Anlor over Kamp Poetin 1	26/02 TOP
Onderstaande bijdrage van Paul Giner verscheen eerder in het Franse stripmaandblad Casemate nummer 125 van mei 2019. Over geliefde elementen: "Na Te Mooi Om Waar te Zijn en het wereldje van de Parijse buitenwijken had ik zin om meer buitenzichten te tekenen. Grote ruimtes, de natuur en dan in het bijzonder deze mix van avontuur, een vleugje humor en iets ruwer, harder en diepgaander in het verhaal zijn allemaal elementen die ik graag heb." Over voorstudies: "Het uiterlijk van de personages zag ik makkelijk voor me tijdens het lezen van het scenario. Ik stuur nogal veel voorstudies naar Aurélien (Ducoudray, de scenarist, red.) om erover te discussiëren en ze te verfijnen. Ik maak graag een verschil tussen de gezichten en hoe sommige personages er uitzien. Kirill, de kleine grapjas met zijn oranje pet, is een onderdeurtje en heeft niet altijd een semi-realistische anatomie. Het was de kans om het personage een meer humoristische richting op te duwen. Voor de blonde Katjoesja ligt het integendeel anders. Ik houd haar vrij realistisch omdat er bij haar geen zweem humor aan te pas komt, maar wel wraak en rivaliteit." Over grafische lyriek: "Hij is niet te zien in deze scène, maar Piotr, de zoon van de leverancier van voedingsmiddelen, zag er oorspronkelijk veel gedegenereerder uit in mijn schetsen. Om wat coherentie te behouden in het album, heb ik me wat ingehouden. Maar ik hou er wel van om sommige personages en situaties wat verder te drijven. Wanneer er geheimzinnigheid is, voeg ik makkelijk rookslierten en misteffecten toe en vraag ik me niet telkens af of het wel past op die plaats of dat moment. Die keuzes laten emotie toe en dragen het verhaal naar een precies moment. Het is een soort grafische lyriek." Over patriottische kampen: "In het begin van het album zijn de kinderen enthousiast, maar weten ze niet goed wat hen te wachten staat. Voor hen is het in de eerste plaats een vakantie van twee weken in de natuur, ver van hun ouders. In de documentaires die we konden zien over die patriottische kampen, zagen we kinderen die superblij waren dat ze zich konden loskoppelen van hun dagelijks leven om in de natuur te leven en veel dingen te ontdekken. Het onderwerp van de patriottische kampen in een avontuurlijk sfeertje laat toe om vragen op te roepen over de jeugd, indoctrinatie en de gevolgen die zulke oorlogsspelletjes op kinderen kunnen hebben." Over kleren en kleuren: "Wat hun kleren betreft, benaderen we wat we in verschillende documentaires zagen. De kinderen komen in het kamp aan in hun dagelijks kleren met hier en daar wat extraatjes. Het is een soort mix van van alles en nog wat. Ik herinner me kinderen die T-shirts dragen met bokshandschoenen op, als een soort Rusland tegen Amerika. Omdat het hier midden in de zomer is, wou ik de kleuren heel helder maken, met wat panache. Daar helpen de kleren ook bij." Over het dorpje: "Ik ben nog nooit in Rusland geweest, maar dit dorpje lijkt best op de dorpjes die je kan bezoeken aan de voet van het Kaukasisch gebergte. Het had net zo goed een sober, niet al te goed gerenoveerd dorpje in de Alpen kunnen zijn. Het Russische moedertje is een knipoog naar Moeder Rusland, een van onze vorige tweeluiken. Ze past hier goed in het plaatje." Over spanning: "Of het nu als lezeres of als tekenares is, ik word gedreven door emotie. Ik teken dolgraag zulke momenten vol spanning en ik breng graag gevoelens over op een gezicht, in dit geval op dat van Katjoesja die bijna een borderliner is. Waar vindt zich de grens tussen spel, imitatie en de echte oorlog? Tot waar zou Katjoesja kunnen gaan? In deze scène van vier pagina's is de spanning meer en meer te snijden. Ze krijgen allemaal nogal veel te verwerken en er heerst steeds meer wrevel tegenover de anderen. We begrijpen dat het elk moment uit de hand dreigt te lopen." Over de dorpsjongeren: "De drie jongeren in het dorpje — een kleine, een grote en een dikke — zijn heel banale nevenpersonages die perfect op hun plaats zijn op die plek die ze als hun broekzak kennen. Het zijn nietsnutten die de eerste de besten die voorbijkomen willen lastigvallen. Ik heb hen vormgegeven als een groepje dat zich van de rest van de wereld afsluit." Over kalasjnikovs: "Omdat ik verplicht was ze te tekenen, begin ik heel goed de