Doppy, Corrida
(1954)

Eenmalig verhaal van Greg — onder het pseudoniem Michel Denys — die toen nog niet bijster veel had gepubliceerd. Het speelt zich af in het Spaanse stierenvechtersmilieu.

Pukje
(1956-1958)

Pukje is een lieve, slimme hond met ontzettend lange oren en lange staart. Een fantasietje van Marcel Remacle die voor Pukje enkele gags en vervolgens twee vervolgverhalen bedenkt waarin het hondje andere dieren in de natuur ontmoet.

De Ridder zonder Naam
(1957-1959)

Op scenario van Jean-Michel Charlier laat de Spaanse tekenaar Carlos Laffond Thierry alias de Ridder zonder Naam uitrijden. Thierry werd bij zijn geboorte ontvoerd. Twintig jaar later vindt hij zijn vader terug die een bloeddorstige prins blijkt te zijn. Thierry verzaakt aan zijn naam en titel en stelt zijn zwaard ten dienste van het goede om de fouten van zijn vader recht te zetten.

Tom en Nelly
(1955-1958)

Vóór hij roem verwerft dankzij Asterix tekentAlbert Uderzo een sliert andere strips. Tom en Nelly zijn twee kinderen die uit een vreselijk weeshuis in Londen ontsnappen. Het reeksje verschijnt voor het eerst in Sprint. Het tweede verhaal wordt niet afgemaakt door de stopzetting van het blad. Daarna tekent José Bielsa de reeks verder voor Robbedoes, allemaal op scenario van Octave Joly.

Circus Robbedoes
(1959-1960)

Niet te verwarren met een werkelijk circus waar Robbedoes promotioneel aan was verbonden en waar André Franquin een niet in album verschenen kortverhaal van Robbdoes en Kwabbernoot voor maakte. De twee verhalen van Paul Dubar en Crill daarentegen spelen zich ook af in een circus. Hoofdpersonage Pascal krijgt onder meer te maken met spionnen.

Sandy
(1959-1975)

Vóór en nog een tijd tijdens Willy Lambil zich voorgoed toelegt op de Amerikaanse Burgeroorlog verzorgt hij de avonturen van de Australische jongen Sandy Reynolds en diens kangoeroe Hoppy. Dat slimme beest begrijpt al wat zijn baasje wil en ruikt wanneer er gevaar dreigt. Het boeiende Australische decor en de natuur biedt garantie op tientallen korte en lange avonturen.

Simba Lee
(1960-1961)

Voor tekenaar Herbert Geldhof, die in de jaren 1950 in Afrika als industrieel tekenaar werkt, schrijft Jean-Michel Charlier een tweeluik over een jager op groot wild op zoek naar een mysterieuze reuzenvaraan. Hij geniet het gezelschap van zijn vriendin Carolyn en zijn boy. Dit is de derde reeks van Charlier die zich in een oerwoud afspeelt na Tiger Joe en Kim Devil.

Starter
(1949-1978)

Jacques Wauters schrijft al sinds 1949 een geliefde autorubriek waarvoor hij zelf de wagens tekent. In 1956 neemt André Franquin het tekenwerk voor zijn rekening en ontwerpt het figuurtje Starter. Een jaar later neemt Jidéhem het werk van hem over die vanaf 1965 ook zelf de artikels schrijft. In 1961 wordt Starter een stripheld in het microverhaal Starter tegen de Brokkenmakers en later in vervolgverhalen waarin hij het gezelschap krijgt van Pieters en Sophie. Deze laatste neemt al snel de hoofdrol van de jongens over.

Eric en Bezaan
(1962-1967)

Het sympathieke duo Eric (een gulzig kind dat dol is op snoep) en Bezaan (een kapitein van een schip en Eriks oom die steevast in penibele situaties verzeilt) beleeft twee vervolgverhalen en een kortverhaal. Dit is een vergeten geraakte creatie van Will en Vicq waarvan in 1983 en 1985 twee albums verschenen bij respectievelijk Albino en De Striep, beide in een gelimiteerde luxe-uitgave.

Diégo
(1962-1964)

Verhaal in twee delen over een jonge Spanjaard die met de conquistadores meereist naar Zuid-Amerika en daar getuige is van de verovering van het Incarijk. Tekenaar Herbert Geldhof leert als striptekenaar het klappen van de zweep door vanaf 1959 diverse verhalen van Oom Wim te tekenen. Charles Jadoul is de scenarist.

