maar de lezer mocht zich toch niet op zijn gemak voelen. Ik toon daarom het uiteraard angstige gezicht van Violette niet. Daarna zien we dat ze haar slipje nog aan heeft toen de jongen haar probeerde te penetreren en daarna bij de poging tot sodomie van de kolonel. Ze ontsnapte dus aan het ergste." Over uniformen: "De plunderende officiers dragen uiteraard een uniform die vaak werden verkocht door Belgische troepen toen ze zich terugtrokken uit voormalig Congo... Kivu in de collectie Getekend kunnen publiceren, toont aan dat het album bedoeld is voor een 16+-publiek en niet voor de jongere lezers van Alex of Corentin." Over leven wekken: "Mijn personages tot leven wekken, blijft mijn belangrijkste bezigheid. Toen ik werkte voor Jacques Martin was het omgekeerd: hij dacht aan compositie, opbouw boven anatomie. Ik heb veel geleerd, nog steeds, door naar levend model te tekenen. Dat zal ook te zien zijn op een expo over Kivu en Corentin (die tot 24 november doorgaat in Huberty & Breyne Gallery in Brussel, red.). Mijn volgend project voor Le Lombard begint pas over drie maanden. Ik bereid voor de expo een reeks olieverfschilderijen en houtskooltekeningen voor." Over pakketjes van vier: "Het scenario van Jean is zo precies dat ik geen storyboard maak. Dat heb ik wel gemaakt voor Corentin omdat hij me zijn scenario liet uitwerken. Voor Kivu las ik zijn tekst, liet ik die bezinken en als ik alle beelden in mijn hoofd had, startte ik met de potloodtekeningen. Ik werk in pakketjes van vier pagina's die ik daarna in één keer inkt." COMMENTAAR BIJ PAGINA 11 Over contrast: "Een sterk contrast tussen het broeierige, groene, weelderige, gewelddadige Afrika en de financiële wereld zonder kleur, statisch en ijzig. Clean zoals een koelkast in een slagerij. Twee tegengestelde werelden staan op deze plaat verenigd. Om geen eventuele vergeldingsmaatregelen te riskeren, maken we geen enkele rechtstreekse allusie op een leider van de nieuwe economie en een belangrijke autoconstructeur, grote aankopers van coltan. Het gebouw is onpersoonlijk. En de stad die wat later te zien is, is een mix van Brussel, Nancy en Metz." Over de saaie held: "En hier is onze held François Daans te zien. Nog in zijn rol van jong, dynamisch kaderlid met zijn haar dat goed zit, kostuum en das. De kerel die in zijn studies geslaagd is, het type eerste van de klas en een beetje saai. Jean verweet me in het begin zelfs dat ik 'm te knap heb getekend." Over acteurs: "Als filmliefhebber zie ik altijd gezichten van acteurs als ik een scenario lees. Ex-huurling Peter De Bruyne deed me denken aan Anthony Hopkins. En de voorzitter aan een overleden Franse acteur. Jean merkte op dat zijn erfgenamen misschien niet echt zullen appreciëren als ze ontdekken dat zijn uiterlijk is gebruikt in een niet zo flatterende context. Daarom veranderde ik de neus en drie dingetjes. Zo krijgt de lezer de indruk dat hij op iemand lijkt zonder hem te kunnen identificeren." Over pen en penseel: "Ik werk op Schoellerpapier van 40 op 53 centimeter, ik teken met potlood en inkt met Chinese inkt. Ik gebruik een pen voor de gebouwen, vuurwapens, alles met rechte, fijne lijnen. Met penseel speel ik met zwarte vlakken en die geven wat dynamiek aan de personages, de begroeiing, enzovoort."

