|
KLIK
voor andere strips van
Claude Plumail
KLIK
voor andere strips van
Jean-Christophe Derrien |
|
|
HET VERZET 3-4
3. Marianne - 4. De Prijs van Bloed en Tranen
Claude
Plumail + Jean-Christophe Derrien
Dark Dragon Books | 48 p. | € 9,95 (SC) |
Huppelen
rond valkuilen |
Halfweg
de Tweede Wereldoorlog was het duidelijk dat de krijgskansen
van nazi-Duitsland op een keerpunt stonden. Ook voor deze
vierdelige stripreeks over dit thema is halverwege iets overduidelijk.
De rode draad in Het Verzet is een driehoeksverhouding.
Parallel met die rode draad komen drie vormen van verzet aan
bod.
Driehoeksverhoudingen in een oorlogssituatie, waarschijnlijk
zo ongeveer de minst originele premisse uit het fictiegamma.
Yours truly voelde daarom geen spectaculair hoge
verwachtingen bij het lezen van de reeks. Bij een dergelijk
verhaalidee loert de clichéval om de hoek telkens je
een bladzijde omslaat. We haalden dat vermoeden al aan bij
de bespreking van de openingsdelen van dit vierluik. Zou scenarist Jean-Christophe
Derrien de klassieke valkuilen kunnen vermijden?
Wel, hij loopt er alleszins niet regelrecht in. Door een interessante
mix van flashbacks kan hij (enkele) valkuilen vermijden en
de aandacht van de lezer langer vasthouden dan verwacht. Toch
bevat het plot jammer genoeg enkele vallen te veel en loopt
Derrien alsnog in enkele ervan. Uitgesteld weliswaar, door
de flashbacktechniek.
Claude Plumail — die eerder al aan
de tekentafel zat voor Het Rijk, De
Macht der Runen en Cyberkiller —
is geen onverdienstelijk tekenaar. Zijn sterke punten zijn
duidelijk sfeerschepping en kadrering en zijn samenwerking
met inkleurders Scarlett en Christian
Gloussale is geslaagd. Toch hebben we, zelfs over
de lengte van de reeks heen, moeite met gekke aanzichten en
nog vreemdere perspectieven. Zo komen verschillende keren
aanzichten voor vanuit de bovenhoek. Personages lijken daardoor
weleens schuin te staan, bijna te zweven, en voorwerpen dreigen
van tafel te schuiven. Vreemd allemaal. Een tekenaar die dergelijk
moeilijke aanzichten kiest, is meestal toch net iets technischer
onderlegd. Het getuigt er wel van dat Plumail lef heeft, en
toont een mogelijke leercurve voor de toekomst. Zijn keuze
om afwisselend te kadreren illustreert nadrukkelijk dat hij
geen tekenaar is die zomaar genoegen neemt met klassieke patronen.
Het Verzet is op meerdere vlakken helaas een verhaal
van net niet, maar de intenties en de verhaalopbouw in flashbacks
wisten bij momenten toch te verrassen, en dat is een kwaliteit
die we de reeks bij de eerste indruk niet hadden toegedicht. |
DIEDERIK VAN DE VELDE --- november 2020 |
|