 |
De
Brokkenmakers de veteraan en de playboy gepresenteerd door David Steenhuyse |
|
 |
||
 |
In
1975 maakten de lezers van Kuifje kennis met Al Russel
en Brock, twee flikken in San Francisco met tegengestelde karakters.
Hun bijnaam "Brokkenmakers" hebben ze te danken aan het
destructieve parcours dat hun werk in uitvoering oplevert. Ze helpen
werkelijk alles in de vernieling: wagens, boten, vliegtuigen en
zelfs een trein op volle snelheid. Het is de prijs voor de goede
zaak om misdadigers de wet te laten respecteren. Al komt uit een steenrijke familie. Zijn papa is miljardair. Wanneer hij een team vormt met Brock is deze laatste daar aanvankelijk niet mee opgezet. Zijn voormalige partner moest om gezondheidsredenen stoppen met het politiewerk. Op de koop toe wordt die ex-partner in het eerste verhaal door Al Russel neergeschoten. Het was wettige zelfverdediging. Brock noemt het rijkeluiszoontje en de playboy graag dandy, maar papa's fortuin komt ook van pas voor logistieke hulp bij hun onderzoeken. Brock nadert het pensioen en is, zoals het genre het voorschrijft, behept met een dosis zwarte humor. De twee blijven maar vertrouwelijke missies krijgen van hun baas, hoewel hij hen als een rode draad door de reeks telkens weer woedend ontslaat. De Brokkenmakers bood voor zowel tekenaar Christian Denayer als André-Paul Duchâteau het beste uit twee werelden. Denayer tekende graag gemotoriseerde voertuigen, een voorliefde waar hij nog steeds uit put voor de reeks Wayne Shelton en die hem ook van pas kwam voor Alain Chevallier om het verlies van Michel Vaillant uit het weekblad Kuifje goed te maken. Duchâteau keek dan weer graag naar films en tv-reeksen waaruit hij (gretig) inspiratie putte. The Streets of San Fransisco (1972-1977, met een politieveteraan en een onervaren partner in de hoofdrol) was toen eventjes populair, evenals Starsky and Hutch (1975-1979) waarmee De Brokkenmakers weleens vergeleken werd. Ook de in San Fransisco gesitueerde film Bullit (met Steve McQueen uit 1968) en French Connection (1971) zaten nog in het geheugen van de scenarist toen hij de stripreeks bedacht. Dat gebeurde in 1971 tijdens een treinrit met Denayer naar het festival van Angoulême. Tijdens hun gesprek viel ook de reeks Guus Slim van Maurice Tillieux waarin menig wagen de prak werd ingereden. In 1994, een jaartje na de laatste jaargang van Kuifje, trokken Denayer en Duchâteau de stekker uit hun reeks na eenentwintig albums die in zeventien landen verschenen. Ze wilden niet het album te veel maken. |