Hultrasson
(1964-1976)

In 1964 neemt Marcel Remacle er op scenario van Marcel Denis nog een reeks bij over de Viking Hultrasson. Hij is een bierhandelaar die in avonturen verzeilt die veroorzaakt worden door een domme troonpretendent. Hultrasson krijgt de hulp van een heks om die plannen te verijdelen. In 1967 tekent Denis zelf een kortverhaal voor de reeks. Na een lange pauze in 1973 nemen tekenaar Vittorio Leonardo (de hoofdinkleurder van het weekblad Robbedoes) en scenarist Maurice Tillieux de reeks over. Dat blijft bij één avontuur. Leonardo tekent en schrijft nog een laatste kortverhaal met de Smurfen voor een hommagenummer van het weekblad Robbedoes.

Attila
(1967-1987)

Derib staat duidelijk nog onder invloed van zijn leermeester Peyo als hij in 1967 Attila creëert, een sprekende hond die als spion opereert voor het Zwitserse leger. Het team Derib en de scenaristen Maurice Rosy en Maurice Kornblum (vanaf deel 3) maken tussen 1967 en 1973 vier vervolgverhalen en twee kortverhalen. De reeks beleeft een eenmalige comeback in 1987 op scenario van Rosy en met Didgé als tekenaar. Dit laatste verhaal is niet opgenomen in de integrale die Arboris in 2017 vertaalt.

De Krobbels
(1968-1983)

Voor het eerste verhaal bundelen Arthur Piroton en Paul Deliège de krachten onder het gezamenlijk pseudoniem Max Ariane. Deliège tekent de eeuwenoude, op werelddominatie beluste wezentjes die zich van de tweede naar de derde dimensie kunnen transformeren en omgekeerd. Ook al zijn ze piepklein, hun ambities zijn torenhoog en daarvoor schuwen ze het in gevaar brengen van mensen allerminst. Na de eerste aflevering, waarin Piroton zichzelf portretteert als een striptekenaar met een gebrek aan inspiratie die de Krobbels onbedoeld tot leven wekt, neemt Deliège in zijn eentje de reeks over. De naar de VS uitgeweken Gentenaar Felix Du Chau liep enkele jaren rond met verfilmplannen. Hij is een voormalig animator voor Disney en Warner Bros. en regisseur van de films Racing Stripes en Underdog.

Caesar en Josientje
(1969-1973)

Gagreeks van Maurice Tillieux over een single striptekenaar die graag een rustig leven zou leiden, maar daarin gedwarsboomd wordt door zijn buurman (een politieman), diens dochter Josientje en zijn niet zo werklustige schoonmaakster. Met slechts vier personages bouwt Tillieux tientallen gags in dit wereldje uit. In 1958 en 1959 verschijnen enkele kortverhalen die als voorloper gelden. Dupuis bundelt in 2011 alles in een Franstalige integrale.

De Onderzonsen
(1975-1977)

Strookjesstripreeks van Watch en Bom die zich afspeelt in de woestijn. De protagonisten zijn twee naamloze heertjes die in de woestijn ronddwalen op zoek naar voedsel en drinken. Een coyote is vastbesloten de twee mannen te vangen en op te vreten. Het duo waant zich gered als een vliegtuig over de woestijn vliegt, maar het stort neer waarop de piloot in hetzelfde schuitje belandt. Deze reeks met wekelijkse strookjes is niet geliefd bij de lezers van het weekblad Robbedoes en De Onderzonsen verdwijnt daarom al snel uit het blad.

Gaffel en Gitaar
(1975-1979)

Samen met de avonturenreeks Badminton (twee verhalen tussen 1974 en 1980) is de door Mythic geschreven reeks Gaffel en Gitaar een van de debuutreeksen van tekenaar Marc Hardy Gaffel en Gitaar (tien korte en lange verhalen). De speurders Gaffel en Gitaar staan in hun mysterieuze zaken vaak tegenover de sexy en intelligente slechterik Foxy Lady. De verhalen spelen zich af in de jaren 1920. In een ervan lopen ze zelfs in Brugge rond.

Ramtamtam en Kierikielie / Vergeten Jungle
(1976-2008)

Nog zo'n duo van Raoul Cauvin is het jongetje Ramtamtam en zijn vriend Kierikilie (een gorilla). Ze beleven avonturen in de Afrikaanse jungle. In deze jeugdige Tarzan-persiflage krijgt het duo te maken met stropers, jagers, smokkelaars, negerstammen, een concurrerende gorilla en het bij gorilla's opgegroeide meisje Pin-up. Halverwege de reeks verandert de titel in Vergeten Jungle en veranderen de kinderachtig klinkende namen van de hoofdpersonages in Kaloem en Kong. Mazel begint tegelijk wat realistischer te tekenen en er komt ruimte voor wat meer horror zoals angstaanjagende dinosaurussen, duivels en levende geraamtes. Na de stopzetting in 1987 beleeft de reeks een eenmalige comeback in 2008 in Spirou. Robbedoes bestond toen al niet meer.

