 |
Roodoog het opperhoofd gepresenteerd door Peter D'Herdt |
|
 |
||
 |
Nadat
Greg in de eerste jaren van zijn hoofdredacteurschap
met succes een aantal langlopende avonturenreeksen had gelanceerd,
begon hij ook het humorcompartiment aan te pakken. Na Dommel
(1968) en Robin Hoed (begin 1969), lonkte de Amerika-gekke
Greg over de oceaan. Ex-marinier Gordon Bess en
diens reeks Roodoog, een soort indianenversie van Flip
Flink, bleken — pun intended — een schot
in de roos. De titelheld was het quasi-competente opperhoofd van
een bewust niet gespecificeerde indianenstam, wat Bess toeliet om
ongegeneerd indianenelementen toe te voegen zonder historisch correct
te hoeven zijn. In gags van een strookje of soms van een volledige
pagina beleefde hij alledaagse verhalen die Bess met een absurde
twist (pratende planten incluis) tot dolkomische situaties omvormde.
Daarin werd hij bijgestaan door een paar herkenbaar grappige familieleden:
zijn corpulente en ietwat bazige vrouw Slepende Slof, zijn kinderen
Wolkje en Mopsneus en zijn met een stevig drankprobleem worstelende
en vuilbekkende moeder. De échte helden waren echter de werkschuwe
en frauduleuze medicijnman, de eindeloos laffe mustang Kataklop
en de sympathieke doch onhandige krijger — en zeer tegen de
zin van Roodoog tevens de love-intrest van Wolkje — Krulteen.
Zij drie zouden het vaakst de lezer doen schuddebuiken en uitgevers
zouden zelfs meermaals de naam van die laatste gebruiken om de reeks
aan de man te brengen. Zo werden de gags in de Franse krant Le
Républicain Lorrain gepubliceerd onder diens naam Plume
d'Oeuf en ook in de Verenigde Staten wijzigde men de oorspronkelijke
titel Redeye af en toe in Tanglefoot. Voor Het Laatste Nieuws had een Engelsonkundige vertaler er eerder wel nog Roodvoet van gemaakt, maar in Kuifje werd het uiteindelijk gewoon de letterlijke vertaling Roodoog. En in al zijn eenvoud zou Roodoog de eerste jaren bovenaan de populariteitslijstjes prijken. Bess werd in 1976 beloond mmet de prijs voor beste buitenlandse werk in Angoulême. In de jaren 1980 daalde — ondanks fans zoals Daniel Kox en Peter De Wit — de waardering van het publiek gestaag, maar toch zou de reeks tot het einde van het Franstalige Tintin in het weekblad staan. Kort daarop werd Bess ziek en stopte hij noodgedwongen met tekenen (amper een jaar later, in 1989, zou hij de eeuwige jachtvelden opzoeken). De reeks verscheen daardoor uiteindelijk nog slechts sporadisch — de laatste keer in 1990 — in de Nederlandse doorstart van Kuifje. In de Verenigde Staten zou de reeks nog wel een twintigtal jaar door opvolgers worden verzorgd, maar in 2008 werd ze definitief opgedoekt. |