Christophe Simon over Corentin	17/08 TOP
Onderstaande bijdrage van Jean-Pierre Fuéri en Frédéric Vidal verscheen eerder in het Franse stripmaandblad Casemate nummer 93 van juni 2016. COMMENTAAR BIJ PAGINA 29 Christophe Simon over het geheime droomproject: "Mijn voorliefde voor Corentin gaat terug tot mijn 7-8 jaar toen mijn grootvader me het tweede deel uit de reeks cadeau gaf. Dat was liefde op het eerste gezicht, voor het leven. Toen uitgever Gauthier Van Meerbeeck bij me thuis de verschijning van het eerste deel van Sparta kwam vieren, zag hij aan de muur enkele originelen van Paul Cuvelier hangen. Omdat hij mijn verlegenheid kent, vertelde mijn partner Alexandre hem dat het tekenen van een Corentin mijn geheime droomproject is. Dat project stond Gauthier wel aan. Maar er moest nog een scenario gevonden worden. Ik had de novelle van Jean Van Hamme gelezen en ik heb het altijd jammer gevonden dat Cuvelier dat nooit heeft getekend." Jean Van Hamme over Cuvelier: "Ik herinner me hoe Paul indertijd zei: 'Je had me het scenario moeten geven, ik zou het met plezier getekend hebben." Christophe Simon over de novelle: "De novelle was goed voor zeventien strippagina's. Dat was een beetje kort, ik heb daarom enkele scènes uitgebreid zonder er nieuwe te creëren." Christophe Simon over reizen naar Indië: "Maar voordat ik eraan begon, wilde ik per se Indië bezoeken. Alexandre en ik zijn samen vertrokken met een dokter en zijn vrouw, grote kenners van het land. In functie van het scenario stippelden ze een tocht uit van 2.500 kilometer. We logeerden bij gastgezinnen. Alex nam meer dan zevenduizend foto's tijdens de vijf weken durende reis. We waren doordrongen van de sfeer." Christophe Simon over Corentins kont: "Het paleis is geïnspireerd op dat van Orchhâ in het noorden van Indië. Corentin kijkt door een mashrabiya, een venster waar de wind door kan waaien zodat de kamer kan verfrissen, maar waar je ook door kan kijken zonder gezien te worden. En om zich te beschermen tegen apen of zelfs gemene krokodillen. Daar ben ik in een straat eens door achtervolgd geweest. Gelukkig kwamen voorbijgangers tussenbeide. Nee, ik toon Corentins kont niet voor de eerste keer. Herlees maar eens Het Rijk van het Zwarte Water!" COMMENTAAR BIJ PAGINA 30 Christophe Simon over poseren: "Corentin bereidt zich voor om als een ninja op te gaan in de nacht. Het valt niet altijd mee om een model te gebruiken, dus neem ik zelf soms een pose aan voor een spiegel om me in die situatie te fotograferen." Christophe Simon over respect: "Er staan drie paginagrote illustraties in dit album waaronder degene die na deze pagina komt, maar die je hier niet te zien krijgt. Die platen hebben me altijd gefascineerd, ook die uit Het Mysterie van de Grote Piramide (van Blake en Mortimer) dat ik recent nog herlas. Dat is een ware ontspanning! Ik wilde deze plaat nog met veel licht tekenen want we gaan hierna over in een donkere periode en ik vreesde ervoor dat het de lezer zou vervelen. Ik ben vaak gefrustreerd door sommige huidige strips waarin de inkleuring de tekening wegdrukt en waarin je niet veel kan onderscheiden. Het tekenen van het paleis kostte me nogal wat tijd. Ik zou niet graag gehad hebben dat het vaag overkwam. Alex heeft het hele album handmatig met gouache ingekleurd. We hebben ons erg geamuseerd door op de ouderwetse manier te werken, ik bij het tekenen, hij bij het inkleuren, en zonder de computer als hulpmiddel. Corentin is Corentin, dat moet je respecteren." Christophe Simon over egoïsme: "In feite was het een egoïstisch plezier. Ik wilde de Corentin maken die ik wilde lezen. En vooral door niet te proberen het te moderniseren. Ik wilde dat hij op het eerste gezicht te herkennen was. Dat vooral ik hem zou herkennen!" Christophe Simon over authentieke kleuren: "De kleuren van hier bijvoorbeeld de dekens op de bank zijn nogal geweldig. Die vind je nochtans overal in Indië terug, vandaag en ook in de achttiende eeuw. We hebben in enkele goed onderhouden paleizen oude fresco's kunnen bekijken die als model dienden en die me toelieten om zo trouw mogelijk de Indische realiteit te volgen."   