| |
 |
 |
Alle
bijdragen over De Blauwbloezen aan de rubriek
De Commentator
bundelen we op deze pagina.
Klik verder naar de volgende onderwerpen:
• 03/12/2016 Jose
Luis Munuera, Olivier Schwartz, Clarke, Eric Maltaite
en Zidrou over De Blauwbloezen: Een Hommage door... |
|
|
 |
|
Jose
Luis Munuera, Olivier Schwartz, Clarke, Eric Maltaite
en Zidrou over De Blauwbloezen: Een Hommage door...
|
|
 |
|
Onderstaande
bijdrage van Sophie Flamand verscheen
eerder in het Franse stripmaandblad Casemate
nummer 98 van december 2016. |
 |
De Triomf van Cornedbeef,
door Jose Luis Munuera
Over het voorrecht: "De Blauwbloezen
werd uitgegeven in Mexico en van daaruit geëxporteerd
naar Spanje. Ik heb deze serie ontdekt en leren waarderen
toen ik Frans leerde. Het is dus een voorrecht en een
plezier om aan dit hommagealbum mee te werken. Je amuseren
met een zo uitgewerkt speeltje is een gunst. Mijn versie
is naar mijn idee een geval van te weinig, zoals een acteur
die het geluk heeft om met de actrice uit zijn dromen
te mogen spelen, maar slechts voor een korte scène."
Over paarden: "Lambil en ik hebben
iets gemeenschappelijks: de kunst om paarden te tekenen.
We worden beiden erg aangetrokken door hun beweging, hun
dynamiek die altijd in actie is. Ik denk dat ik met Lambil
die logische, dynamische en organische grafiek deel. De
relatie tussen Blutch en Chesterfield is complex. Ze kunnen
niet met elkaar leven, maar de een bestaat niet zonder
de ander. De ene vertegenwoordigt de officiële, stugge
gedachte, de andere het cynisme en een zekere opstandige
geest. Daardoor kan je complexe zaken vertellen en op
een verfijnde manier verschillende standpunten toelichten."
Over het komische standpunt: "En dat gebeurt
met humor want De Blauwbloezen is in de eerste
plaats een komedie. Weinig strips durven de oorlog met
een glimlach te benaderen. Cauvin munt daarin uit, zelfs
in heel wrede omstandigheden. En het is net omdat de geschiedenis
vanuit een komisch standpunt bekeken wordt dat er over
de realiteit kan nagedacht worden op een manier die niet
iedereen zal bevallen. En waardoor dat nadenken op de
spits wordt gedreven. Ik wil bij dezen Laurence Van Tricht
bedanken die dit project uit de grond stampte. Ze gaf
tegelijk richtlijnen als vrijheid. Het resultaat is op
niveau."
 |
De Amerikaanse Neef, door
Olivier Schwartz
Over de druk: "Door aan een collectiefalbum
deel te nemen, moet je een bepaalde druk ondergaan. Enerzijds
is er wedijver tussen de verschillende deelnemers en we
weten dat we beoordeeld zullen worden door de scheppers
van de reeks. Anderzijds hebben we ons maar in een bestaand
keurslijf te hullen."
Over de puzzel: "Hoewel ik twijfelde
aan mijn capaciteiten voor deze oefening ontdekte ik dat
ik in staat was om een scenario te schrijven. Ik heb veel
films gezien en veel boeken gelezen over de geschiedenis
van de Verenigde Staten. Geleidelijk aan kwam alles op
zijn plaats terecht, als een puzzel. Volgens de regel
van Cauvin volgde ik een historisch gegeven, de aanslag
op Lincoln, en omdat ik De Blauwbloezen heb herlezen,
dacht ik aan De Neven van de Overkant."
Over antistatisch: "Zoals Lambil heb ik
een hekel aan het tekenen van alles wat statisch is. Ik
heb actie, dynamische beelden nodig. Gevechtsscènes,
zoals de prent waarmee ik het verhaal open, had ik op
alle pagina's kunnen tekenen. Maar wapens, paarden, enzovoort
waren voor mij iets ongewoons. Ik heb er dus veel aan
moeten werken. Mijn tekenstijl is veel realistischer,
maar ik wilde zoveel mogelijk de stijl benaderen die Lambil
en Cauvin gaandeweg hebben aangenomen. Ik heb ook de humor
in hun dialogen behouden en de relatie tussen Blutch en
Chesterfield die op vijandschap en trouw steunt."
