Bastien Vivès over Een Zus	14/10 TOP
Onderstaande bijdrage van Jean-Pierre Fuéri en Frédéric Vidal verscheen eerder in het Franse stripmaandblad Casemate nummer 103 van mei 2017. COMMENTAAR BIJ PAGINA 138 Over de fietsen: "De fietsen, de bougainvillea... het vakantiedecor staat er. De vader zei nog dat hij de fietsen heeft hersteld en dat ze kunnen gaan waar ze willen. Hélène en Anthony hebben ongetwijfeld begrepen dat ze konden doen wat ze willen..." Over de schoen: "Eerst krijg je het beeld van een traditioneel stel, de jongen vooraan, het meisje achteraan. Maar Hélène is te groot, haar voeten slepen bijna over de grond. Ik toon haar schoen, een ballerina met een plastic zool, een heel kinderlijke schoen die alle jonge meisjes droegen. Een decor, twee personages, een detail in close-up. Meer is niet nodig." Over mooie en lelijke tekeningen: "Ik heb eens gezegd dat een mooie tekening de slechte fee van het stripverhaal is, want een striptekenaar is geen illustrator. De complexheid van een tekening mag het oog niet doen stoppen en dus de vlotte lezing niet onderbreken. Een lelijke, onbeduidende tekening geeft integendeel geen enkele informatie of emotie door. En dat lijkt me irritant, zelfs als het scenario geniaal is. Daarom raakte ik niet verder dan de twintigste pagina van Persepolis." Over leesgemak: "Het leesgemak bevorderen is de eerste taak van een auteur. Je moet vermijden dat een lezer er zich bewust van wordt dat hij een strip leest, anders dreig je hem te verliezen. Als je geraakt wordt door het verhaal van een film, zitten we in die film. Hetzelfde geldt voor een strip. Een prent moet een situatie in een ruimte weergeven, expressies van de personages en enorm veel informatie die een lezer in een halve seconde moet opslaan. Hier teken ik de ogen van de personages niet, want die zouden automatisch de blik van de lezer getrokken hebben. Het belangrijkste is dat de lezer begrijpt dat Hélène voortaan de leiding neemt." COMMENTAAR BIJ PAGINA 139 Over ontbrekende wagens: "Het rustige decor bepaalt mee de sfeer. In de eerste prent is maar één streep te zien op de weg. We begrijpen dat er maar weinig wagens zijn op het eiland Île-aux-Moines. Er rijden vooral fietsen, koetsen en kinderwagens. Kinderen lopen geen enkel risico." Over de hand van Anthony: "In prent 2 teken ik uiteraard de ogen van Anthony niet. Ik heb een goed excuus: de schaduw. En hij ziet er niet uit als iemand die let op de weg waar anderen te zien zijn. Het belangrijkste is dat we zijn hand Hélène zien vasthouden. Het is aan de lezer om zich in te beelden wat hij voelt: blij of zenuwachtig door wàt hij voelt. Die vraag stellen, houdt in dat de lezer zich een beetje in de huid van het personage waant." Over het spel: "Ik hou ervan dat de jongen de borsten niet echt vastgrijpt. Nee, zijn hand zit er gewoon onder, enkel de duim glijdt ertussen. Misschien sluit hij de ogen om de vreugde van het aanraken te proeven. Wie weet? Hélène zou op haar zestiende ongetwijfeld nog niet zo'n ontwikkelde boezem hebben, maar het is ongetwijfeld zo hoe de jongen zich de borsten inbeeldt tijdens het vasthouden. Hun spel begint." Over het lachje: "Onderaan is de blik van Hélène integendeel wel te zien, haar lachje ook. Als contrast voor het mooie meisje plaatste ik er het stelletje rechts bij. De vrouw heeft haar trui om haar nek gebonden en duwt een kinderwagen. De man draagt een short, rugzak, zonnebril. Conventioneler bestaat niet. Recht voor hen hen duiken Anthony en Hélène in hun eigen droom. Ze kan denken dat het stel ziet hoe