 |
|
Poezekat
en de Krompier door Raymond Macherot op nummer 1621
Toen Raymond Macherot het weekblad Kuifje
verruilde voor Robbedoes lanceerde hij voor
zijn nieuwe werkgever opnieuw een dierenstrip. In Kuifje
was Chlorophyl namelijk een van de vedetten.
Poezekat zong het echter niet langer uit dan
één avontuur. Het griezelige ondertoontje
werd toch een beetje te eng bevonden voor de jeugd waarop
het blad mikte. Daarna volgde het lieflijker Snoesje.
Poezekat en de Krompier is zo'n beetje de Blacksad
van de vorige eeuw. Ja, je leest het goed. |
|
|
|
 |
| |
 Durango
6: Het Noodlot van een Desperado door Yves
Swolfs
Uitgeverij Archers (1986, SC),
Collectie Wild Wild West / Dargaud (1988, SC)
/ Arboris (2000, SC+HC)
De ten onrechte van een aantal in Silver City
gepleegde moorden Durango bevindt zich nog steeds
in het Mexicaanse grensgebied met de outlaw Amos
wiens leven hij redde. Hij vertelt Amos eerlijk
wat zijn opdracht is en sluit zich min of meer
bij de bende aan. De regeringstroepen zijn naar
hem op zoek, op verzoek van premiejager Logan,
die het nog altijd op Durango heeft voorzien.
De streek biedt de voortvluchtige maar weinig
beschutting en de definitieve krachtmeting tussen
Logan en Durango komt nu snel in zicht.
Aantal
genomineerde albums van Yves Swolfs:
21/2296 |
|
|
|
| Met
de groep Lazare leefde Yves Swolfs zich uit
op zijn basgitaar en songwriter in het hardrockgenre.
Het kwam in 1995 nog tot een aanklacht tegen
Michael Jackson waarin de overleden popster
ervan werd beticht een van hun songs (Boulevard
des Rêves Brisés) te hebben
geplagieerd voor Jacksons versie Give in
to Me. Beide liedjes zaten bij muziekuitgever
Warner Chapell Music onder dak. Swolfs eiste
75 miljoen oude Belgische frank. Hij won het
proces, maar kreeg er geen centen voor. Wel
mocht hij op kosten van de veroordeelde partij
de beslissing in kranten en tijdschriften publiceren. |
|
|
| Na
deel 7, Loneville (1987), werd Uitgeverij
Archers verkocht aan Dargaud die op zijn beurt
de serie doorverkocht aan Les Humanoïdes
Associés. Yves Swolfs kreeg schoon genoeg
van dit gemarchandeer en zocht zijn heil bij
Glénat waar hij voor hun historische
stripblad Vécu de reeks Dampierre
creëerde. Na twee albums is hij het al
wat beu en draagt het penseel over aan Eric
(= Frédéric Delzant) en vanaf
deel 4 aan Pierre Legein. Swolfs bleef wel de
scenarist van de reeks. |
|
|
|
|
|
|
