 |
De
Mini-Mensjes gepresenteerd door Koen Driessens |
|
 |
||
WEEKBLADGESCHIEDENIS
ROBBEDOES / SPIROU Eerste verschijning: 1967 • Laatste verschijning: 2004 Tekenaar: Pierre Seron Scenaristen: Albert Desprechins, Hao (Mittéï), Pierre Seron, Stephen Desberg, Walt, Gos |
 |
 |
 |
||
 |
 |
 |
| De Mini-Mensjes
(Les Petits Hommes) is een van de maxi-series in Robbedoes:
bijna veertig jaar houden De Vries (Renaud) & co. zich als futuristische
kabouters staande in de grotemensenwereld. Qua identificatie met de
jonge lezers van het blad boorde Pierre Seron een
goudmijn aan. Luikenaar Seron (1942-2017) begint zijn tekencarrière na een studie aan het Luikse Saint-Luc als decorateur in de Grand Bazar en vervolgens als assistent van Dino Attanasio (voor Spaghetti) en scenarist Mittéï (voor onder meer Ton en Tineke). Eenmaal ingelopen biedt hij zich in 1967 aan bij Robbedoes met De Mini-Mensjes. Zijn sterk bij André Franquin aanleunende grote-neuzenstijl past meteen goed bij het blad. Toch laat de jonge tekenaar zich aanvankelijk nog bijstaan voor de verhalen, onder meer door journalist Albert Desprechins en natuurlijk ook Mittéï (onder het pseudoniem Hao). Zelf gebruikt Seron ook een pseudoniem, Foal, om tussen 1973 en 1976 voor het Franse tijdschrift Pif Gadget te kunnen tekenen. Wanneer hij in 1978 bij Robbedoes zijn tweede serie lanceert, De Centauren (op scenario van Stephen Desberg), is zijn reputatie voldoende groot om het onder eigen naam te kunnen doen en De Mini-Mensjes volledig zelf te maken. Het eerste Mini-Mensjes-verhaal verschijnt na de voorpublicatie in 1967 in 1972 in albumvorm, in de debuutreeks Okay. Hetzelfde verhaal, Alarm in Ellendam, verschijnt pas in 1985 als negentiende titel in de reeks. Die vangt in 1974 aan met De Grote Uittocht, waarin de Mini-Mensjes hun eerste nieuwe verblijf al meteen moeten verlaten door toedoen van de 'groten'. De inspanningen van de Mini-Mensjes om uit het zicht en de handen van hun niét door een meteoor verkleinde soortgenoten te blijven, is de rode draad door de reeks. Hoewel je je kunt afvragen hoe het mogelijk is dat de niet bepaald onzichtbare verkleiningsepidemie de 'groten' ontgaan is. Gelijkaardige kritische vragen kunnen (overigens alleen maar 'grote') lezers hebben bij de onverklaarbare hoogtechnologische voorsprong van de Mini-Mensjes die wonen in hypermoderne woningen en vliegen met het meest geavanceerde sciencefictionmaterieel. Deze futuristische elementen maken echter de charme van de reeks uit. In totaal verschijnen tot 2004, wanneer de laatste Mini-Mensjes in Robbedoes figureren, eenenveertig albums in het Nederlands. In het Frans worden daarna nog drie albums uitgebracht, waarvan het laatste, Eslapion 3 (Ellendam 3, over een laatste verhuis), in 2011 niet meer bij Dupuis, maar bij Clair de Lune. Het is meteen het laatste verhaal van Seron die in 2014 definitief stopt met tekenen na een beroerte. Tussen 1999 en 2009 publiceert Seron bij Joker nog zes albums van Les Petites Femmes (er verschijnen twee vertalingen in de collectie Nou Nou! van Uitgeverij De Boemerang), dat je inhoudelijk bezwaarlijk een spin-off van Les Petits Hommes kunt noemen. Het gaat immers om erotiek, niet bestemd voor de minilezers van Robbedoes. Sinds 2016 loopt bij Saga Uitgaven een integrale reeks van De Minimensjes (de spelling van de reeksnaam en de verhalen zijn taalkundig gemoderniseerd) met daarin alle niet altijd in album uitgegeven korte en lange verhalen in chronologische volgorde. |
 |
 |
 |
||
 |
 |
 |