 |
Julie,
Klaartje, Cécile en de Anderen de vriendinnen gepresenteerd door Peter D'Herdt |
|
 |
||
 |
Paul
Ramboux, pseudoniem Sidney, begon in de
jaren 1950 net na zijn opleiding op Sint-Lucas als lay-outer bij
het weekblad Kuifje. Na enkele jaren zette hij een stapje
hoger door korte historische verhalen te gaan tekenen, vaak op scenario
van Yves Duval. Hij was dus al een oudgediende
toen in 1982 toenmalig hoofdredacteur Jean-Luc Vernal bij
hem aanklopte met de vraag om een reeks op te starten rond een paar
meisjes die dezelfde leeftijd hadden als de typische lezeressen
van Kuifje. Hij werd gekoppeld aan de jonge scenarist (Michel
de) Bom die net bij het weekblad was begonnen
en samen met Walli Ton en Tineke had geërfd
(ze zouden later ook nog samen Chlorophyl maken). Ondanks
het leeftijdsverschil — bijna twintig jaar — konden
de twee mannen het uitstekend met elkaar vinden. Ze bedachten een
gagreeks rond drie vriendinnen met sterk verschillende karakters:
de zachtaardige en verlegen Julie, de impulsieve en jongensgekke
Klaartje en de intelligente en geëngageerde Cécile.
Aangevuld met een aantal stereotiepe personages zoals de saaie leerkracht
wiskunde, de aantrekkelijke doch onhandige aardrijkskundeleraar,
de twee conservatieve en babbelzieke oude dametjes op het bankje
in het park en natuurlijk een bende puberende jongens waren grappige
situaties dan ook gegarandeerd. Opvallend: Sidney en Bom introduceerden hun heldinnen op dezelfde manier als André Franquin het hen met Ton en Tineke meer dan een kwarteeuw eerder had voorgedaan: al liftend. En hoewel de dames iets ouder waren dan Vernal op voorhand had voorzien, sloegen ze na een korte inloopperiode enorm aan en dat — zo leren ons de jaarlijkse lezerspolls — over alle leeftijden en geslachten heen. In 1987 kon enkel Thorgal hen bij de oudere lezers van de eerste plaats houden, in alle andere categorieën stond geen maat op de drie meiden. De gags — steevast uit dagelijkse situaties ontstaan en dus zeer herkenbaar — bleven in Kuifje verschijnen tot het weekblad werd opgedoekt. Voor Bom betekende de zwanenzang van het weekblad ook het einde van het leeuwendeel aan reeksen dat hij schreef. De drie vriendinnen vormden echter de uitzondering en beleefden hun avonturen rechtstreeks in albumvorm verder. In 2005 jubileerde de reeks met het twintigste deel wat tegelijk het einde van de vertalingen betekende. In het Frans liep de reeks nog tot deel 24 in 2014 waarin de drie meisjes vijf jaar ouder zijn en als volwassen vrouwen geconfronteerd worden met nieuwe (werk, wonen, verantwoordelijkheden) en oude (relaties) uitdagingen. |