COMMENTAAR BIJ PAGINA 32 Christophe Simon over de patrouille: "Deze patrouille wordt verondersteld indringers te onderscheppen in het paleis van hun prins. Discipline lijkt niet hun sterkste punt te zijn. In de eerste prent geven hun hellebaarden een rommelige indruk. Onderaan steunt een van hen nonchalant op zijn speer, de ander houdt een hand in de zij. Op de volgende pagina lachen ze met een grap terwijl het lawaai hen had moeten alarmeren." Christophe Simon over Bollywood: "Ik wilde een typisch Indische nonchalance weergeven. En ik wilde ook het theatrale gedrag van sommige personages benadrukken, bijvoorbeeld Sa-Skya die zich voor de voeten van haar vader op pagina 45 werpt. Daar vind je een bepaalde luchtigheid, een gevoel voor komedie dat enkel voorbehouden lijkt voor romantische Bollywoodfilms. Maar nee hoor, Indiërs zijn een beetje zo." Christophe Simon over de moeilijkheidsgraad: "De ingewikkeldste scènes zijn niet noodzakelijk de moeilijkste om te tekenen. Ik spendeerde drie weken aan het rond de pot draaien voor een kleine prent, de eerste op pagina 22. Je ziet er een jonge Indiër die door een deur gaat. Het is een vermomde Corentin. Ik wilde dat de lezer hem meteen zou herkennen zonder het echt zeker te zijn. De tekst erbij helpt niet. Uiteindelijk gaf ik hem hetzelfde uitzicht als op de vorige pagina." Christophe Simon over nieuwsgerigheid opwekken: "Aha, de 'OOO!' in de laatste prent! Onze voorlopers publiceerden in weekbladen en wekten de nieuwsgierigheid van de lezer op het einde van de pagina op om hen aan te sporen het volgende weekblad te kopen. Ik paste dat gebruik graag toe wat in het album de lezer gewoon zin moet geven om de pagina om te slaan. Deze 'OOO!' impliceert dat er een dramatisch vervolg komt. Maar we zijn in Indië..."    COMMENTAAR BIJ PAGINA 33 Christophe Simon over het paleis: "Het paleis van Orcchâ, waar we ons op inspireerden, werd gebouwd door een edelman die er slechts één nacht in verbleef. Het was te sober. Hij liet 20 of 30 kilometer verderop een veel luxueuzer paleis bouwen. Tegenwoordig is het gesloten voor het publiek en zijn er werken om te voorkomen dat het instort. De verantwoordelijken die het doel van onze reis kenden, lieten ons vriendelijk binnen." Christophe Simon over de kamer: "Ik heb de vorm van deze kamer gereconstrueerd op basis van wat we tijdens ons bezoek zagen. Een Brusselse antiquair hielp me aan alle benodigde documentatie over het Mogolrijk uit de achttiende eeuw." Christophe Simon over verliefd op Indië: "Je verwacht je aan dit soort paleis bij een grote stad. Maar dit paleis stond bij een klein dorp waar nooit toeristen komen. De inwoners ontvingen ons hartelijk bij hen thuis. In de grote steden rennen kinderen je achterna en smeken ze om snoepjes. Hier boden kinderen ons hun snoepjes aan! Iedereen was trots om ons hun manier van leven te tonen. Dat waren werkelijk ontroerende momenten. Net om die mee te maken, verlieten we de geëffende paden. Het is een prachtig land. Ik ben vertrokken met een liefde voor Corentin, ik ben verliefd op Indië weggegaan. Misschien keert Corentin er weer naartoe. Met zevenduizend foto's kan ik nog wel een en ander tonen." Christophe Simon over het volgende project: "Maar ook al wordt het album een succes, dan moet er nog een akkoord komen van de erfgenamen, en die zijn talrijk en heel verdeeld. Op dit moment (dit interview vond plaats voor de verschijning van het album, red.) hebben ze enkel fotokopieën van de eerste twaalf pagina's gezien. In elk geval is de beslissing niet meteen aan de orde. Ik ben aan een ander project begonnen (een one-shot, opnieuw op scenario van Jean Van Hamme, red.) en het is uitgesloten dat ik twee onderwerpen tegelijk behandel. Ik wijd me graag voor 100% aan elk van mijn projecten."