 |
Jugurtha de koninklijke avonturier gepresenteerd door Mario Stabel |
|
 |
||
 |
Jugurtha
was een Numidische koning die leefde in de tweede eeuw voor Christus.
Zijn leven was een aaneenschakeling van moord en verraad en werd
uitstekend gedocumenteerd door de Romeinse geschiedschrijver Gaius
Sallustius Crispus die er een heuse monografie aan wijdde:
de Bellum Iugurthinum. Onbewust lanceerde Jugurtha de carrière
van enkele bekende Romeinen, zoals Gaius Marius en
Lucius Cornelius Sulla die allebei tegen hem gestreden
hebben. Scenarist Jean-Luc Vernal, die onder het pseudoniem Laymillie de eerste kortverhalen schreef, had dan ook geen enkele moeite om een aantal verhalen rond deze legendarische koning uit zijn mouw te schudden. De twee eerste albums De Prins van Numidië en De Keltiberische Helm werden getekend door Hermann Huppen en volgden nog min of meer de verhaallijn die Sallustius in zijn historisch werk uittekende. Terwijl de echte Jugurtha stierf in een Romeinse kerker (waar hij de legendarische woorden: "Het is maar een koele badkamer die jullie je gasten aanbieden" zou uitgesproken hebben), weet zijn verstript alter ego te ontsnappen om nog heel wat avonturen te beleven: avonturen die hem zelfs tot in het verre China en in Zwart-Afrika zouden leiden. Vanaf het derde album neemt Franz Drappier het tekenwerk over en introduceert Vernal ook de vrouwelijke sidekick Vania die trouw aan Jugurtha's zijde zal blijven. En aangezien Drappier een groot paardenliefhebber was, kregen die dieren steeds een prominente plaats in de verhalen. We zien het hoofdpersonage geleidelijk evolueren van een verwende koningszoon naar een ridderlijke avonturier die steeds zal opkomen voor de zwakkeren in de maatschappij. Het personage lijkt zo een blauwdruk te zijn van andere semi-historisch getinte stripreeksen als een Thorgal of een Aria die een goed decennium later op het striptoneel verschenen. De wat statische geschiedenislessen van pakweg een Alex werden definitief ingeruild voor een avonturenverhaal pur sang. Hoewel de eerste verhalen al in 1967 in Kuifje verschenen, duurde het nog tot 1975 voordat het eerste (Franstalige) album op de markt kwam. Voor een Nederlandstalige versie moesten we zelfs nog twee jaar langer wachten. In totaal zouden er zestien albums verschijnen. Het zestiende deel, De Sombere Woede, werd getekend door Michel Suro en verscheen niet meer bij Le Lombard, maar wel bij Soleil (Franse uitgave) en Talent (Nederlandse versie). Ook in de vierdelige Franse integrale die uitgegeven werd in 2011/2012 is van dat laatste, afgrijselijk slechte deel geen spoor. |