Onderstaande
bijdrage van Paul Giner verscheen
eerder in het Franse stripmaandblad Casemate
nummer 49 van juni 2012.
|
 |
Over
de frustratie: "Wie het over SkyDoll
heeft, denkt aan het werk van Alessandro Barbucci. Voor
velen ben ik niet meer dan zijn inkleurster. Dat deed
me pijn en het heeft me gefrustreerd want ik leg me toe
op het scenario, de achtergrond, het kostuumdesign, de
creatie van de personages. Met END wilde ik aantonen
dat ik zelf een project kan leiden. Ik heb de lat zodanig
hoog gelegd en me zodanig veel druk en stress aangejaagd
dat ik het niet aankon. En toen ontmoette ik Anna Merli.
We delen eenzelfde gevoeligheid, studeerden op dezelfde
school en we zijn twee vrouwen. Ik heb haar gevraagd mee
te tekenen aan END. Niemand kan weten wie wat
heeft gedaan. Ik draag nog steeds een masker."
Over de taakverdeling: "We maken allebei
het storyboard en de potloodtekeningen. Anna inkt ze in
en legt de basis voor de inkleuring met aquarel die ik
soms verfijn alvorens de platen in Photoshop af te werken.
Digitaal kan je oneindig veel sfeerscheppingen testen,
wat onmogelijk is in aquarel zonder de inkleuring op de
plaat te herbeginnen. Ik retoucheer onophoudelijk, ik
zoek naar een onmogelijke schoonheid. Deze plaat kostte
me in Photoshop drie weken! Op zijn best doe ik er vier
dagen over, maar meestal één of twee weken."
Over absolute schoonheid: "Het kantwerk
is met acrylverf geschilderd en is niet perfect. Ik zag
er geen brood in het op de computer te maken. Als het
te precies was, zou het op plastiek lijken. Een zuivere
realiteit is overbodig want het voelt koud aan. Ik verkies
warme schoonheid, met zijn foutjes, boven koude schoonheid,
als een afgelikt plaatje. Beeldhouwers uit de barok voegden
fouten toe aan hun werken om ze menselijker te maken.
Dat is dus absolute schoonheid!"
 |
Over
dualiteit: "Deze vier platen tonen Elisabeth
met haar drie dieren. De vleermuis is naïef en kinderlijk.
De pad vertegenwoordigt wijsheid en zen. Hij is een beetje
zoals Yoda uit Star Wars, het geniaalste personage
ooit uit de filmgeschiedenis. Let erop hoe ze getransformeerd
zijn. De vleermuis zou niet kunnen vliegen met zijn kippenpoten,
de kat zou niet kunnen krabben met zijn slangenpoten en
ook al leeft hij in een spinnenweb zou de pad water nodig
hebben. Ze hebben allen twee facetten, twee gezichten.
Dat is de dualiteit van het leven."
Over Robocop: "Als kind had ik een
pad, een kat en een vleermuis. Net als in END
heetten ze Leonardo, Napoleon en Ulysse (Ulysses in
vertaling, red.). Ik spreek uit ervaring! Ik verveelde
me niet in de familiale villa die uitkeek op de zee en
waarin ik woonde met mijn moeder en haar ouders. Onze
dieren zaten niet in een kooi. We hadden een beetje alles
waaronder een uil die de warmte achter de televisie kwam
opzoeken om te slapen en zijn gevoeg deed tussen de kabels.
Elk jaar moest mijn grootvader die kabels veranderen.
Hij is nu negentig jaar, rijdt nog altijd en reist. Hij
is Robocop!"
Over de vleermuis: "Op een dag besliste
een vleermuis dat mijn kamer de zijne was. Ulysse sliep
overdag in de hoek van mijn bed. Op een keer zat hij verstrikt
in mijn haren. Om zijn kleine pootjes niet te breken,
moest mijn moeder mijn haren knippen om het beestje te
bevrijden. Wat een verhaal! Men gelooft me niet altijd
als ik het vertel. Mijn vriend, Guillaume Bianco, vertelde
deze anekdote aan Lewis Trondheim. Sindsdien maken ze
samen Zizi Chauve-souris dat je in Spirou
kan lezen."
 |
Over
witte haren: "Noa uit SkyDoll stond
er niet ineens, het personage Elisabeth daarentegen kwam
er meteen. Ze is een doorsneemeisje met haar witte haren
als uitzondering. Mijn haren zijn ook al wit sinds mijn
zestiende. Net zoals bij mijn moeder, mijn grootmoeder,...