Anthony haar borsten aanraakt, denken dat ze niet meer in hun kamer zijn, denken dat als ze willen spelen ze ook kunnen spelen. Haar lach wil zeggen: 'Wacht, we zullen iets leuks doen.' Wat? Dat kom je te weten als je het album leest." COMMENTAAR BIJ PAGINA 186 Over de kus: "Dit is een van mijn favoriete pagina's. Ze vat heel mijn adolescentie samen en waarom ik strips maak en van films hou. De kus van Hélène heeft niets te maken met de kus die ze Anthony onder de douche gaf om hem te tonen wat het is. Dat was een valse kus. Hier, in de armen van Ollie, is het een echte kus uit de films. Je voelt het verlangen, de passie. Hélène houdt haar hoofd achterover, haar lichaam wordt tegengehouden door de boom. Een boom is een teken van viriliteit. De jongen is dominant en hij heeft al een baardje." Over de plaats van Anthony: "Anthony is op zijn plaats gezet, hij is maar een kind. Zijn ogen drukken verdriet, onmacht uit. Want hij kan er niets aan doen. Het leeftijdsverschil is te belangrijk. Wat hij daar meemaakt is zelfs niet de wreedheid van het leven, maar het leven tout court. Waar is de zogezegd welwillende, vriendelijke Hélène gebleven?" Over de breuk: "Om de breuk tussen Anthony en Hélène te benadrukken, verwaardigt zij hem geen blik, niet op deze noch op de volgende pagina. Heeft ze hem niet gezien? Doet ze alsof ze hem niet ziet? Of komt het gewoon doordat ze bij een jongen van haar eigen leeftijd is zodat Anthony niet meer meetelt? De kaarten zijn herschud. Je zou kunnen aannemen dat ze geen affectie meer voelt voor hem. En nochtans bewijst ze hem enkele ogenblikken later het tegendeel." Over zwart-grijs: "Op deze pagina komt enkel zwart en grijs voor. Net zoals op de volgende, waar enkel de tekstballonnen wit zijn. Mocht ik wit hebben gebruikt rond bijvoorbeeld de lichamen, zou het de aandacht afgeleid hebben van deze sterke scènes." COMMENTAAR BIJ PAGINA 187 Over de babe: "Er komt een meisje bij dat we tot nu amper hebben gezien. Ze heeft een biertje in de hand, maar dat houdt ze slecht vast, ongetwijfeld omdat ze al een beetje dronken is. Het is een babe die vaak voorkomt in vriendengroepjes. Een beetje onstabiel. Je voelt dat er een grote fout dreigt te gebeuren." Over kwalijk nemen: "We beleefden net nog eeen dramatisch, stil moment. De rol van het meisje dient om ons wakker te schudden. Hélène gaat erheen terwijl ze haar haren opsteekt, ze kijkt niet naar Anthony die enkel Hélène ziet. Ze schenkt hem geen enkele aandacht. Je neemt het haar een beetje kwalijk..." Over het haantje: "Wat me op het gebied van de opbouw interesseert, is tonen dat we hier in de wereld van adolescenten zijn aanbeland. Je voelt dat Ollie trots is op zichzelf en over wat er heeft plaatsgevonden. Hij staat fier rechtop, de borst naar voor gericht. Een jong haantje. Zo zijn jongens: hij heeft een meisje gekust, hij is de baas, het is dus uitgesloten dat de anderen zonder hem vertrekken. De nacht is donker. Op Île-aux-Moins is er geen straatverlichting. Het was dus niet nodig ogen te tonen, ze zouden niets bijdragen." Over de praktijk: "Praktisch gezien begin ik met een storyboard met alleen maar aardappelvormen en daar teken ik direct over. Als ik voor elke prent de zichtbaarheid, de informatie en de gewenste emotie heb, ga ik over naar de volgende. Het komt wel voor dat ik die herwerk op de computer, maar steeds minder. Ik ben meer op mijn gemak om meisjes en hun lichaamshoudingen te tekenen dan een autorace in kikvorsperspectief. Het zal me ooit nog weleens lukken, maar het zou nooit geweldig zijn."