Woefie
(1976-1987)

Komische dierenstripreeks die start als een gagreeks en evolueert naar een detectivestrip met mysterie alom. Woefie is een kleine hond die het liefst zijn huisje schoonmaakt, paddenstoelen plukt en wandelt, maar altijd weer het ongeluk aantrekt. Woefie is de eerste reeks van Albert Blesteau, de assistent van Peyo die onder andere een avontuur van Steven Sterk tekent, voor hij met Lokje doorbreekt.

Joris Jasper
(1976-1980)

Avonturenreeks van MiTacq en Jean-Michel Charlier die oorspronkelijk in het Franse stripweekblad Pilote verschijnt voor het een tweede kans krijgt in Robbedoes met een herpublicatie van alle verhalen. Joris is een nieuwsgierige knaap die mysterieuze zaken onderzoekt. In 1989 plant Charlier een comeback met Jean-Charles Kraehn als tekenaar, maar door het overlijden van de scenarist blijft het bij slechts één proefplaat. Het gelimiteerde hardcoveralbum Eerste Avonturen bundelt in 1984 drie avonturen in zwart-wit met gewasen inkt die nog steeds indrukwekkend ogen. De drie andere avonturen verschijnen in kleur in de collectie Jeugdzonden.

Aurora en Ulysses
(1977-1986)

Aurora en Ulysses zijn twee onsterfelijke, jonge centauren van de berg Olympus. Ze schenden een verbod van Zeus en gaan door de poort die de godenwereld met de wereld van de sterfelijken verbindt. Elke keer ze opnieuw door de her en der opduikende poort draven, komen ze in een ander tijdperk terecht in plaats van hun thuis, van ons heden en de middeleeuwen over de Amerikaanse Burgeroorlog tot bij de Amazones. Elke keer kijken de mensen op van deze half mensen, half paarden. Deze reeks verschijnt in de beste grafische periode van Pierre Seron, voor de meeste verhalen bijgestaan door scenarist Stephen Desberg. Seron brengt de centauren samen met zijn Minimensjes in het album De Goudmijn. Het is het laatste optreden van de twee sympathieke mythologische wezens.

Pieter Pook en Molleke
(1978-1997)

Frédéric Jannin (German en Wij...) hoort dankzij zijn vriendschap met generatiegenoot Thierry Culliford bij de entourage van Thierry's vader Peyo en diens beste vrienden André Franquin en Yvan Delporte. Op scenario van die laatste twee tekent hij een serie over een norse man die met alle geweld een mol uit zijn tuin wil verjagen. De intelligente, sprekende mol vindt een goudschat en betaalt vervolgens huur om te mogen blijven. Maar daarmee is het nog niet uit met de perikelen tussen de twee. In 1981 opent de Debuut-reeks met een verzameling kortverhalen en gags. In 2006 geeft Marsu Productions een Franse integrale uit met een dossier die extra interessant is omdat er getekende tips en aantekeningen van Franquin in verzameld staan.

Jakke en Silvester
(1978-1984)

Peyo's Jakke en Silvester kent al een lange voorgeschiedenis in Le Soir Illustré met tekeningen van Will, Jo-El Azara, Francis Bertrand, François Walthéry en eventjes Roger Leloup voor een niet voltooid verhaal waarin een voorloopster van Yoko Tsuno voorkomt. Enkel de vier lange avonturen van Walthéry, op scenario van Peyo, Derib en Gos, en een kortverhaal door Will en Peyo verschijnen in Robbedoes en daarna in album in de collectie Jeugdzonden. De hoofdpersonages zijn twee jongens die meestal toevallig in gevaarlijke toestanden verzeilen.

Mick Mac Adam
(1978-1987)

André Benn is een van de vele assistenten van Peyo die daarna een mooie carrière afleggen met eigenzinnig werk. Na her en der gepubliceerde kortverhalen en gags met verschillende helden en de reeks Tom Applepie in Kuifje tekent hij op scenario van Stephen Desberg zijn langst lopende reeks. Mick Mac Adam is een Schotse detective die te maken krijgt met fantastische en bovennatuurlijke elementen, situaties en wezens die de verhalen soms de richting van de horror opdrijven. Na slechts twee albums in de jaren 1980 bij Dupuis geeft vzw Arcadia alle verhalen uit. Daarmee overtuigr Benn uitgeverij Dargaud om de reeks nieuw leven in te blazen met nog eens vijf albums tussen 2001 en 2009, nu op scenario van Luc Brunschwig.

