 |
Taka
Takata de soldaat gepresenteerd door David Steenhuyse |
|
 |
||
 |
De
in Drogenbos geboren Joseph Loeckx alias Jo-El
Azara bekleedt een unieke positie in de stripgeschiedenis
want hij heeft voor de allergrootsten gewerkt. Voor Hergé
werkte hij in studioverband mee aan de Kuifje-albums De
Zaak Zonnebloem en De Juwelen van Bianca Castafiore.
Hij leerde er ook zijn vrouw kennen, een inkleurster. In Peyo's
naam tekende hij Jakke en Silvester. Hij assisteerde een
tijdlang Will voor Baard en Kale. Hij
hielp een zomer lang zelfs Willy Vandersteen voor
de gedeeltelijke inkting van het Suske en Wiske-verhaal
De Lachende Wolf. Hij tekende een vroege versie van Jean
Roba's De Sliert naar een idee van André
Franquin die hem ook graag een idee wilde laten tekenen
dat uiteindelijk leidde naar Zwartkijken en Franquin spoorde
hem ook aan om proeftekeningen te maken van Robbedoes en Kwabbernoot
om de reeks eventueel over te nemen nadat hij er zelf mee stopte.
Hij nam voor één verhaal de reeks Clifton
van Raymond Macherot over. Op vraag van Albert
Uderzo hielp hij mee aan de decorontwerpen van de middeleeuwse
straat in het Asterix-pretpark. Hoeveel meer stripgoden
had je nog bij elkaar gewenst? Samen met scenarist Vicq (die zelf ook voor bekende tekenaars als Franquin, Morris, Peyo, Roba, Jidéhem, François Walthéry en anderen schreef) creëerde hij Taka Takata, een Japanse soldaat bij de luchtvaart die een vaste waarde werd in het weekblad Kuifje met vele gags, kortverhalen en een paar vervolgverhalen. Hoewel hij een soldaat is, toont hij zich als een natuurliefhebbende pacifist en als piloot betekent hij niet veel want hij is bijziend. De gags zijn niet haha-grappig want de pointes zijn vaak mak. Het grappige zit 'm in de expressies en gedragingen van de personages, in hoofdzaak Taka Takata en zijn bazige kolonel. De overdreven vriendelijkheid en nederigheid van het Japanse volk werd overvloedig gehekeld met bloemrijk taalgebruik. Voor de vele mooie landschapjes en de soms traditionele kledij baseerde Azara zich op Japanse prenten terwijl Vicq het niet naliet om de zorgen tijdens de Koude Oorlog te parodiëren en de opmars van technische gadgets en nieuwe uitvindingen op luchtvaartgebied en wapengebruik te introduceren. Ondanks de goede scores in referenda was een solide albumreeks niet weggelegd voor de soldaat. In 1969 verscheen een album in de Favorietenreeks. In de jaren 1970 verschenen vier albums bij Uitgeverij J. Hoste, de toenmalige uitgever van Kiekeboe, en Uitgeverij De Vrijbuiter. In 1977 volgde er nog een eenmalige uitgave in Collectie Jong Europa en in 2012 een album bij Arcadia vzw. De Franse albumreeks telt daarentegen dertien albums. |