 |
|
De Triomf van Arn door Jean-Claude Gal + Jean Pierre Dionnet op nummer 1589
In sit superieur realtisch getekende album ontsnapt een verdrukte jongen uit de gevangenis van een tirannieke stam, vlucht en neemt zich voor wraak te nemen. Hij belandt bij een andere stam en werpt er zich gaandeweg op als een heerszuchtig leider, klaar om ten strijde te trekken. Maar er moeten heel wat obstakels overwonnen worden. |
|
|
|
 |
| |
 De Metazbaronnen Eerste Boek: Othon van Salza / Othon de Betovergrootvader door Juan Giménez + Alejandro Jodorowsky
Arboris
(1996, 1998, SC)
Op een andere planeet vertelt robot Tonto, de blikken dienaar van Zondernaam, de laatste van de Metabaronnen, aan robot Lothar de saga van de kaste van de Metabaronnen. Alles begint bij een proloog over Zondernaam die we nog kennen uit De Incal waar De Metabaronnen een van de vele spin-offs van is. We leren dat de titel van vader op zoon overgaat, maar dat elke vader zijn eigen zoon iets fysieks moet wegnemen, in zijn geval het rechteroor en een deel van de hersenen. In de plaats van het weggenomen lichaamsdeel komt een mechanisch substituut. Maar wil de nazaat écht de titel bezitten en overal in het universum slechteriken bestrijden, dan moet hij ook zijn vader in een gevecht doden. Na een lange introductie vertelt Tonto over Othon, de betovergrootvader van Zondernaam.
Aantal
genomineerde albums van Juan Giménez:
6 /2296
Aantal
genomineerde albums van Alejandro Jodorowsky:
26/2296 |
|
|
|
| Het wegnemen van een lichaamsdeel was voor de Jood Alejandro Jodorowsky een verwerking van een jeugdtrauma en zijn castratieangst toen zijn klasgenootjes hem uitlachten om zijn besneden piemel. Verder kon hij in de reeks heel wat elementen kwijt die hij al had bedacht voor de verfilming van de sf-roman Dune waardoor de scenarist geobsedeerd was. Uiteindelijk zou David Lynch de film maken. |
|
|
| Vertaald en uitgebracht in meerdere landen ging er hier en daar wel de censuurschaar in. De Amerikanen adoreerden het geweld, maar blote borsten gingen er niet in, daar paste Juan Giménez wel een mouw aan. In Duitsland mocht een scène waarin een man van de verstikkingsdood werd gered door een trachetomie er niet in. In Zuid-Amerikaanse landen werd vooral op de tekst gelet, politieke verwijzingen konden niet. Giménez poetste dat uit zelfcensuur al op, waarna kranten er nog eens door gingen en tekstpassages schrapten waarin politici tot slot er nog eens met de grove borstel door gingen. |
|
|
|
|
|
|