Boy / Knokkers zonder Grenzen
(1979-1987)

Na een stripcarrière in Pilote en Kuifje — en ook een sportieve carrière waarin hij drie keer Belgisch kampioen op de 400 meter lopen wordt — lanceert Charles Jarry in 1979 de actiereeks Boy, later Knokkers zonder Grenzen genoemd. Na de doortocht in Robbedoes verschijnt de reeks verder onder de naam Costa in Kuifje. De helden nemen het op voor verdrukten in de Derde Wereld wat de reeks meermaals een maatschappijkritische boodschap geeft.

Nick
(1980-1982)

In 1980 veroorlooft Hermann zich een uitstapje naar Robbedoes waarin hij op scenario van Morphée, in werkelijkheid zijn schoonbroer Philippe Vandooren, tusen 1982 en 1987 de hoofdredacteur van Robbedoes, de dromerige avonturen van Nick publiceert. Ook op grafisch gebied, met een eenvoudiger tekenstijl, is het een buitenbeentje in de carrière van Hermann. De reeks is een knipoog naar Little Nemo met een gelijkaardige opzet. Elke keer Nick inslaapt, droomt hij van avonturen die hij beleeft met een groepje dieren. In de laatste prent van elk kortverhaal ontwaakt hij meestal bruusk uit zijn slaap. Dupuis geeft drie albums uit van de reeks. Het laatste is een compleet verhaal. In 2017 bundelt Saga Uitgaven alles in een integrale.

Quasar
(1982-1987)

In de jaren 1980 neemt het sf-genre een hogere vlucht dankzij het fenomenale succes van de Star Wars-films. Ook op stripgebied duikt de ene na de andere sf-reeks op. Quasar is een grimmiger reeks van Chris Lamquet, de latere tekenaar van Alvin Norge. Een jongen krijgt van zijn moeder het robotje Molmol cadeau. Met zijn eigen willetje zet Molmol andere knuffeldieren tegen de moeder op. In latere verhalen is de jongen een volwassen en reist hij samen met zijn goedaardiger geworden Molmol en zijn vriendin door de ruimte waar hij verschillende, chaotische avonturen beleeft. Molmol is zo'n beetje het fetisjfiguurtje van Lamquet. Hij gebruikt het ook als een soort mascotte in andere reeksen waaronder Alvin Norge.

Gully
(1983-2008)

Gully lijdt aan melancholie. In Yridor is dat een opzienbarend feit, want in het koninkrijk is iedereen altijd vrolijk. Om de honderd jaar wordt namelijk een melancholicus geboren die iedereen met zijn triestheid dreigt aan te steken. Gelukkig voor Gully sluit hij vriendschap met Mollo uit het naburige rijk Onriflor die omwille van zijn melancholie eveneens werd verbannen. Met deze, jawel, jolige reeks debuteert Alain Dodier in Robbedoes in samenwerking met Pierre Makyo nadat ze in 1981 de reeks hadden gelanceerd in Mercredi dat er na twee jaar mee ophoudt. De verhalen zijn werkelijk hilarisch, ondanks de trieste hoofdfiguren. De auteurs werken in die periode ook nog aan een andere reeks waarmee ze veel meer succes verwerven: Jerome K. Jerome Bloks. Gully wordt daar in 1990 de dupe van. In 2008 keert Gully terug op de pagina's van Spirou en daar volg nog een bijkomend album uit. Helaas, de hoop op een gewenste herlancering vervliegt definitief. Het album raakt zelfs niet vertaald.

Jimmy Boy
(1984-1995)

Periodestrip in de jaren 1920 en 1930 over een jongen die in een instelling terechtkomt nadat zijn vader ten onrechte een gevangenisstraf kreeg voor onvrijwillige doodslag. Jimmy Boy vlucht weg en reist vervolgens rond in de Verenigde Staten en Canada. Op zijn weg vindt hij heel wat figuren en wordt hij langzaamaan een volwassen knaap. De ene ontmoeting brengt het andere avontuur met zich mee doorheen de albums. Deze wat onderschatte reeks is een creatie van Dominique David, de echtgenote van Philippe Berthet. Op wat zijstapjes na beperkt ze haar latere stripcarrière tot inkleurwerk voor de albums van haar man.

Roel en zijn Beestenboel
(1985-1994)

Roel en zijn Beestenboel bestaat al langer als komische reeks door Gerrit de Jager en Wim Stevenhagen voor hij in Robbedoes terechtkomt in een periode waarin het weekblad een meer eigen koers mag varen met Vlaamse en Nederlandse strips. Na een paar jaar is dat avontuur afgelopen, maar Roel en zijn Bestenboel, die ook in Spirou loopt, mag blijven. Roel is een boerenknul die naar de stad trekt. Omdat hij geen afscheid kan nemen van de boerderijdieren neemt hij ze mee. Eerst ondervindt Roel problemen om hen voor zijn huisbaas, die geen dieren op zijn appartement duldt, te verbergen. Later huurt Roel een huis waarin hij met zijn beestenboel een restaurant — vegetarisch uiteraard — probeert te runnen.

