|
|
KLIK
voor andere strips van
Eric Maltaite
KLIK
voor andere strips van
Stéphane Colman |
|
|
STOMP - DE SPOKEN VAN KNIGHTGRAVE 3
Eric
Maltaite + Stéphane Colman
Dupuis | 88 p. | € 19,95 (HC) |
| Zo
kan het dus ook |
En toen haalde Maurice Rosy zijn striptestament
uit de kluis en verscheurde het. Het was hem gelukt! Hiermee
tekende Stéphane Colman, de man achter
Billy the Cat, voor een stripstunt van jewelste.
In 1955 bedacht Rosy een van de meest iconische stripschurken
aller tijden, namelijk Stomp. Deze gemaskerde gentleman, altijd
in een vers gesteven maatpak en met een dandyeske sigarettenhouder
in de hand, was even gemeen als onberekenbaar. Rosy's Fantomas
was een onmiddellijk succes. Toen de scenarist hem in de dertiende
Baard en Kale, De Grote Strijd, voor de
laatste keer liet opdraven, was een legende geboren. Pas in
1980, in deel 32, De Stunt van Stomp, mocht Stephen
Desberg de nummer 8 van deze Schurken-
& Feeksentop eventjes afstoffen. Al die tijd was Stomp
een enigma. We kenden zelfs de naam niet van deze elegante,
eenndimensionale boef uit lang vervlogen stripjaren. De enige
die meer wist over Stomp was scenarist Rosy. Al die jaren
had hij zijn allesonthullende Stomp-scenario achter
de hand gehouden, netjes opgeborgen in zijn kluis. Maar toen
hij het scenario van Stéphane Colman las, was hij er
ondersteboven van. Hij verscheurde zijn versie, gaf zijn zegen
aan Colman en nam zijn idee in 2013 in alle stilte mee in
zijn graf.
Rosy had gelijk. Deel 1 won talloze prijzen voor beste scenario
en beste strip tout court. Lichtjes overdreven, maar de strip
had wel iets. Door de vele tijdssprongen, voor- en achteruit,
moest je als lezer er verduiveld goed je kopje bijhouden.
Maar de verschillende rake anekdotes over de jonge Stomp bekropen
je keer op keer. Je leerde de persoon kennen achter het harnas.
Het enigma was gebroken, maar het verhaal klopte. Je gelooft
nu zijn wreedheid, zijn flair, zijn doortraptheid, zijn gedrevenheid
en zijn verdriet. Eindelijk weet je waarom Stomp in de schijnwerpers
wil staan ondanks het feit dat hij zijn helm nooit afzet.
Eindelijk. In het slotdeel gaat Colman rustig voort op zijn
elan. De verhaallijnen worden consistenter. De verschillende
draadjes worden netjes in elkaar geweven. En ook het logische
en langverwachte einde stelt ons allerminst teleur. Dit is
de perfecte afronding van een beklijvend drieluik. Zo kan
het dus ook.
Ook tekenaar Eric Maltaite, de zoon van Will
die Baard en Kale sinds 1949 tekende, beseft dat
hij eindelijk eens goud in handen heeft. Deel 3 is zijn lang
verwachte grafische visitekaartje. Voor ons hadden de cameo's
van Clifton, Blake en Mortimer en Maurice Tillieux
(die als opvolger van Rosy Stomp niet mocht gebruiken voor
zijn Baard en Kale-scenario's) niet gehoeven. Die
leiden alleen maar af van Maltaites echte kunstje. Op zijn
zestigste verrast de Brusselaar ons door een geweldige beeldopbouw
te gebruiken doorheen het hele album. De ijskoude, naakte
ondervragingsscènes contrasteren geweldig met de somptueuze
bordeelscènes die zo weggelopen lijken uit Wills veel
gezochte Vrije Vlucht-album Liefde in het Spel.
En de opbouw van de finale Highway to Hell is één
geweldige grafische roetsjbaan. Heel knap gedaan.
Het hele Stomp-concept kon de grootste uitmelkerij
geweest zijn. Maar dat is het allerminst. Het drieluik over
het icoon is absoluut relevant en een verrijking voor elke
boekenkast. |
|
WOUTER PORTEMAN --- mei 2019 |
|
