In een postmodernistische oorlog als die van Bosnië kun je op twee plaatsen schuilen voor de ellende: in het leger, want vooral wie geen wapen draagt, wordt het slachtoffer, of in overheidsgebouwen die eigenaardig genoeg alleen getroffen worden als ze leeg staan. Te mijden: het kamp van de burgers. Zij raken elkaar kwijt, zoeken elkaar en vinden elkaar soms terug. Om dan samen te sterven. Onder de neonreclame ter verheerlijking van de reconstructiehebzucht. Kinderen blijken ook al geen goed gezelschap: alles wordt hen afgenomen, hun ouders, hun jeugd... Een blauw konijn, hun vermoorde dromen.