Taco Zip
(1985-2000)

Ook deze absurde strookjesstripreeks start in de zelfstandiger geworden periode van Robbedoes. Op de humor van Luc Cromheecke en Gert Fritzgerald staat geen maat en we leren dan ook met genoegen doldwaze personages als de naïeve politieagent Vantilt, zijn driftige baas kapitein Piep, de belhamels Wilbur en Harold en niet te vergeten de trechterdragende alien Plunk kennen. Taco Zip loopt vanaf 1988 ook in Spirou en stoot daarbuiten door naar onder meer De Volkskrant, De Morgen, Het Belang van Limburg en De Gazet van Antwerpen. Vanaf 2006 starten de auteurs met een van de personages de tekstloze gagstrip Plunk!. Op de cover van het allerlaatste nummer van Robbedoes staat een treurende Vantilt om afscheid te nemen.

Lokje
(1987-2004)

In 1987 wordt een baby in Robbedoes geboren. Lokje is getooid met een flinke blonde kuif en hij is onafscheidelijk verbonden met zijn troetelhamer waarmee hij vaak destructief optreedt. Hij is beste maatjes met de hond van de buren die met hun grotere nuchterheid betere ouders zouden zijn dan Lokjes eigen vader en moeder. Hun enige kind is rotverwend, zijn gevaarlijke kattenkwaad blijft dan ook vaak onbestraft. Albert Blesteau (Steven Sterk, Woefie) en Christian Godard (die zijn eigen creatie uit 1965 en 1966 herneemt en nieuw leven inblaast) houden het achttien albums vol, deel 18 is weliswaar niet vertaald. Bij deel 9 zat een opblaasbare hamer.

Luuk Sterrekers
(1988-1994)

Eind jaren 1980 brengt de in Uruguay geboren Fransman Léo Beker wat oude rock-'n-roll op de pagina's van Robbedoes in zijn vijfdelige reeks Luuk Sterrekers. De reeks speelt zich af in de jaren 1950. Het jongetje Luuk maakt deel uit van een gezelschap dat bijzonderheden verzamelt. Luuk kan alle talen begrijpen, maar spreekt ze niet. De reeks zelf herbergt zelf ook nogal wat vreemde snuiters. Zijn neef is een wijnbouwer die de geesten van monniken op zijn domein tolereert. Luuks vriend is een Japanse geleerde die vreemde situaties aantrekt waar buitenaardse voorwerpen, gekke computers en geheimen uit de Koude Oorlog mee te maken hebben. Vijf vervolgverhalen lang biedt Luuk in alle sympathie aangenaam en origineel vertier.

Cupido
(1988-2011)

De mythologische god van de liefde ziet er in de versie van Malik en Raoul Cauvin uit als een bloot, guitig engeltje dat pijlen schiet naar toekomstige verliefden op de aarde. Vaak moet hij zich daarna bij Sint-Pieter verantwoorden voor begane blunders. Een mismatch kan weleens gebeuren. Na 21 albums bij Dupuis, waarvan de laatste vier niet meer worden vertaald, verhuist de stripreeks naar andere uitgeverijen en schrijft Malik voortaan zelf de scenario's.

Oh! Lieve Hemel
(1990-2017)

Sint-Pieter beslist over wie wel of niet in de hemel belandt en voor zijn bureau staan soms vreemde figuren die al dan niet dom of gruwelijk aan hun einde kwamen. In 1988 introduceert tekenaar Stéphane De Becker alias Stuf en ook wel Staif op scenario van Janry een spelletjespagina in Robbedoes waarin Sint-Pieter, de gate keeper van de hemel, voorkomt. Voor een keer mag Stuf tekenen. Zijn job is namelijk het inkleuren van Janry's Robbedoes en Kwabbernoot-verhalen, De Kleine Robbe en Soda. De spelletjespagina evolueert naar een gagreeks die een kwarteeuw in het weekblad loopt, tot De Beckers dood in 2015. In 2016 en 2017 staan nog een viertal gags in Spirou die Janry zelf tekent. De twee laatste albums raken niet vertaald.

