 |
Hugo de troubadour gepresenteerd door David Steenhuyse |
|
 |
||
  |
In
Kuifje stonden altijd veel reeksen waarbij je even kon
wegdromen en die als escapisme een mooi evenwicht boden voor de
realistische, vaak keiharde reeksen met veel drama, actie, spanning
en avontuur. Toen troubadour Hugo in 1981 zijn intrede maakte, kleurde
het een decennium lang de pagina's van het weekblad Kuifje
waarin het personage zich als een Alice in Wonderland in de vier
uithoeken van een middeleeuws fantasyrijk begaf. In zijn zog: een
goedluimige beer, een driftig, vliegend gevalletje dat zijn lot
voorstelt en een fee. Het was de bedoeling om van Hugo een dierenstripreeks te maken met Hugo als konijn, maar toenmalig hoofdredacteur Jean-Luc Vernal liep daar niet warm voor. Behalve Chlorophyl (en dan nog enkel in het weekblad, niet als albumreeks) werkte dat genre niet goed. Door van Hugo een menselijk figuurtje en van hem ook een berentemmer te maken, raakte het project alsnog verkocht. Een volgend obstakel was de verdeling van het verhaal in "maxihoofdstukken" waarbij telkens verhalen van zestien pagina's werden gepubliceerd. Bédu was die aanpak niet genegen en hield er toch rekening mee door een rode draad te voorzien om de maxihoofdstukken aan elkaar te kunnen lassen voor een latere albumuitgave. De toenmalige uitgeefdirecteur merkte op dat het geen rode draad meer was , maar een dikke kabel. Gewapend met humor en een swingende lijnvoering, die verwant is aan de tekenstijl van Berck en Jean-Pol of bij uitbreiding de Leuvense school genoemd, maakte Bédu (Bernard Dumont) een van de aantrekkelijkste series voor Kuifje. Tevoren had hij voor hetzelfde blad Wakkie de Wasbeer (1975) gecreëerd wat voor de tekenaar de lancering was van een zelfstandig tekenaarsbestaan uit de schaduw van Berck. Bédu tekende de decors van de Sammy-albums Lijfwachten en Koning Dollar (vanaf plaat 8), Lijfwacht in de Kostschool en Heibel in de Woestijn en hij werkte mee aan andere reeksen van Berck. Zijn leermeester had Bédu voorgesteld om op korte termijn Sammy over te nemen, maar Bédu was er net in geslaagd Wakkie te verkopen aan Kuifje. Na Wakkie kwamen Proffie (1977), komisch-educatieve verhaaltjes met een Einstein-achtige personage, en de sprookjesserie Ali Bamba (1979). Proffie beviel ook Jean Van Hamme. Hij was een jaar of twee directeur bij Robbedoes en stelde Bédu een transfer van Le Lombard naar Dupuis voor omdat Van Hamme Bédu's stijl beter vond aansluiten bij de komische reeksen van Dupuis. Maar Bédu wilde niet een van de vele komische tekenaars zijn in Robbedoes. Pas begin jaren 1990 maakte hij alsnog de overstap om met Raoul Cauvin aan De Psy te beginnen. Er was eventjes ene project met een gagserie over advocaten. Hoewel nog wel meer tekenaars naar de concurrentie overstapten (Michel Weyland met Aria bijvoorbeeld) nam de toenmalige directeur het Bédu wel heel kwalijk. Hij beschouwde de tekenaar ronduit als een verrader. Het betekende het einde van de reeks Hugo en Bédu's bijdrage aan Clifton die hij sinds 1983 tekende en later ook zelf schreef. Hugo werd even opgepikt voor een animatiefilmproject, maar na het vertrek van directeur Rob Harren bij Le Lombard, viel dat in het water. In 2016 verscheen bij Le Lombard nog een prachtige, Franstalige integrale met alle vijf albums, alle onuitgegeven kortverhalen en een lijvig achtergronddossier van een veertigtal pagina's. Van die integrale komt ook een vertaling.. in Polen waar de serie altijd goed onthaald werd. |