Met Les Dingodossiers, dat vanaf 1965 in Pilote liep, waren Marcel Gotlib en René Goscinny hun tijd een beetje vooruit op het oude vasteland. Eigenlijk was het een kopie van wat er in Mad al lang werd voorgedaan, maar collega's van Gotlib wezen hem erop dat door een gebrek aan echte helden en hoofdpersonages en de vertelstijl met een direct aanspreken van de lezer het nooit tot een album zou komen. Nochtans voelden lezers zich net daardoor nauwer betrokken en kropen in de pen en wezen de auteurs op fouten of stelden hen vragen die wel eens de aanleiding gaven tot een stripje. De albums die er wél uit voortvloeiden zijn haast de enige van Gotlib die regelmatig worden herdrukt in het Frans.

Door de toegenomen populariteit van Asterix moest René Goscinny snoeien in het aantal reeksen die hij schreef. Les Dingodossiers ging ook voor de bijl. Marcel Gotlib stond er nu alleen voor. De beslissing maakte 'm erg zenuwachtig, maar weldra won hij met deze reeks en Rubrique-à-Brac (dat in het Nederlands werd vertaald als Waanzin Waanzuit) bevestiging en zekerheid. In die mate zelfs dat hij met collega's Claire Bretécher en Nikita Mandryka zijn eigen blad L'Écho des Savanes oprichtte in 1974, een jaar later gevolgd door Fluide Glacial. Het kwam nooit meer goed tussen Gotlib en Goscinny.