Garage Isidoor
(1991-2012)

Voor heel wat beroepen is plaats in Robbedoes. François Gilson, lange tijd zo'n beetje de verwachte opvolger van Raoul Cauvin, bedenkt voor tekenaar Olis een garagist. In het begin verschijnt de reeks als een strookjesstrip met dan al een belichaming van de clichés van een garagist die klanten te veel geld aanrekent voor te weinig werk. In de latere gags treedt Isidoor vaker op als een hulpvaardige engel (weliswaar tegen betaling) en is hij soms net zo goed een slachtoffer van vervelende klanten of dom personeel. Na acht albums houdt Olis het voor bekeken en volgt Stédo hem op. Stédo ziet daarna meer brood in een gagreeks over brandweermannen (Les Pompiers) waarop Alain Sikorski het vanaf deel 12 van hem overneemt. De reeks verschijnt dan al niet meer in vertaling.

Taxi Girl
(1992-2006)

Pearl is een taxichauffeur in Parijs en ze staat als vrouw haar mannetje tussen haar uitsluitend mannelijke collega's. Ze wordt verdedigd door haar hondje Kaneel die ook tekeer gaat tegen lastige klanten die niet willen betalen. Voor deze gagreeks tekent Laudec meer realistisch op scenario van zijn Cédric-kompaan Raoul Cauvin. In 1992 is Taxi Girl een relatief vaste aanwezigheid in Robbedoes, daarna duikt Pearl sporadisch op. In 1998 verdwijnt ze uit het blad om in 2006 een laatse keer present te tekenen. Het levert amper twee albums op en een gedoemde vergetelheid.

De Paparazzi
(1993-2004)

Raoul Cauvin ziet brood in schandaaljournalisten, zogenoemde paparazzi, en stuurt reporter Nico en fotograaf Joy het veld in om schandalen, smeerlapperij van de sterren en ander nieuws te verslaan en in het rioolblad waarvoor ze werken te krijgen. Het perfecte kiekje en het bijhorende praatje bekomen ze zelden ongeschonden. Beroemdheden zijn op hun privacy gesteld en bijten soms van zich af. Na tien delen houdt de reeks op. Mazel stopt met striptekenen en legt zich voortaan toe op kunst: schilderen, gravuren beeldhouwerken, illustratie.

De Kannibrallen
(1995-2011)

Tien jaar lang, tussen 1995 en 2005, en een laatste eenmalige comeback in 2011, vergasten Jean-Claude Fournier en Zidrou de lezers op een gagreeks over een gezin dat bestaat uit kannibalen. Als ze pizza bestellen, gaat de pizzabezorger in de oven, en zo vergaat het nagenoeg elke bezoeker. Alleen de buurman blijft buiten schot. Dit moet wel een van de vreemdste families zijn uit de stripgeschiedenis. Het leuke aan de albums is dat er een uitgespaarde tandafdruk in staat, alsof iemand een hap uit het album heeft gebeten. Er volgen acht albums en in het Frans al één integrale.

Ludo
(1997-2009)

Ludo is een achtjarige knul die een grote fan is van de strips van Inspecteur Castar. Castar dankt zijn buitengewone sterkte aan een krachtvermenigvuldiger die hij aantrekt. Castar beleeft zijn avonturen in de strip Ludo. Pierre Bailly tekent (en schildert) de belevenissen van Ludo en zijn vriendjes terwijl Vincent Mathy in een klaardere tekenstijl de platen van de fictieve strip Inspecteur Castar voor zijn rekening neemty. Denis Lapière overziet alle werk als scenarist. Van de acht albums zijn er zes vertaald.

De Boss
(1997-2011)

De aanvankelijk voor De Mazdabende bedachte Boss is de hoofdredacteur van Robbedoes en is een karikatuur van de toenmalige, werkelijke hoofdredacteur Thierry Tinlot. Hij pampert zijn succesauteurs en schopt beginnende tekenaars die hun (amateuristische) platen komen presenteren liever de deur uit. Bij de eerste gags staat naast de naam van scenarist Zidrou tekenaar Thélonius vermeld, maar de kenschetsende tekenstijl verraadt snel dat Philippe Bercovici achter dat pseudoniem zit. Om gedoe te vermijden laat uitgeverij Dupuis Tinlot een contract ondertekenen waarin hij alle rechten op het strippersonage afstaat. De reeks stopt nadat Tinlot ontslag neemt en als hoofdredacteur aan de slag gaat voor Fluide Glacial. De zwakke verkoop van de albums is een extra reden om met de gagreeks te stoppen.

Lieve Kerstman
(1999-2004)

In deze reeks vervolgverhalen van Thierry Robin en Lewis Trondheim staat geen enkele dialoog of tekstkader. De aantrekkingskracht zit 'm puur in de actie, visuele humor en de interactie tussen de Kerstman, zijn elfjes, een pinguïn, een professor en een yeti. En ook nog tof getekend.

