Pierre Christin en Jean-Claude Mézières kennen elkaar sinds 1943-1944. Tijdens de oorlogsjaren moesten ze regelmatig vluchten naar schuilkelders bij vliegtuigalarmen. Het gevaar toch niet goed beseffend speelden de kinderen met elkaar in de kelders. Na een universitaire studie politieke wetenschappen aan de Sorbonne in Parijs verkaste Christin begin jaren 1960 naar de universiteit van Salt Lake City in de Verenigde Staten om er colleges Franse literatuur te verzorgen. Hij onmoette er opnieuw zijn jeugdvriend Mézières die in de VS als fotograaf kwam werken, ook al voerde hij niet veel uit. Om zijn kostje te verdienen leverde hij een eerste kortverhaal aan het Franse striptijdschrift Pilote op scenario van Christin.

Pierre Christin was een van de eerste die sf uit het marginale pulpslop hielp. Hij was ook een van de eerste Franse lezers van sf-bladen en -boeken, een toendertijd nog marginaal literatuurgenre. Op Amerikaanse bodem leerde hij in tijdschriften zoals Fiction en Galaxie (waarin hij later zelf nog zou publiceren) de verhalen kennen van Isaac Asimov, Poul Anderson, Van Vogt, John Wyndham en later nog Dan Simmons. Hij ontdekte er het fameuze sense of wonder, het gevoel van verwondering dat net zo eindeloos lijkt als het universum. Neem daar nog een sterk veranderende wereld bij, met de opkomst van de burgerrechten, het feminisme, de underground, de beatniks, de rock en andere vormen van tegencultuur en dan heb je stof genoeg voor het vertellen van verhalen.