Het is genetisch bepaald. Ik heb erom geweend. Vandaar
dat ik ze kleur, toch tot ik 45-50 jaar word."
Over unieke kenmerken: "De goede
personages moeten uniek en makkelijk herkenbaar zijn.
Wat is de kracht van The Simpsons? Ze zijn geel!
Hetzelfde geldt voor Snoopy van Charles M. Svhulz. Je
kan het design van de hond onmogelijk vergeten. Met de
school van Disney in mijn bloed, weet ik hoe ik personages
moet creëren die zowel sterk als verschillend zijn.
Er bestaan regels, Elisabeth heeft witte haren, Nora rode
en Dorothea heeft grote krullen. Ik heb ook wat met ogen.
Kijk eens hoe ik die uitwerk. Het zit hem allemaal in
de blik, de waarheid, de gevoelens. Ze zijn de spiegel
van de ziel."
Over betekenissen: "Net zoals J.K.
Rowling het deed met Harry Potter wil ik dat
men aanneemt dat het wereldje van END en Elisabeth
bestaan. We hebben ons veel geïnspireerd op de art
nouveau voor de meubels en de decors. Elisabeths bed ziet
er plantaardig uit, organisch, met takken. Misschien leeft
het wel? Op een andere plaat kan je zien dat de haard
in de kamer eruitziet als een grot. Een doorgaang naar
elders? Hetzelfde voor de kast. Je vindt er weer een dualiteit
in terug. Elk element heeft zijn nut. Ann en ik hebben
enorm veel gewerkt aan dit universum. Alles heeft een
betekenis."
 |
Over
vermoeiende decors: "De zin om nieuwe decors
te tonen, is vermoeiend en het vergt me veel opzoekingswerk,
nota bene uit mijn herinneringen. Ik waak erover me nooit
te herhalen bij de inkleuring. Buiten het Photoshopwerk
heeft Anna heel deze plaat gemaakt."
Over grafmonumenten: "Er zijn heel
mooie kerkhoven in Italië, voornamelijk in di Staglieno
in Genua, het grootste en monumentaalste kerkhof ter wereld.
De gebeeldhouwde voorstellingen van de dood op het kerkhof
van Père-Lachaise zijn minuscuul in vergelijking
met die uit Genua. In Père-Lachaise zijn ze romantisch
en melancholisch, in di Staglieno zijn ze verontrustend.
Ik heb er een hyperrealistisch beeld gezien van een vrolijk
jongetje dat aan het rennen is en vastgegrepen wordt door
een enorme hand. Het ging om het graf van een jongen die
verkracht en gedood werd. Alle beelden zijn in hetzelfde
genre. De beelden in END zijn er rechtstreeks
op gebaseerd. In een dagboek van Elisabeth, dat afzonderljk
verscheen, geven we er een fotoverslag als hommage bij."
Over de Franse luxe-editie: "Ik
verlangde ernaar tot je END in albumvorm kon
ontdekken. Ik heb het zorgvuldig verzorgd, er alles voor
gedaan omdat je zou geloven dat het wereldje bestaat.
Bij Kerstmis (in 2012, red.), komt er een luxe-editie
met linnen rug, aangevuld met facsimilés, een brief,
foto's en een verborgen boodschap die je enkel in het
donker kan lezen. Het verklapt het einde van de reeks,
maar niemand — dat denk ik toch — zal het
weten te ontcijferen. Door de crisis had ik het in Frankrijk
willen laten maken, maar dan zou het minstens 100 euro
gekost hebben. Vandaar dat het in China gefabriceerd is
zodat de verkoopprijs van ongeveer 30 euro voor iedereen
beschikbaar is." |