Vlooienbaal
(1999-2010)

Vlooienbaal is de bijnaam van de praatzieke bastaardhond die het meisje Margo leert kennen. Margo heeft zes broers en zussen en er is dan ook heel wat leven in huis. Een hond is evenwel niet welkom in huis, zijn luizen nog minder. Margo moet dus clandestien proberen om te gaan met haar nieuwe vriendje. Elke keer Margo's ouders Vlooienbaal in huis aantreffen, wordt hij eruit geschopt. Deze reeks van Carine De Brab (tekeningen), Falzar en Zidrou (scenario's) is de opvolger van Margo en Oscar Pluis die tussen 1994 en 1997 bij Casterman loopt.

Violine
(2001-2007)

Violine is een tienjarig meisje. Als ze met haar violet gekleurde ogen iemand strak aankijkt, kan ze zijn of haar gedachten lezen en diepste geheimen te weten komen. Ze weet niet wie haar ouders zijn, maar ze is ervan overtuigd dat haar vader de koning van Zongo is. Met haar gezelschapsmuisje reist ze clandestien naar het Afrikaanse land. De zoektocht naar haar roots confronteert haar met heel wat verrassingen en mysteries. Violine kent een bevlogen start door Fabrice Tarrin en Didier Tronchet. Door meningsverschillen neemt Jean-Marc Krings halverwege deel 3 de tekeningen over. Na deel 5 zet Dupuis de reeks stop. Krings had toen twintig platen getekend van deel 6 die in 2013 in het Frans in een beperkte oplage worden uitgegveven door La Vache qui Médite. In 2018 start bij Casterman alsnog een tweede, Indische cyclus, nu getekend door Baron Brumaire en enkel in het Frans.

De Duivels van Alexia
(2002-2011)

Alexia is een jonge exorciste en heks in de dop die voor het Centrum voor Research naar Paranormaliteit en Satanisme werkt. Dat Centrum neemt het op tegen bovennatuurlijke verschijnselen die een bedreiging vormen voor het evenwicht op onze planeet. Maar ook in het Centrum wemelt het van de mysteries. Haar oudere collega's zijn bovendien net zo goed vreemde snuiters. Een ervan is een gevallen engel die zijn vleugels verloor en een ander houdt zich schuil in de kelder vanwaar hij via de verluchtingsbuizen en andere tochtgaten en roosters zijn verbeten kritiek op Alexia niet spaart. Deze occulte thrillerreeks van Benoît Ers en Vincent Dugomier wordt door Dupuis in vertaling stopgezet na vier delen. Gelukkig neemt Arcadia vzw in 2018 het stokje over om de rest van de zevendelige reeks uit te geven.

Generatie Ego /
Jong Geweld
(2004-2011)

Oorspronkelijk tekent een zekere Steven Hermans deze gagreeks op scenario van Laurent Noblet over vier jongeren (één ervan is een vermenselijkte hond) die per se beroemd willen worden, ongeacht een totale afwezigheid van talent voor wat dan ook. In 2005 trekt de Robbedoes / Spirou de stekker uit de reeks. Philippe Bercovici neemt darana de tekeningen over. Dat levert drie albums op tussen 2007 en 2009 onder de titel Jong Geweld. Het gebrek aan sympathie voor de op roem beluste nietsnutten nekt mee de gagserie.

Texas Cowboys
(2011-2014)

Een reporter krijgt de opdracht een reeks artikels te schrijven over het "wilde" in het Wilde Westen. Een bende gangsters is op zoek naar hun verdwenen buit. Een femme fatale neemt via het pokerspel en haar verleidingstechnieken wraak op mannen die haar jaren geleden misbruikten. Een sheriff is zo corrupt als de pest en een rosse handelaar vindt spiritualiteit bij de indianen. Al deze intriges lopen naast en door elkaar in Texas Cowboys, een ruige verzameling westernverhalen die rijkelijk baden in pulp, drama en cojones. Alle hoofdstukken van de inmiddels twee albums van deze meeslepende western door Matthieu Bonhomme en Lewis Trondheim publiceert Spirou eerst als bijlages bij het blad.

