|
|
KLIK
voor andere strips van
Fabio Bono
KLIK
voor andere strips van
Marc Legendre |
|
|
DE RODE RIDDER 266
Gedoemd
Fabio
Bono + Marc Legendre
Standaard Uitgeverij | 32 p. | € 6,50 (SC) |
| Onmisbare
Allis |
Het
is van De Onmogelijke Opdracht (deel 257) geleden
dat ondergetekende nog een album van De Rode Ridder heeft
gerecenseerd en ondertussen is er heel wat gebeurd.
Of niet, het is maar hoe je het bekijkt.
Johan bracht Allis, de Uitverkorene, tot bij Merlijn. Dat
bleek een therapeutische opdracht om de ridder na een kruistocht
over zijn posttraumatische stress-ervaring heen te helpen.
Daarmee was de rol van de eigenwijze rosse uitgespeeld. Of
niet, het personage lijkt belangrijker dan de auteurs lieten
uitschijnen.
Fabio Bono en Marc Legendre
zijn door de wol geverfd. Terwijl de hoofdplot zich ontvouwt,
wordt regelmatig een zijweg ingeslagen. Ook Gedoemd
is zo'n oponthoud dat als enig doel vertier en vermaak van
de lezer heeft. Deze keer vinden Johan en Allis drie zeurderige
mannen, een kind en een uit de kluiten gewassen stier op hun
pad. Die zijn naar een jaarmarkt onderweg en Johan besluit
hen tijdens deze gevaarlijke tocht bescherming te bieden.
Dat lukt niet al te best. Eerst overleven ze ternauwernood
een zandstorm, de volgende dag liggen de drie zeurpieten,
de keel overgesneden, dood onder hun deken. En dat is pas
het begin van dit gevarieerd avontuur.
Legendre heeft het warm water niet uitgevonden. De Blauwe
Heks die ten tijde van Martin Lodewijk en
Claus Scholz aan de zijde van Johan streed,
mag je rustig de voorloper van zijn Allis noemen. Toch heeft
deze laatste op korte tijd een plaats veroverd die haar onmisbaar
voor de reeks maakt. Dat is iets wat de Blauwe Heks haar niet
voordeed. Is het omdat wij blij als een kind zijn met elke
beetje vrouwenemancipatie, feit is dat Allis zo'n eigenwijs
karaktertje is dat ons feministische kantje behaagt. Het zou
echt kicken zijn, mocht Bono haar wat minder vaak halfnaakt
opvoeren. Er is niks mis met een vrouwenborst, als ze maar
niet te pas en te onpas uit een openvallende blouse bungelt.
Dat nijgt naar stereotiepen en seksisme, iets waar we graag
vanaf willen.
Wij houden van traag en sfeer en ook begrijpen we dat dertig
pagina's om iets te vertellen krap is, toch beginnen we onrustig
te worden. Ook wij willen weleens weten welke de werkelijke
rol van Allis is. De auteurs moeten niet te lang meer wachten
om dat uit de doeken te doen. Maar we treuren niet. Ondertussen
zien we Allis groeien en merken we hoe zij erin slaagt de
Rode Ridder te vermenselijken. Deze klassieker heeft een gedurfde
facelift gekregen. Meer vastgeroeste reeksen zouden dit goede
voorbeeld mogen volgen. Storm, iemand? |
|
FLO VAN DIJCK --- mei 2020 |
|
