|
Onderstaande
bijdrage van Sonia Déchamps verscheen
eerder in het Franse stripmaandblad Casemate
nummer 98 van december 2016. |
 |
Ducoudray over iets nieuws: "Net na Moeder
Rusland stelde ik dit project voor aan Anlor. Ze
hield veel van het verhaal, maar ze vond dat het niets
nieuws vertelde. Ik vreesde een ogenblik dat ik in herhaling
viel. Maar nee, de twee verhalen hebben niets met elkaar
te maken!"
Ducoudray over regels: "In Pripyat
zijn geen regels meer. Ieder is geacht in een afgebakend
gebied te jagen, maar van bij de start weten de mannen
dat dat flauwekul is. Het is ook een kleine metafoor.
Everzwijn (de vader die we hier zien) brengt zijn zoon
mee en zal hem proberen enkele regels bij te brengen op
een plek waar er geen zijn. Wanneer een beschaving is
verdwenen, blijven de regels over die men zelf heeft bepaald.
Zijn de jagers meer waard dan de overal rondlopende honden
waarop ze jagen? Naar de laatste scène te oordelen,
zou je denken van niet. Zij zijn de wilde honden."
Ducoudray over plunderingen: "Pripyat
was een redelijk recente en moderne stad. Tegenwoordig
is het een geplunderde stad. Alles werd verhandeld op
de markt voor het metaal. Op het moment van ons verhaal
staan er nog twee heilige dingen: de standbeelden van
Lenin en Stalin. Enkele pagina's verder komt een omaatje
tevoorschijn. Zij is een beetje de tempelbewaakster van
de Russische tradities. Ze heeft geen illusies, ze weet
dat de plunderaars terug zullen komen en dat de standbeelden
naar de schroothoop zullen gaan."
Alliel over Google Maps: "Het gebouw
moest een groot, sportcomplex zijn dat een zwembad en
turnzaal huisvest. Dit is het centrum van Pripyat, de
vertrekplaats voor onze personages. Het is de enige plek
die dicht bij de realiteit aanleunt in dit verhaal. Het
is makkelijk terug te vinden op Google Maps met 360°-foto's.
Heel praktisch om de details te tekenen."
 |
Alliel over de stad: "Er zijn op het internet
veel foto's beschikbaar van Pripyat. Maar wat mij interesseerde,
was de staat van de stad toen de ramp van Tchernobyl toesloeg.
Het verhaal speelt zich een halfjaar tot een jaar na de
ramp af. Ondanks de plunderingen ziet de stad er nog wat
onderhouden uit. Aurélien gaf me vrij spel om me op de
stad te inspireren zonder me aan het grondplan te moeten
houden. De werkelijke kerk bijvoorbeeld is moderner dan
die op het einde van het album."
Alliel over bestraalde kleuren: "Pripyat
werd enkele dagen na het incident geëvacueerd. De
bewoners hebben het verlaten met de gedachte er op een
dag terug te keren. De natuur drong zich op tot het een
post-apocalyptisch decor werd. Die evolutie volgen is
fascinerend. We gaven de planten en bladeren kleuren die
erbij passen. Mijn idee was om een bestraalde natuur te
creëren, op sommige plaatsen roodachtig. Inkleurster Magali
Paillat heeft het in die richting gezocht."
Alliel over de honden: "Ik heb heel
wat documentatie over honden verzameld. We hadden magere
en ziekelijke dieren nodig, al maandenlang overgeleverd
aan zichzelf. Het volstaat om 'skinny dogs' in Google
Images te typen om het benodigde materiaal voor de scène
te verzamelen. Het geeft me hartzeer, maar ik wilde bij
de realiteit blijven."
Alliel over Everzwijn: "Everzwijn
heeft het uiterlijk van een wildeman, een ruw en streng
aspect. Het verhaal rust op de moeilijke relatie met zijn
zoon Kolia. Ik heb meerdere voorstudies gemaakt en Aurélien
hakte de knoop door. Everzwijn is een mix tussen een houthakker
en een Russische tsaar van begin twintigste eeuw."
 |
Ducoudray over spoken: "Hier zien we verlaten
kamers. In realiteit kwamen sommige bewoners snel terug.
Sommigen hadden zelfs geweigerd hun huis achter te laten
en bleven er. Hou zou het met hen afgelopen zijn? Ik denk
niet dat de Russische regering er echt voor gezorgd heeft
om hen ander onderdak te geven. Ik vind het fascinerend
dat mensen zich opnieuw vestigen in de spookversie van
hun stad. En dat ze er wonen tussen de spoken van zichzelf."
Ducoudray over realisme: "Als we
de richting van het fantastische willen opgaan, zoals
hier, moet de realistische kaart voor 100% getrokken worden.
Op de cover zijn de botsauto's een beetje een geromantiseerd
beeld van Pripyat. Zo'n beelden zijn nodig! Ook de kleren
zijn heel realistisch. Ik liet Christophe vrij, maar we
letten heel goed op."
Alliel over Kolia: "Kolia, met zijn
haar in de war, is een tengere en verlegen jongen. Ik
wilde hem puur en naïef. In het album ontdekken we
het drama van Tchernobyl door zijn ogen. Zijn jas is te
groot voor hem. In een bepaalde zin beschermt het hem
tegen zijn omgeving."
Alliel over Sputnik: "Sputnik is
een grappig personage. Het scenario omschreef hem als
een slanke persoon in kostuum. Zijn uiterlijk kwam vanzelf,
als een evidentie."
 |
Alliel over beelden in het hoofd: "Ik
kende Auréliens werk door The Grocery
en Championze. Het onderwerp van De Honden
van Pripyat leek me moeilijk, maar het scenario beviel
me meteen. Net na het lezen doken beelden in mijn hoofd
op. Dit eerste deel was een ware, grafische uitdaging.
Ik heb er veen energie in gestopt."
Ducoudray over verdere verhalen: "Ik
blijf verhalen over Rusland maken... maar ik moet het
wel laten om revolutieliederen voor de tekstballonnen
te schrijven!"
Ducoudray over foto's en documentaires: "In
een ander leven was ik fotoreporter en ik wilde me op
het audiovisuele storten. Rond mijn twintigste stuitte
ik op documentaires over landen in het oosten die me aantrokken
door hun schoonheid. Zonder precies onderwerp toonden
ze het dagelijkse leven van de mensen. Enorm vervelend,
maar o zo mooi. Een van mijn favoriete documentaires was
Highway die zich afspeelt in Kazakhstan. Het
is het verhaal van een klein circus. Een familie met een
bestelwagen stopt in alle dorpen. Onderweg vinden ze een
gewonde arend, ze verzorgen hem en ze geven hem een plaatsje
in hun voorstellingen. Een uur lang gebeurt er niets.
Niets! Maar de schoonheid van elk beeld is om van achterover
te vallen. Er verstrijken bijna vijf minuten in de bestelwagen
met alleen een panoramisch zicht van de kinderen die achterin
slapen en de vader die rijdt. Je blijft hangen van de
eerste tot de laatste seconde. Al die documentaires hebben
mij veranderd. Ik hou veel van fotografen uit het oosten.
Het valt niet mee om de Tjechische, van oorsprong Franse
fotograaf Josef Koudelka te verbeteren. Hij is nu 79 jaar."
|
