 |
G.
Raf Zerk gepresenteerd door David Steenhuyse |
|
 |
||
WEEKBLADGESCHIEDENIS
ROBBEDOES / SPIROU Eerste verschijning: 1983 • Laatste verschijning: heden Tekenaar: Marc Hardy Scenarist: Raoul Cauvin |
 |
 |
 |
||
 |
 |
 |
| Sinds 1983
is het doodnormaal om levende geraamtes, geesten met blikkerende tanden,
af en toe rottingsverschijnselen, een permanent kerkhofdecor en een
doodgraver te midden dat alles tegen te komen op de pagina's van het
jeugdblad Robbedoes/Spirou. De verantwoordelijken
voor deze horror zijn Marc Hardy en Raoul
Cauvin. Met G. Raf Zerk (Pierre Tombal
in het Frans met eenzelfde woordspeling) proberen de auteurs aanvankelijk
met korte gags van één tot twee pagina's een lach boven
te spitten rond de dood. Ook na de dood rusten de dagelijkse beslommeringen van Rafs eeuwige gasten niet, zo blijkt. Overledenen hebben hun probleempjes of moeten leren leven met hun dood. Voor uiteenlopende uitdagingen heeft Raf wel een pasklaar antwoord of een oplossing. Bezoekers schrikken zich weleens het lazarus als ze geconfronteerd worden met de levende doden, maar daar raakte Raf zelf snel aan gewoon. Ook vaste bezoekers leren doorheen de gags en kortverhalen dat er leven is na de dood. Raf zweert bij de klassieke teraardebestelling. In een café onderhoudt hij vaak verhitte discussies met collega's uit het vak die zich zelf toeleggen op begrafenissen op zee of op crematie. De vierde man met wie ze kaartspelen verbaast zich telkens over hun anekdotes en sterke verhalen. De sexy barmeid kent haar pappenheimers al langer en kan veel geduld voor de dag leggen, maar af en toe worden de lugubere verhalen haar toch ook te veel. Rafs wereldje zien we verder uitgebreid worden met zijn vrouw, de grimmige en dikwijls slechtgezinde De Dood die over leven en toch wat meer de dood beschikt en klantjes voor Rafs kerkhof levert, en wat later in de reeks Het Leven, een vrolijk meisje dat bloemetjes laat verschijnen waar ze huppelt en De Dood het leven zuur maakt. Dit moet wel een van de meest bizarre concepten zijn in stripland en zeker het minst voor de hand liggende personage van scenarist Raoul Cauvin. Bij het uitwerken van de held stuiten Cauvin en Hardy op verzet van zowat iedereen bij de uitgeverij, uitgever Charles Dupuis op kop die de reeks snel de nek wil omwringen en uit zijn blad wil. De dood is nog een taboe. De vele positieve reacties van de lezers beslissen daar anders over. G. Raf Zerk mag blijven, maar enkel als animatie voor het weekblad, niet als albumreeks. Alain De Kuyssche, de verantwoordelijke voor de albums is namelijk faliekant tegen albums van de doodgraver. De Kuyssche is op dat moment de voormalige hoofdredacteur van Robbedoes en hij zegt sowieso njet tegen albums van alle reeksen die hij zelf heeft gelanceerd en zijn opvolger Philippe Vandooren heeft stopgezet. Een van die slachtoffers was Hardy's vorige reeks Gaffel en Gitaar die Hardy op scenario van Mythic vier jaar lang tekende. Die stopzetting stoort Hardy niet, maar de Kuyssches aanhoudende argumenten tegen G. Raf Zerk en voor de stopzetting ervan vervelen hem wel. Het geluk voor en de toekomst van de stripreeks komt door een verkoop van uitgeverij Dupuis aan de financiële groep Groupe Bruxelles Lambert (onder leiding van miljardair Albert Frère), Hachette en Éditions Mondiales die de buit onder elkaar verdelen. Dankzij de nieuwe directie, met een zekere Jean Van Hamme die het weekblad van de definitieve ondergang redt, laat een eerste album niet lang op zich wachten. De vele lezers die in lezersbrieven om albums vragen, hielpen die beslissing bespoedigen. G. Raf Zerk komt op het goede moment voor Hardy. Hij vindt na een moeizame periode, waarin hij vol twijfels en vragen zit, voor zichzelf een nieuwe aanpak uit waarin hij tics en gewoontes afleert en het grafische juk van zijn grote voorbeelden grotendeels afwerpt zonder hen te verloochenen. Dat leidt naar het aardig volgetekende Arkel. In de nieuwe formule van het weekblad Robbedoes, met per nummer zowat een dozijn pagina's per aflevering van de vervolgverhalen, aangevuld met gags en kortverhalen van komische reeksen en experimentjes, vindt G. Raf Zerk zijn plaats. Hardy kent Cauvin al enige jaren en hij stelt een samenwerking voor. Cauvin vraagt Hardy hem een reeks tekeningen te geven: krabbels, schetsen, losse tekeningen op bierkaartjes of droedels bij het telefoneren. Hardy weet niet meer wat hij Cauvin precies allemaal heeft geleverd, maar zijn eigen voortdurende confrontatie met de dood sinds zijn jeugdjaren moet daarin hebben meegespeeld. Cauvin komt op de proppen met de doodgraver rond wie intussen meer dan dertig albums zijn gemaakt. Cauvin was niettemin als de dood voor negatieve reacties die hij verwachtte, maar lezers beslisten daar dus anders over. Voor hen is er een lang leven voor G. Raf Zerk. |
 |
 |
 |
||
 |
 |
 |