kalasjnikovs te beheersen! Maar ik had geen zin om weer een Moeder Rusland te maken. Toen we begonnen te praten over Kamp Poetin dachten velen dat het om een soort vervolg zou gaan op ons tweeluik in Tsjetsjenië. Dat is niet het geval. We wilden echt iets anders maken en van toon veranderen." Over uitbesteding: "Ik heb de indruk dat ik nog veel te leren heb op het gebied van inkleuring. Voor Kamp Poetin wou ik een aquarelinkleuring toepassen om iets minder afgelikte, sterkere en spontanere kleuren te bekomen. Ik denk er soms aan om dat werk uit te besteden, dat mij tweeënhalve maand per jaar kost. Tijd winnen voor andere projecten zou geweldig zijn, maar ik zie er tegenop om het aan iemand anders over te laten." Over de goelag: "We bezoeken niet elke dag een oude goelag. Voor dit sterke moment in het verhaal moet het beeld zoveel mogelijk de pagina vullen en van de bladrand lopen om het goed te laten doordringen bij de kinderen en de lezer. De mist dient louter als grafische ondersteuning van de emotie." Over Derib: "Ik probeer regelmatig tekeningen van de bladrand te laten aflopen. Die voorkeur komt ongetwijfeld door het lezen van albums van Derib, vooral zijn meer volwassen verhalen zoals Hij die Tweemaal Geboren Werd. Hij ging zo ver dat hij alle kaders van de prenten wegliet om zijn beelden te laten samensmelten met zijn bizonkuddes. Dankzij het storyboard kan ik met de prenten schuiven en me ervan vergewissen of ik het soms niet te veel toepas. In dat geval houd ik me in op deze of gene pagina om een evenwicht te behouden." Over de mise en scène: "Veel personages bij elkaar tekenen, stelt me soms voor uitdagingen voor de mise en scène, maar daar hou ik van. Je moet eerst de compositie van de pagina en de uitsnedes uitwerken om de indruk te geven van een vakantiekamp in rep en roer. Los van de aanpak van mijn personages en gezichtsuitdrukkingen heb ik niet het gevoel dat mijn manier van werken veel evolueert naargelang mijn projecten. Mijn tekenstijl zoekt meer en meer zijn weg, jaar na jaar. Ik werk mijn pagina's op een traditionele manier uit, met penseel of viltstift. Mijn inkleuring is digitaal." Over andere dingen: "Ik ben inmiddels al goed opgeschoten met het tweede deel. Ook al leg ik me daarop toe, doe ik er tegelijk toch nog andere dingen bij, ook al heb ik er niet enorm veel tijd voor. Zo heb ik zelf een jeugdverhaal geschreven over ecologie die ik met een vriendin uitwerk. Het maakt af en toe mijn hoofd wat leeg."

Anlor over Moeder Rusland 1	03/08 TOP
Onderstaande bijdrage van Paul Giner verscheen eerder in het Franse stripmaandblad Casemate nummer 71 van juni 2014. COMMENTAAR BIJ PAGINA 23 Anlor over zwichten: "Terwijl ik het derde deel van De Onschuldige Schuldigen voltooide op scanrio van Laurent Galandon, liet Hervé Richez, de uitgeefdirecteur van Bamboo, me enkele scenario's lezen waaronder Moeder Rusland van Aurélien Ducoudray. Ik zwichtte voor de zoektocht van dat moedertje, haar reis naar het onbekende, naar haar zoon, een gevangene van de Tsjetsjenen." Anlor over het hondje: "Als je een roman leest, maakt iedereen een denkbeeldig beeld van de personages. Op eenzelfde manier visualiseerde ik die van Moeder Rusland tijdens het lezen van het scenario. Ik verfijn vervolgens hun uiterlijk via een bepaald aantal schetsen. Voor Milyi had ik het om esthetische redenen niet voor poedels. Ik heb er een kleine, levendige foxterriër van gemaakt. In de laatste strook is zijn gehuil over twee prenten te zien om de aandacht te trekken van de soldaat. Net zoals de militair de sfeer doorbreekt, breekt Milyi het ritme van de scène." Aurélien Ducoudray over het hondje: "Ik ben dol op de films van Emir Kusturica en ik wilde in Moeder Rusland de manier waarop hij gebruikmaakte van dieren terugvinden. Milyi redt zijn baasje meerdere keren en brengt haar in gekke situaties in het volgende deel. Zonder een superheldenhond te zijn, vormt het stomme hondje het verband tussen de moeder en haar zoon. Als we Ekaterina alleen op weg zouden hebben gestuurd, zouden we dit soort emoties niet gehad hebben." Aurélien Ducoudray over Anlor: "Dit is misschien vergezochte psychologie, maar het leek me logisch dat een vrouw dit verhaal over een vrouw tekende. Anlor vermijdt alle clichés." COMMENTAAR BIJ PAGINA 24 Anlor over een krachttoer: "Nadat