 |
Ragebol gepresenteerd door Wouter Porteman |
|
 |
||
WEEKBLADGESCHIEDENIS
ROBBEDOES / SPIROU Eerste verschijning: 1978 • Laatste verschijning: 2008 Tekenaar: Frank Pé Scenaristen: Frank Pé, Michel de Bom |
 |
 |
 |
| Het begint
wat vreemd. Robbedoes was decennialang een tijdschrift waarin
auto's, militaria en historische waarheden als redactionele stukjes
werden opgevoerd. In 1978 duikt er verrassend genoeg een natuurrubriekje
op. Een rosse krullebol die toepasselijk Ragebol wordt genoemd, vrolijkt
die informatieve pagina's op. Het figuurtje blijft lang onder de radar
tot tekenaar Frank Pé in 1982 in zee gaat
met scenarist Michel de Bom (de scenarist van onder
meer Julie, Klaartje, Cécile). Hun kortverhaaltje
De Kattenkapel siert onmiddellijk de cover van het weekblad.
Een nieuwe held is opgestaan. Enfin, held. Ragebol is een wat dromerige Brusselse student met een passie voor natuur, muziek en katten. Voor de rest laat hij de wereld wat stuntelig op zich afkomen. In 1983 schrijft Bom een geweldig verhaal over hoe een zwerm meeuwen de historische Brusselse Europawijk overrompelt. 's Nachts droomt Ragebol over hoe vissen, octopussen en andere haaien langs de te verdwijnen stadshuisjes zwemmen. Als hij 's anderendaags een antiek boek vindt waar exact dezelfde droom wordt beschreven, vergeet hij zijn aankomende examens en gaat op onderzoek uit. Op hetzelfde moment doorbladert ene Catherine thuis hetzelfde boek en merkt er een gravure van een coëlacant op, een wat prehistorische vis die op moment van uitgave nog niet eens ontdekt was. Het toevoegen van de pittige Catherine is een ideetje van de uitgever die zo het verhaal wat aardser wil krijgen. Het blijkt een gouden tip. Door het samenkomen van emotionaliteit en ratio wint De Droom van de Walvis nog aan kracht en blijft ook vandaag nog een lezenswaardige klassieker. De weg is geplaveid voor het al even poëtische vervolg, De Beeldhouwers van het Licht. Opnieuw enkele dagen voor zijn examens, trekt Ragebol naar zijn oom René, gebaseerd op striptekenaar René Hausman, om er op het platteland in alle rust te gaan studeren. Het resultaat is een ecologisch verhaal waarin verlichting, natuur en industrie hand in hand gaan. Frank Pé dumpt meer en meer zijn karikaturale stijl en pakt uit met geweldige natuurpagina's. Toch is Frank niet iemand die vindt dat de mens terug naar de natuur moet. Maar hij wil wel dat we er evenwichtig gebruik van maken. Dat respect tussen enerzijds mens en dier en anderzijds stad en natuur, zal sindsdien een rode draad blijven in zijn werk. Met De Nacht van de Kat bereikt de reeks haar hoogtepunt. De Nacht van de Kat is op het eerste gezicht een flinterdun verhaaltje. Ragebols huiskat, Poes, is ontsnapt en hij zoekt er de ganse dag en nacht naar in de Brusselse straten. Op het eind van het verhaal — spoiler alert — vindt Ragebol ze terug. Klaar. Soms hoeft er niet zo veel te gebeuren om een schitterende strip te verkrijgen. De Nacht van de Kat is de terugkeer door de grote deur van Catherine, Cat, kat, poes,... De metafoor ligt er nogal dik op. Hoe dan ook, op het einde van deze warme liefdesroman is de afwachtende student Ragebol een doortastende man geworden. Dit is helaas ook meteen het einde van Ragebol. Nu Frank Pé eindelijk zijn stijl gevonden heeft, begint hij samen met Philippe Bonifay te werken aan zijn magnus opus Zoo dat in 1994 zal verschijnen. Een jaar vroeger duikt Ragebol nog een keer op met De Stille Kracht van de Jizo, een promotioneel reisverhaaltje over Pés favoriete vakantieland Japan. In de jaren nadien vult Frank Pé zijn dagen met reizen en het tekenen aan Zoo. Maar bovenal wordt de overal bejubelde Brusselaar een graag geziene gast in het artistieke schnabbelcircuit. Door zijn talent en charisma wordt hij onder meer gevraagd als dierentuinprojectontwikkelaar voor Pairie Daiza, mangatekenaar en character designer voor een tekenfilmstudio. In 2000 duikt Ragebol nog eens op met Sandrine, een pakkend kortverhaal over Burundi. Samen met het Japanse reisverhaal wordt het gebundeld in Onder Twee Zonnen. Deze doorstart doet de tekenaar zin krijgen in meer. Een paar jaar later verschijnt Een Faun op je Schouder, een strip waar je als lezer wenst dat een redacteur meer zeggenschap had gehad. Dit mistasten is voorlopig het laatste wapenfeit van Ragebol. Frank Pé zien we pas vijftien later terug in het weekblad met zijn versie van Robbedoes en Kwabbernoot. |
 |
 |
 |