Bastien Vivès, Florent Ruppert en Jérôme Mulot over De Grote Odalisk	04/05 TOP
Onderstaande bijdrage van Paul Giner verscheen eerder in het Franse stripmaandblad Casemate nummer 51H van augustus/september 2012. COMMENTAAR BIJ PAGINA 102 Florent Ruppert over de werkverdeling: "We hebben het verhaal onder elkaar verdeeld. Met Mulot werkte ik aan het scenario door de bladschikking te bepalen en de decors te tekenen waarop Bastien dan zijn personages tekende. Van zijn kant maakte hij net zo goed pagina's met de personages en zijn vertelling waarop wij dan de decors tekenden." Florent Ruppert over Dropbox: "We wilden twee manieren van vertellen nastreven, twee systemen om te schrijven, maar wel met een homogeen boek als resultaat. Technische kwesties mochten de lezer niet verhinderen om zich over te geven aan de emotie van het verhaal. Ik was in Mexico toen het album werd gemaakt, Bastien in zijn atelier en Jérôme in het zijne. Dankzij het onlineprogramma Dropbox werden we allen verwittigd elke keer er een plaat in de onlinemap kwam waarop hij dan veranderingen kon aanbrengen. Door de historiek konden we weten wie wat wanneer heeft gedaan." Bastien Vivès over het computerpenseeltje: "Ik heb geprobeerd om mijn stijl zo sterk mogelijk te vereenvoudigen door dezelfde tekenstijl als die van Jérôme en Florent te gebruiken. Omdat ik op de computer werk, hebben ze me hun speciaal penseeltje doorgegeven dat zij in Photoshop gebruiken. Net zoals hen heb ik geprobeerd me te concentreren op de houdingen. We hebben eenzelfde visie op compositie en beweging. Hun decors en mijn personages samen zijn een verrijking." Jérôme Mulot over de cover: "De belangrijkste grafische uitdaging bestond erin onze stijlen te doen samenvloeien. Florent en ik moesten ook zo geloofwaardig mogelijk helikopters en perspectiefkwesties weergeven en daar leggen we ons gewoonlijk niet op toe. Uiteindelijk hebben wij meer de coverillustratie op ons genomen. Bastien heeft zich meer aan onze tekenstijl aangepast dan wij aan de zijne." COMMENTAAR BIJ PAGINA 103 Florent Ruppert over een onjuistheid: "François Ayroles lachte ons uit. Hij legde uit dat het onmogelijk is om een schilderij in het Louvre te verplaatsen zoals Carole het doet." Jérôme Mulot: "Bij ons komt het neer op waarachtigheid en schoonheid in dit verhaal. Die schilderijen wegen vijftig kilo en hangen niet aan een muur met een spijker. Als de lezer meegaat in wat we hem of haar tonen, dan stelt hij of zij dit soort vragen niet. Behalve uiteraard François Ayroles." Florent Ruppert over correcties: "We hebben enorm veel correcties uitgevoerd, tientallen keren onze eerste versie herwerkt." Jérôme Mulot: "Soms verstoort een aanpassing het begrip van een scène waardoor we die moeten herbekijken. Die aanpassingen en aanvullingen hebben ons tijd gekost en veel zaken zijn in de prullenmand belandt." Florent Ruppert: "Een scène die zich in een keuken afspeelde, is volledig geschrapt." Florent Ruppert over geven en nemen: "Om een personage goed te doen acteren, moet de expressie op het gezicht aansluiten bij de tekst. Soms, zelfs al baseren we ons op de tekst, komen we tot een sterkere, raadselachtigere, killere, hardere expressie die meer op zijn plaats is als we een beetje de tekst veranderen. Dat is het hele geven en nemen van een tekening. Ik had de geknipte scènes graag op onze