Over documentatie: "Lambil maakt
geen enkele fout op het gebied van documentatie. Denk
eraan dat toen hij met de serie begon internet nog niet
bestond. Maar omdat hij wist dat het voor lange tijd zou
zijn, nam hij de tijd om documentatie te verzamelen. Voor
mij was het veel eenvoudiger want tegenwoordig heb je
in twee klikken een massa documentatie ter beschikking."
 |
Blind Vertrouwen, door
Clarke
Over de macines: "Ik heb een immens respect
voor Lambil en Cauvin, dat zijn echte stripmaakmachines.
Machines in de goede zin van het woord want album na album
blijft de kwaliteit aanwezig. Terwijl de meeste series
erop achteruitgaan en de kwaliteit daalt, houdt De
Blauwbloezen nu al zestig albums de lat hoog. In
deze serie, die ik regelmatig herlees, gaat mijn voorkeur
uit naar The David en De Blauwe Groentjes.
Die zitten vol sterke, buitengewone beelden, ver van het
front. Ik heb de paarden van Lambil ook altijd bewonderd.
Hij heeft een heel persoonlijke manier om ze te tekenen.
Ik heb het op eenzelfde manier proberen te tekenen. Het
is aan jou om daarover te oordelen."
Over de dialogen: "Vooral de dialogen
van Cauvin zijn om van te smullen. Ze zijn snedig. Ik
heb geprobeerd me erop te inspireren, om dialogen zoals
Cauvin te schrijven die snel en energiek zijn. Blutch
en Chesterfield zijn twee sterke persoonlijkheden, maar
niet agressief. Alles verloopt via de dialogen. Dat maakt
de strip speels."
Over een historisch feit: "Voor het scenario
heb ik het aangepakt zoals Cauvin. Ik heb een weinig gekend
historisch feit gezocht. En ik ben heel blij dat ik iets
heb gevonden waar Cauvin niet aan heeft gedacht! Net zoals
hem heb ik op het einde van het verhaal een kleine uitleg
gegeven."
Over het slagveld: "Ik ben het bekende
slagveld niet uit de weg gegaan. Bijna elk album begint
ermee. Het is niet zo moeilijk als je denkt. Ik heb trouwens
een beetje valsgespeeld door er rook bij te tekenen. Lambil
speelt daarentegen niet vals. Hij toont het altijd frontaal
in beeld."
| COMMENTAAR
BIJ PAGINA 111 |
|
 |
The End by Richard Badhead
and Benn McZid,
door Eric Maltaite en Zidrou
Zidrou over de bron: "Ik weiger veel voorstellen
voor collectiefalbums, maar deze niet. Deze serie is de
beste van Cauvin. Meerdere generaties hebben die gelezen
en het heeft op heel wat auteurs een indruk nagelaten.
Als je de grote Franco-Belgische series opsomt, staat
De Blauwbloezen nooit vooraan. Nochtans houdt
de kwaliteit al veertig jaar stand. Ik heb het ver gezocht
en heb Blutch en Chesterfield naar de bayou gestuurd.
De vijandschap tussen de twee vrienden, zoals een clown
August (meestal met rode neus, red.) en een witte clown
(een meer autoritair type clown, red.), is de ware motor
van het verhaal, veel meer dan de oorlog. Dat werkt voor
elke vorm van vertellen, het is een universele bron."
Eric Maltaite over gebrek aan zelfvertrouwen:
"Ik ben al een lezer van De Blauwbloezen
sinds het eerste album. Ik voelde plezier en angst toen
ik me op dit verhaal gooide. Ineens ontbrak ik het zelfvertrouwen
om het te tekenen. De grote eerste prent stelde me op
mijn gemak. Ik ben daar drie keer opnieuw aan begonnen.
Het was mijn manier om me beetje bij beetje onder te dompelen
in het verhaal. Een keer ik erin zat, verliep alles goed.
Maar dan, paarden tekenen zoals Lambil... We hebben zorgvuldig
aanvallen van de cavalerie en slagvelden vermeden. Op
dat gebied, op zijn tachtigste, is Lambil nog altijd goed.
Pet af!"
Eric Maltaite over Zidrou: "Zidrou heeft
het wereldje van De Blauwbloezen volledig overgenomen
en zijn scenario had geschreven kunnen zijn door Cauvin
voor Lambil. Ik zou in de toekomst graag opnieuw met hem
samenwerken, zijn scenario's zijn uitstekend. Hij tekent
zelf niet, maar hij heeft een gevoel voor ontwikkeling
en een vloeiende, beeldrijke mise-en-scène."
|
|
|
