|
|
KLIK
voor andere strips van
Joël Parnotte
KLIK
voor andere strips van
Xavier Dorison |
|
|
ARISTOPHANIA 2
Progredientes
Joël
Parnotte + Xavier Dorison
Dargaud | 64 p. | € 7,95 (SC) |
| Meer
van het goeie |
Terwijl
de drie protagonisten Basile, Victor en Calixte, relatief
veilig op het landgoed van gravin Aristophania zitten, wordt
hun moeder Adèle op een gevangenentransport gezet.
In niemandsland wordt ze door haar bewakers van de trein gegooid
en komt ze terecht in de klauwen van de verbannen koning.
Zijn Kenny Rogers-achtige voorkomen is bedrieglijk,
want in plaats van duetgewijs met Adèle een We've
got tonight in te zetten, ontneemt hij haar energie —
haar azuur — en bedekt hij haar met Calamyrs. Kinky,
zou je denken, Het gaat hier echter niet om gefrituurde inktvisringen,
maar om een algenachtige magische stof die het lichaam belet
om de verloren energie terug te winnen. Voor Basile, Victor
en Calixte zit er niets anders op dan hun onderdrukte toverkracht
te ontdekken om zo hun moeder uit haar benarde situatie te
bevrijden. Maar ook de slechte koning en zijn onderdanen zitten
niet stil en het gevaar loert om elke hoek.
Op onze redactie bleef het eerste deel van deze reeks van
toppertjes Joël Parnotte en Xavier
Dorison een beetje onder de radar. Onterecht, want
de pretentieloze mix van een hele resem fantasy- en sprookjesinvloeden
kende een intelligente en sfeervolle opener. En in deel 2
bezorgen de auteurs ons meer van het goeie: sterke dialogen,
scherpe oneliners, fabuleuze decors en oersterke personages
met karaktervolle koppen. Het verhaal van Dorison is ondanks
de magische inslag relatief straightforward en toegankelijk
en hij heeft niet veel hocuspocus nodig om de lezer voortdurend
op zijn qui-vive te houden voor een latente dreiging en verdoken
onvoorspelbaarheid.
Parnotte is bijwijlen verbluffend, zeker als hij de eerste
keer uitpakt, zo onderaan een pagina, met een close-up op
de verschrikte blik van Adèle. Zo verbluffend dat hij
met dergelijke blikken spaarzaam zou moeten zijn. Jammer genoeg
weet hij van geen ophouden en passeren de ingezoomde blikken
van de personages — soms verschrikt, dan weer zelfzeker,
blij of verdrietig — net iets te vaak de revue. Het
is alsof een goochelaar telkens zijn zelfde kunstje blijft
herhalen: hoe sterk het kunstje ook is, op de duur gaat het
effect onherroepelijk verloren.
Dat laatste is echter zoeken naar spijkers op laag en azuurblauw
water en het mag het onhoudbaar uitdeinen van de Aristo-fanbase
helemaal niet stoppen. Deze toverachtige uchronie hoort immers
met recht en reden op de favoriete boekenplank van elke fantasyliefhebber. |
|
PETER D'HERDT --- december 2019 |
|