ik alle storyboards had getekend, zaten Aurélien, Hervé en ik een dag samen om alles op punt te zetten. Voor een van de laatste scènes van het album vroeg Hervé een schaar en fotokopieën van de pagina's van het storyboard. Met een ongelofelijke energie heeft hij alles opnieuw gemonteerd om de finale nog beter in ritme te brengen. Aurélien en ik stonden perplex van die krachttoer!" Anlor over soldatenjongens: "Het belang van Moeder Rusland is niet om partij te trekken voor het ene of het andere kamp, maar om aan te tonen dat het om een broedertwist gaat. Aan beide kanten strijden er jongens, net geen tieners meer. Er was dus geen sprake van om de Russische soldaten een gemeen gezicht te geven. Integendeel, je moet aanvoelen dat ze moe zijn en opmerken dat hun uniformen sjofel zijn. Ze zijn allen mogelijke zonen van Ekaterina die zij ziet als jongens op wie niet geschoten mag worden." Anlor over lullen: "In de eerste prent profiteert het moedertje van de grollen van haar hond om de situatie met een glimlach en een smoesje te doen keren, net zoals ze dvd's verkoopt in de metro van Moskou. Ze probeert zich eruit te lullen voordat ze geconfronteerd wordt met een nieuwe valkuil." Anlor over het oranje: "Als ik mijn platen opbouw, heb ik al de sfeer in kleur in gedachten. In de voorlaatste prent koos ik voor een oranje kleur om de stress en de adrenaline te accentueren. Ik heb veel getwijfeld want op inkleurgebied ben ik nogal veeleisend. Op plaat 17 gebruik ik al een oranje achtergrond voor de scène met de verwoeste bus, maar daar ging het niet om de realiteit."  COMMENTAAR BIJ PAGINA 25 Anlor over motieven: "Ik had meteen de kleren van Ekaterina in gedachten, haar ietwat verouderde parka uit de jaren 1980 met schoudervullingen en elleboogstukken. Fotoboeken geven ons een visueel idee van de Tsjetsjeense bevolking die zich met van alles kleden, met stoffen met grote, Slavische bloemmotieven. Ik heb een kleine databank aangelegd met motieven voor de stoffen die je hier en daar op kleren aantreft." Anlor over de laatste prent: "Laatste prent, de hemel neemt bijna de helft van de ruimte in beslag. Het vertaalt de vraag over het lot van de Amazone. De lezers die het extra dossier aan het einde van het album lezen (dat niet is opgenomen in de vertaling, red.) komen meer te weten over haar toekomst... Rusland aan de ene kant van het raam, Tsjetsjenië aan de andere. Ekaterina ziet ook haar eigen weerspiegeling. De ene wint, de andere verliest." Anlor over tekenfilms en strips: "Ik kom uit de tekenfilmwereld en ik heb geen zin er weer naartoe te keren zolang de stripwereld me bevalt. De brug tussen tekenfilms en strips, in welke richting ook, is nogal evident, zelfs al heb ik velen uit de tekenfilmsector ontmoet die strips gingen tekenen. Wat de inkomsten betreft, lijkt het omgekeerde logischer, maar de negende kunst biedt meer vrijheid dan tekenfilms. De strip is een evidentie sinds ik een meisje was. Op mijn dertigste kreeg ik zin om strips te maken. Dat is het verhaal van mijn leven!" COMMENTAAR BIJ PAGINA 26 Anlor over het decor: "Ondanks de verlatenheid is het landschap verfraaid door de ritmisch geplaatste stenen en de sporen van de wagen in de sneeuw. Deze grote decors zijn ook de kans om ademruimte te creëren om naar een andere kant van het verhaal over te stappen. Wat ook het decor is, ik zoek altijd naar een mooi beeld zonder dat het om een postkaart gaat, gezien de ernst van het onderwerp." Anlor over Basajev: "De Tsjetsjeense chef Basajev heeft echt bestaan. We hebben hem geromantiseerd en ouder gemaakt door hem als een grootvader neer te zetten hoewel hij op veel jongere leeftijd is gestorven dan de leeftijd die wij hem in het stripverhaal gaven." Anlor over de cover: "Aurélien en ik stonden het hele album lang op dezelfde lijn, behalve voor de cover toen onze mening precies tegenovergesteld was. Hij wilde iets fotografischer met de oorlog als zwaartepunt, ik het avontuur en de zoektocht. We wikten en wogen een dertigtal verschillende mogelijkheden voor we onze wensen verzoenden. Het resultaat is dat de gewone oplage meer oorlogsgerichter is, met een tank op de voorgrond, terwijl de speciale oplage (die Saga Uitgaven uitkoos voor de integrale uitgave van het tweeluik, red.) een avontuurlijker cover kent. Zo kreeg iedereen zijn zin."