 |
| COMPLEET
VERHAAL
NIEUWE EDITIE IN HARDCOVER MET NIEUWE COVER EN BONUSPAGINA'S
|
|
|
|
KLIK
voor andere strips van
Aimée de Jongh
KLIK
voor andere strips van
Zidrou |
|
|
BLOESEMS IN DE HERFST
Aimée
de Jongh + Zidrou
Blloan | 160 p. | € 26,95 (HC) |
| Streefdoelen |
Bllloan
gaf het one-shot Bloesems in de Herfst opnieuw uit
komt nu een soort extended edition in hardcover met nieuwe
cover en bonuspagina's met onder meer afgewezen covers, een
interview met beide makers, het kleurproces in beeld, een
fotoreeks, een making-off van tekst tot tekening, experimenten
voor de tekenstijl en personagestudies. Hieronder hernemen
we onze oorspronkelijke bespreking uit 2018.
Stripauteur, animator en illustratrice Aimée
de Jongh (°1988) gaat als een speer en wekt de
indruk dat ze overvallen wordt door de aandacht en het succes.
Dat is ongeloofwaardig. Zonder talent, keihard werken en een
dosis intelligentie lukt het zelden om de top te bereiken.
Uit alles blijkt dat deze dame een carrièreplan heeft.
Ze werkt als een atlete die zich op de Olympische Spelen voorbereidt,
houdt rekening met tegenslagen en weet dat ze uit haar comfortzone
moet stappen om hoog te eindigen. Een reeks stopzetten of
het onbekende verkennen maken deel uit van haar programma.
Daarin verschilt ze van de striptekenaar die hunkert naar
een contract dat zekerheid biedt. Aimée de Jongh wil
geen zekerheid, zij heeft streefdoelen. Graphic novels maken
en samenwerken met Zidrou onder andere.
De ex-schoolmeester Benoît Drousie
(°1962), beter bekend als Zidrou, heeft geluk dat hij
zelden rechtstreeks voor Vlaamse uitgeverijen werkt. Van hen
zou hij de vraag krijgen om scenario's voor spin-offs of remakes
te leveren. Niet dat hij zich nooit aan zulke zaken waagt,
maar daarnaast krijgt deze all-rounder van zijn uitgevers
wél de kans om z'n eigen verhalen te vertellen. Dat
de ambitieuze Aimée de Jongh net hem uitkiest, is naar
eigen zeggen een droom die uitkomt en op weg naar de top een
slimme zet. Een tussendoortje is Bloesems in de Herfst
in elk geval niet. Beide auteurs zijn een jaar bezig geweest
met de voorbereiding. De Jongh wou iets rond liefde en Zidrou
bediende haar op haar wenken. Hoewel. Zijn protagonisten blijken
zestigers of daaromtrent en dat is een leeftijd die doorgaans
niet met vlinders in de buik geassocieerd wordt.
Zij, Mediterranea, ooit (naakt)model, staat in de kaaswinkel
van haar vader en heeft net negen maanden haar stervende moeder
verzorgd. Na haar dood blijft ze als oudste van de familie
achter en dat besef is een sluipend gif. Hij, Odysseus, verliest
door een afslankingsplan z'n baan als verhuizer en weet niet
wat hij met z'n vrije tijd moet. Haar stoort het dat mensen
voor d'r opstaan in de bus, hij denkt er niet aan om op een
bankje in het park plaats te nemen. Maar wat rest hen in een
wereld waar alles om jeugdigheid draait? Je hoeft geen creatief
genie te zijn om te bedenken hoe het evolueert: de twee ontmoeten
elkaar toevallig en wat ze niet voor mogelijk hielden, gebeurt
alsnog.
Dat een uitgever hier brood in zag, getuigt van lef. Temeer
daar de auteurs er niet voor terugdeinzen om in een tijd van
schaamlippencorrecties, liposucties en bodylifts verkreukelde
mensen uit de kleren te laten gaan en seks te laten hebben.
Dat dit toch werkt, is in de eerste plaats aan de kwaliteit
van het scenario en de dialogen te danken. Zidrou durft z'n
tijd te nemen en dat is in dit geval geen luxe maar een noodzaak.
Dat hij echte mensen kan neerzetten, bewees hij al vaker,
maar Mediterranea en Odysseus zijn zo breekbaar en hun geluk
is zo broos dat je er als lezer stil van wordt. Ook al is
het nooit dramatisch of zwaarwichtig, toch is dit opnieuw
een gevoelige verbeelding van een delicaat thema. Iets waar
Zidrou stilaan een patent op heeft.
Aimée de Jongh is sinds De Terugkeer van de Wespendief
gegroeid. Het gebeurt steeds minder dat haar personages
geblokte dwergen lijken en dat komt de geloofwaardigheid ten
goede. Daarbij heeft ze de ouderlingen met het nodige respect,
maar zonder terughoudendheid in beeld gebracht. Dat is een
prestatie. Zidrou heeft zijn verhaal overladen met kleine
gestes, onaffe gebaren en tedere aanrakingen en het vereist
veel talent om zoiets te tekenen. Het is op dit gebied dat
de Jongh schittert en veel van haar collega's het nakijken
geeft. De manier waarop ze de lichamen met de vlekken, plooien
en het slappe vel in beeld zet, verraadt een eerbied en empathie
die je enkel verwacht van iemand die minstens twee keer haar
leeftijd heeft.
En toch.
Elke chef weet dat het belangrijk is om met het dessert te
schitteren. Het is met de smaak van het laatste gerecht op
de tong dat gasten zich naar huis begeven. Dit geldt evenzeer
voor een boek. In het in dezelfde periode verschenen Wie
Laatst Lacht (met Benoît Springer)
slaagde Zidrou er al niet in zijn lezers een einde dat bijblijft
voor te schotelen en in Bloesems in de Herfst gaat
het opnieuw mis. Andere scenaristen zouden er op afgerekend
worden, in het geval van Zidrou wordt het als een detail afgedaan.
Onterecht. Bloesems in de Herfst kent een uiterst
trage aanloop die in verschillende hoofdstukken opgedeeld
wordt en het leeuwendeel van het aantal platen gaat op aan
het uitwerken van de personages die hun diepe gedachten lyrisch
verwoorden. Op het moment dat ze er staan, heeft Zidrou er
plots genoeg van, roept hij "tijd voor een twist"
en maakt hij zich uit de voeten als een schepper die gelooft
dat hij God is en denkt dat hij met alles wegkomt. Dat tijdens
het productieproces niemand dit einde in vraag gesteld heeft,
is haast niet te geloven. Dat men geopteerd heeft om de twist
te behouden, is een zwaktebod. Het ontroerende verhaal had
geen behoefte aan zo'n stunt om aandacht te krijgen.
Dit mag geen bezwaar zijn om Bloesems in de Herfst
te kopen. Ook een mindere Zidrou is het lezen waard en Aimée
de Jongh heeft nog een weg te gaan, maar die Olympische medaille
haalt ze zeker. |
|
FLO VAN DIJCK --- mei 2020 |
|
