COMPLEET VERHAAL KLIK voor andere strips van Aimée de Jongh KLIK voor andere strips van Zidrou BLOESEMS IN DE HERFST Aimée de Jongh + Zidrou Blloan | 144 p. | € 22,50 (SC) Streefdoelen Stripauteur, animator en illustratrice Aimée de Jongh (°1988) gaat als een speer en wekt de indruk dat ze overvallen wordt door de aandacht en het succes. Dat is ongeloofwaardig. Zonder talent, keihard werken en een dosis intelligentie lukt het zelden om de top te bereiken. Uit alles blijkt dat deze dame een carrièreplan heeft. Ze werkt als een atlete die zich op de Olympische Spelen voorbereidt, houdt rekening met tegenslagen en weet dat ze uit haar comfortzone moet stappen om hoog te eindigen. Een reeks stopzetten of het onbekende verkennen maken deel uit van haar programma. Daarin verschilt ze van de striptekenaar die hunkert naar een contract dat zekerheid biedt. Aimée de Jongh wil geen zekerheid, zij heeft streefdoelen. Graphic novels maken en samenwerken met Zidrou onder andere. De ex-schoolmeester Benoît Drousie (°1962), beter bekend als Zidrou, heeft geluk dat hij zelden rechtstreeks voor Vlaamse uitgeverijen werkt. Van hen zou hij de vraag krijgen om scenario's voor spin-offs of remakes te leveren. Niet dat hij zich nooit aan zulke zaken waagt, maar daarnaast krijgt deze all-rounder van zijn uitgevers wél de kans om z'n eigen verhalen te vertellen. Dat de ambitieuze Aimée de Jongh net hem uitkiest, is naar eigen zeggen een droom die uitkomt en op weg naar de top een slimme zet. Een tussendoortje is Bloesems in de Herfst in elk geval niet. Beide auteurs zijn een jaar bezig geweest met de voorbereiding. De Jongh wou iets rond liefde en Zidrou bediende haar op haar wenken. Hoewel. Zijn protagonisten blijken zestigers of daaromtrent en dat is een leeftijd die doorgaans niet met vlinders in de buik geassocieerd wordt. Zij, Mediterranea, ooit (naakt)model, staat in de kaaswinkel van haar vader en heeft net negen maanden haar stervende moeder verzorgd. Na haar dood blijft ze als oudste van de familie achter en dat besef is een sluipend gif. Hij, Odysseus, verliest door een afslankingsplan z'n baan als verhuizer en weet niet wat hij met z'n vrije tijd moet. Haar stoort het dat mensen voor d'r opstaan in de bus, hij denkt er niet aan om op een bankje in het park plaats te nemen. Maar wat rest hen in een wereld waar alles om jeugdigheid draait? Je hoeft geen creatief genie te zijn om te bedenken hoe het evolueert: de twee ontmoeten elkaar toevallig en wat ze niet voor mogelijk hielden, gebeurt alsnog. Dat een uitgever hier brood in zag, getuigt van lef. Temeer daar de auteurs er niet voor terugdeinzen om in een tijd van schaamlippencorrecties, liposucties en bodylifts verkreukelde mensen uit de kleren te laten gaan en seks te laten hebben. Dat dit toch werkt, is in de eerste plaats aan de kwaliteit van het scenario en de dialogen te danken. Zidrou durft z'n tijd te nemen en dat is in dit geval geen luxe maar een noodzaak. Dat hij echte mensen kan neerzetten, bewees hij al vaker, maar Mediterranea en Odysseus zijn zo breekbaar en hun geluk is zo broos dat je er als lezer stil van wordt. Ook al is het nooit dramatisch of zwaarwichtig, toch is dit opnieuw een gevoelige verbeelding van een delicaat thema. Iets waar Zidrou stilaan een patent op heeft. Aimée de Jongh is sinds De Terugkeer van de Wespendief gegroeid. Het gebeurt steeds minder dat haar personages geblokte dwergen lijken en dat komt de geloofwaardigheid ten goede. Daarbij heeft ze de ouderlingen met het nodige respect, maar zonder terughoudendheid in beeld gebracht. Dat is een prestatie. Zidrou heeft zijn verhaal overladen met kleine gestes, onaffe gebaren en tedere aanrakingen en het vereist veel talent om zoiets te tekenen. Het is op dit gebied dat de Jongh schittert en veel van haar collega's het nakijken geeft. De manier waarop ze de lichamen met de vlekken, plooien en het slappe vel in beeld zet, verraadt een eerbied en empathie die je enkel verwacht van iemand die minstens twee keer haar leeftijd heeft. En toch. Elke chef weet dat het belangrijk is om met het dessert te schitteren. Het is met de smaak van het laatste gerecht op de tong dat gasten zich naar huis begeven. Dit geldt evenzeer voor een boek. In het onlangs verschenen Wie Laatst Lacht (met Benoît Springer) slaagde Zidrou er al niet in zijn lezers een einde dat bijblijft voor te schotelen en in Bloesems in de Herfst gaat het opnieuw mis. Andere scenaristen zouden er op afgerekend worden, in het geval van Zidrou wordt het als een detail afgedaan. Onterecht. Bloesems in de Herfst kent een uiterst trage aanloop die in verschillende hoofdstukken opgedeeld wordt en het leeuwendeel van het aantal platen gaat op aan het uitwerken van de personages die hun diepe gedachten lyrisch verwoorden. Op het moment dat ze er staan, heeft Zidrou er plots genoeg van, roept hij "tijd voor een twist" en maakt hij zich uit de voeten als een schepper die gelooft dat hij God is en denkt dat hij met alles wegkomt. Dat tijdens het productieproces niemand dit einde in vraag gesteld heeft, is haast niet te geloven. Dat men geopteerd heeft om de twist te behouden, is een zwaktebod. Het ontroerende verhaal had geen behoefte aan zo'n stunt om aandacht te krijgen. Dit mag geen bezwaar zijn om Bloesems in de Herfst te kopen. Ook een mindere Zidrou is het lezen waard en Aimée de Jongh heeft nog een weg te gaan, maar die Olympische medaille haalt ze zeker. FLO VAN DIJCK --- juni 2018