 |
Sammy gepresenteerd door Diederik Van de Velde |
|
 |
||
WEEKBLADGESCHIEDENIS
ROBBEDOES / SPIROU Eerste verschijning: 1970 • Laatste verschijning: 2009 Tekenaars: Berck, Jean-Pol Scenarist: Raoul Cauvin |
 |
 |
 |
||
 |
 |
 |
| Tijden veranderen
en met die tijden ook de tijdsgeest. Daaraan is ook de stripwereld
onderhevig. In zekere zin kunnen we hier een "helaas" plaatsen,
want (strip)tijdschriftenredacties en vaste stripstudio's horen inmiddels
(nagenoeg) helemaal tot het verleden. Nochtans zijn vele 'klassieke'
stripreeksen op zulke locaties geboren, door toevallige ontmoetingen,
voorgestelde samenwerkingen of spontaan ontstane vriendschappen. Sammy
is een van die reeksen. Sammy was niet de eerste creatie van Arthur (Berck) Berckmans, maar wel degene die de Leuvenaar blijvend op de stripkaart zou zetten. Bij een eerste sollicitatie vangt de jonge Berck nog bot. Hij gaat dan maar hagiografieën illustreren voor de Jezuïeten en bekwaamt zo zijn aanleg voor realistisch tekenen. Een tweede sollicitatiepoging levert hem een plaatsje op bij Publiart, het publiciteitsbureau van het weekblad Kuifje. Eens daar opgemerkt door Raymond Leblanc kan hij aan de slag voor het weekblad zelf. Van daaruit gaat het snel voor Berck tot een geschil hem in de armen van Charles Dupuis drijft. Het is ginds, bij Dupuis' Robbedoes dat Berck zijn idee voorlegt voor wat Sammy zou worden: twee detectives die zaken oplossen tijdens de Amerikaanse drooglegging. Althans, dat is het idee tot de deal met Yvan Delporte, de scenarist die de uitgeverij voor Sammy voor ogen had, afspringt. Berck wordt om zijn voorkeur gevraagd en hij kiest voor een scenarist die toen "vaak aan het kopieertoestel te vinden was": Raoul Cauvin. Hij maakt van de twee detectives twee lijfwachten. In die hoedanigheid verschijnen Sammy Day en zijn baas Jack Attaway in 1970 voor het eerst in Robbedoes. Een eerste albumuitgave volgt in 1972 in de Okay-collectie. Een jaar later promoveert Sammy tot volwaardige albumreeks. Berck en Cauvin vinden de ideale werkverdeling en vrijheid. Cauvin maalt niet om Bercks aparte inkleuring die uiteindelijk zijn handelsmerk zou worden. Berck laat Cauvin dan weer de volledige vrijheid in het uitdenken van zijn verhalen. Enkel wanneer Cauvin een bazooka in de reeks presenteert, zo'n twintig jaar voor dat ding wordt uitgevonden, moet Berck creatief aan de slag. Ook buitenlandse censuur heeft weinig tot geen effect op de reeks. Wanneer de Franse censuurcommissie het afbeelden van corrupte politieagenten weigert goed te keuren — toch een geloofwaardig element in een reeks waarin Al Capone en consorten voorkomen — blijkt dat veel Franse lezers het verhaal gewoon over de grens gaan halen. Sammy bevat veel maatschappelijke verwijzingen of kwinkslagen. Werkloosheid en armoede zijn voorbeelden van vaak terugkerend thema's. Het lijfwachtenbureau Attaway moet regelmatig collega's ontslaan omdat het er slecht voorstaat. Maar wat er ook gebeurt, Sammy en Jack blijven voor elkaar bergen werk verzetten. Ook Berck heeft hard gewerkt en besluit op zijn vijfenzestigste met pensioen te gaan. De reeks mocht verdergaan als iemand zijn tekenstijl kwalitatief genoeg wist over te nemen. Twee kandidaten krijgen Bercks akkoord: Dirk Stallaert, die uiteindelijk met Marc Sleen in zee gaat, en Jean-Pol, die beter doet dan elke kandidaat-opvolger die nog volgt. Jean-Pol schenkt de reeks nog tien vervolgen, inclusief de kleurcontrasten en de zwierigheid die aan Berck herinneren. Sammy en Jack krijgen een verdiend pensioen in 2009. |
 |
 |
 |
||
 |
 |
 |