site getoond." Jérôme Mulot: "Ik weet niet waarom. Ze zijn eruit gewipt omdat de dialogen niet werkten of omdat ze tegenstrijdige informatie verschaften. We zouden ze al moeten herwerken omdat ze een andere betekenis krijgen buiten het album." COMMENTAAR BIJ PAGINA 104 Florent Rupport over bescheidenheid: "We zien niet hoe Carole wordt neergeschoten. We wilden bescheiden blijven en cruciale momenten niet tonen. Dat doen we altijd in ons werk. We verbergen veel, voornamelijk de emoties van de personages. Je kan bij ons zelden louter op de tekening afgaan om te weten wat er in een personage omgaat." Bastien Vivès over afwezige ogen: "Omdat Jérôme en Florent de ogen van hun personages niet tekenen gebeurt het merendeel van hun emoties via lichaamshoudingen en de dialogen. In De Grote Odalisk is de tekening preciezer, zijn er meer indicaties die de lezer helpen zijn eigen verhaal te vormen en wordt de lezer geleid door de woorden. Met dien verstande dat er minder bewegingsruimte is. Het is dus delicater om te tekenen." Jérôme Mulot over echtheid: "In prent 6 lijkt de inslag van de kogels de vlucht van een duif te vormen. Onlangs vroeg men ons of het schilderij een echte Titiaan is. Dat beweert alvast de politieman, niet wij!" Florent Ruppert: "We hebben het Louvre bezocht om er foto's te maken. Alle plaatsen die we tekenden, bestaan echt. De zaal van De Grote Odalisk achter die van de Mona Lisa, de zaal met de beeldhouwwerken waar Carole doorheen het raam rijdt nadat ze door iemand uit de helikopter werd getroffen, maar ook het zwembad in Mexico dat is gebaseerd op een vriend die daar woont! Ik denk wel dat het mogelijk is om op die manier een diefstal te plegen. Mocht het iemand lukken, mag hij ons een commissie betalen via PayPal!" COMMENTAAR BIJ PAGINA 105 Florent Ruppert over emoties: "We hebben het onze inkleurster Isabelle Merket knap lastig gemaakt zodat ze de hemel in de grote prent, die zij grijsachtig zag, zou veranderen in een helderblauwe zomerhemel zoals een mooie vakantieherinnering. Op de volgende pagina's zit Alex achterop bij Sam op de motor om terug naar Carole te rijden. Subjectief gezien kijkt ze naar Parijs, het centrum, de oevers van de Seine. Wij wilden dat deze decors het emotionele canvas is van wat het personage voelt." Jérôme Mulot: "Om de scène te doen werken was er eerder een gelukkige sfeer nodig dan een dramatische. Er moest een stoornis zijn in de perceptie. Dat is een uitdaging, ik vraag me af of lezers zich geëmotioneerd zullen voelen." Jérôme Mulot over de samenwerking: "We hebben geen lange dialogen gebruikt, behalve op de laatste pagina met een afwijkende overgangsscène. Die komt niet overeen met de specifieke vertelling van De Grote Odalisk waarin de dialogen vragen en antwoorden zijn, en waarin er zelden meer dan twee tekstballonnen per prent staan. Lange dialogen zijn statischer. Ze leiden tot het laatste beeld met de laatste woorden die door het personage worden uitgesproken." Florent Ruppert: "In een samenwerking zoals bij De Grote Odalisk proberen we te komen tot iets dat noch helemaal Bastien Vivès, noch helemaal Ruppert & Mulot is, dus noch helemaal onszelf." Bastien Vivès: "Samenzitten om een soort blockbuster te maken was dolle fun. Slaat het aan bij zowel lezers van klassieke strips als indiestrips? Ik kan niet wachten om hun reacties te vernemen."