Stripspeciaalzaak.be > 70 jaar Kuifje Weekblad

Jean Graton is de zoon van een motorclubcommissaris die ook regionale racewedstrijden organiseerde. Na de vroege dood van zijn moeder op zijn elfde, stond papa Graton er alleen voor om zijn enig kind op te voeden. Op zijn veertiende gingen ze samen naar de 24 Uur van Le Mans. Het 24e Uur was ook het allereerste kortverhaal van Michel Vaillant dat in 1957 in Kuifje verscheen. Graton was toen al verhuisd van Nantes naar Brussel om er in het beloofde stripland te werken. Het stripagentschap World Press nam hem aan en vertrouwde hem de realisatie toe van kortverhalen voor Robbedoes, meerbepaald voor Oom Wim. Hij maakte de overstap naar Kuifje om ook zelf zijn eigen verhalen te kunnen schrijven. Aanvankelijk was dat eveneens voor historische kortverhalen, maar de thema's handelden best veel over sportieve thema's. In juni 1953 waagde hij zich aan een fictief verhaal, Zijn Eerste Koers, met de F1-wedstrijd in Spa-Francorchamps als decor. Hoofdredacteur André Fernez stelde 'm vervolgens voor om een racepiloot als held te gebruiken. Voor de naam koos hij een eigenschap die niet zou misstaan naast een Jan Kordaat of Flip Flink. Vaillant is Frans voor dapper. Voor de voornaam vond hij inspiratie bij een buurjongetje dat met motors reed en dat ook een broer had, net zoals Graton er een naast Michel zou plaatsen.
Een eerste reeks kortverhalen van telkens vier pagina's moest het publiek warm maken voor de nieuwe held Michel Vaillant. Na vier verhalen was het zover: met De Grote Match werd de groene vlag gezwaaid voor een van de langstlopende stripreeksen die uit het weekblad Kuifje zouden voortvloeien. Graton gaf Michel een familie, collega's en een team rond zich en uiteraard ook tegenstanders zoals de meedogenloze Leader en zijn dochter Ruth met wie de F1-piloot zich meer dan eens op en naast de track ging meten. De 'luidruchtige' VROAAAARs en VROEEEEEMs werden een handelsmerk van de reeks en die klonken hetzelfde op Europese of Amerikaanse circuits. Michel en het Vaillante-team reizen dus de wereld rond en dat biedt voor een auteur makkelijk stof voor inspiratie. Maar behalve met sportieve krijgt Michel ook te maken met familiale problemen zodat hij de spanning niet alleen het hoofd moet bieden met een helm erop.
Het vele werk noopte Graton in 1962 tot het aanwerven van een assistent, Christian Denayer, die de decors en wagens tekende en ook de inkleuring verzorgde. Hij volgde hem ook naar de reportages die Graton maakte, maar zag zijn werk niet beloond met een naamsvermelding in de albums. Na acht jaar stapte Denayer over naar Tibet voor de reeks Rik Ringers. In 1970 creëerde de voormalige assistent voor de Belgische krant Le Soir een concurrent voor Michel Vaillant met de reeks Alain Chevallier op scenario van André-Paul Duchâteau met wie hij ook De Brokkenmakers maakte. Maar Michel Vaillant bleef verder rijden, Alain Chevallier niet. In 1979 scheurde Michel Vaillant niet langer rond op de pagina's van Kuifje, maar wel in het nieuwe stripblad Wham! dat onder andere namen ook in Duitsland en Frankrijk verscheen. Dat bleef niet duren en in 1982 richtte hij zijn eigen uitgeverij op die het vervolg van de albumreeks moest verzekeren.
Gratons documentatiedrift leverde hem vriendschappen op met echte F1-piloten zoals de Belg Jacky Ickx (die zes keer de 24 Uur van Le Mans won en twee keer vicewereldkampioen werd). Anderen gaven toe dat ze een fascinatie kregen voor de wagensport dankzij de reeks en dan noemen we Fransman Alain Prost (viervoudig wereldkampioen en de grootste rivaal van Ayrton Senna). In 2004 ging Jean Graton op pensioen en droeg na zeventig albums de reeks over aan Studio Graton die hem al langer het werk uit handen hielp. Zoon Philippe Graton was hem al sinds 1994 opgevolgd als scenarist van de reeks. Philippe stelde vervolgens een nieuw auteursteam samen die de reeks in een zogezegd tweede seizoen, met Marc Bourgne als hoofdtekenaar en Denis Lapière als scenarist, naar een eclatant succes leidde met thema's als energie, zelfmoord, financiële catastrofes, vader-zoonproblemen en buitenechtelijk bedrog die voor de nodige spanning en drama zorgen. Vader Jean kan ondertussen terugkijken op een geslaagde carrière met een geliefde reeks, een tv- en tekenfilmreeks, een (geflopte) film van Luc Besson en een paar van de allerhoogste culturele onderscheidingen in Frankrijk en België (Ridder in de Leopoldsorde) als bekroning.