Uit:
De Verdwenen Verteller (2002-2003) Oppervlakkig gezien is dit verhaal een hommage
van Marc Verhaegen aan Paul Geerts, ter gelegenheid van diens
pensioen. Gezeten op de rug van Sus Antigoon krijgt Paul in
het jaar 1972 al een aantal scènes te zien uit de mooiste
avonturen die hij Suske en Wiske zal laten beleven in de jaren
dat hij hun 'peetvader' zal zijn. De hommage wordt echter overstemd
door de onderhuidse kritiek van Verhaegen op de uitgeverij en
op de familie Vandersteen. De Zwarte Madam staat namelijk voor
Willy Vandersteens oudste dochter Leen, die de zakelijke leiding
had over Studio Vandersteen, en Rikske en Dikske zijn Erik Meynen
en Dirk Stallaert, die Verhaegen moesten gaan bijstaan bij het
schrijven en tekenen van de avonturen van Suske en Wiske.
Verhaegen voelde er echter weinig voor om met hen te werken
in het hem opgelegde teamverband.
Uit:
De Verdwenen Verteller (2002-2003)