Zarla
(2006-2013)

Zarla is de moedige dochter van twee befaamde drakenjagers die op mysterieuze wijze zijn verdwenen. Naar het voorbeeld van haar ouders trotseert ze de gevaarlijkste tegenstanders, maar die zijn allerminst onder de indruk van het piepjonge meisje. Toch weet ze die opponenten steevast te verslaan, verblind door woede. In werkelijkheid wordt ze geholpen door Hydromel, haar hond die eigenlijk een draak is. Hij verblindt het meisje telkens door haar helm voor haar ogen te schuiven terwijl hij Zarla's vijanden wegjaagt. Zarla mag nooit te weten komen wie Hydromel werkelijk is, maar ook Zarla's zoektocht naar haar oorsprong is een rode draad doorheen de vijfdelige reeks van Guilhem (de broer van Christophe Bec) en Jean-Louis Janssens. In het Frans bestaat ook een integrale, in het Nederlands raakt het niet opgepikt.

Animal Lecteur
(2006-heden)

Op bijna wekelijkse basis animeren Libon en Sergio Salma de openingspagina van het weekblad Spirou met de lotgevallen van een stripverkoper en zijn klanten. Uiteraard staat het bol van de commentaren en kritiek op evoluties in de stripwereld, maar ook de rare gewoonten of onlogische keuzes van striplezers komt ruimschoots aan bod. Scherp en herkenbaar! Deze reeks is niet vertaald.

Zombillenium
(2009-heden)

Zombillenium, de reeks met een taalfout (een n te weinig) in de titel omwille van visuele redenen, is ook de naam van een noodlijdend pretpark gerund door vampier Francis von Bloodt. De werknemers zijn zelf horrorfiguren zoals zombies, weerwolven en heksen. In deze wereld zijn de mensen de slechteriken. Een opdracht voor een cover van een Halloweenspecial betekent de start voor deze reeks die Arthur de Pins volledig op de computer tekent. In 2017 loopt een animatiefilm in de Franse bioscopen.

Beeldschoon
(2011-2013)

In dit duistere, subliem getekende sprookje van Kerascoët en Hubert is Sardine een weinig geliefd lelijk eendje dat door haar werk, het fileren van vis, ook nog stinkt. Een betoverde pad geeft gehoor aan haar verzuchtingen en tovert haar om in een weergaloze schoonheid, tenminste in de ogen van de anderen, want zelf ziet ze geen verschil. De plotse gedaanteverwisseling brengt haar aanvankelijk meer in problemen dan dat ze er de vruchten van kan plukken. Uitgeverij HUM! pikt deze reeks in 2015 op voor een vertaling in drie delen met verzamelbox waarbij een extra kortverhaal hoort.

Maggy Garrisson
(2013-2016)

Maggy Garrisson is alleen, dik, ze drinkt en rookt en is niet op haar mondje gevalen. Dat kost haar vaak haar job. Na twee jaar zoeken naar een nieuwe job kan ze aan de slag als assistente van een luizige privédetective. Haar eerste opdracht bestaat uit het terugvinden van een ontsnapte kanarie, vervolgens is ze technisch werkloos omdat haar baas in het ziekenhuis belandt. In zijn portefeuille vindt ze mysterieuze tickets waar anderen het op gemunt hebben. Een geestige, afwijkende detectiverserie van Stéphane Oiry en Lewis Trondheim. Deze reeks is niet vertaald.

Magic 7
(2015-heden)

Ze zijn met zeven. Zeven magiërs met grote krachten. Ze kunnen elk met hun verenigde, specifieke krachten de wereld redden... of vernietigen! Hun nazaten zijn op tienerleeftijd vooreerst bekommerd om op tijd op school te komen. Het duurt niet lang of de zeven weer bij elkaar komen. Kid Toussaint schrijft deze magische tienerreeks met nogal wat personages voor verschillende tekenaars waarvan Giuseppe Quattrocchi en Rosa La Barbera de eerste delen tekenen. De vertaling wordt na vier delen stopgezet. De reeks loopt in het Frans gewoon door. De rechten op een tekenfilmserie zijn inmiddels verkocht.

FRNK
(2016-heden)

Weesjongen Frank zet het op een lopen wanneer hij in het weeshuis, dat hij net deels sloopte, hoort dat zijn doodgewaande ouders net zo goed nog in leven kunnen zijn. Hij weet niet hoe, maar hij belandt in een prehistorische wereld in een grot met gevaarlijke dieren en oermensen die geen klinkers kunnen uitspreken. Dankzij z'n moderne kennis sluit "Frnk" vriendschap met de oermensen, maar de communicatie verloopt niet van een leien dakje en het komt vaak tot komische misverstanden, maar ook gevaarlijke toestanden. Brice Cossu en Olivier Bocquet maken van deze eigentijdse reeks een hit, althans in het Frans, want na vier delen (die samen een eerste cyclus vormen) houdt Dupuis het in het Nederlands voor bekeken door tegenvallende verkoopcijfers. Leest de jeugd werkelijk geen strips meer of vindt het de weg niet naar dit soort geslaagde stripreeksen?