 |
|
De
Kakkerlakkenkiller door Jacques Tardi + Dominique Legrand
op nummer 1379
Een wat melancholische ongediertebestrijder
betreedt per ongeluk de dertiende verdieping van een
wolkenkrabber. Vreemd, want in New York vind je nergens
een dertiende verdieping. Hij vangt er een gesprek op
waaruit hij munt wil slaan. Weet hij veel dat hij nu
de speelbal is geworden van twee criminele bendes die
tegen elkaar opbieden met chantage, ontvoering en doodslag.
Twee kleuren domineren deze uitgave: zwart en bloedrood.
Jacques Tardi maakt gebruik van het extra steunkleur
voor het plunje van het hoofdpersonage Walter Eisenhower,
zijn bestelwagen, dikke klodders bloed en een hallucinatiesequentie
waarin hij zich een superheld tegen reuzegrote nazikakkerlakken
waant. Verbijsterend, maar Martin Scorsese-achtig keihard. |
|
|
|
 |
| |
 Het
Kortste Eind door Baru naar Pierre Pelot
Casterman (2008, SC), collectie Kaliber
Voor Het Kortste Eind werd romanschrijver Pierre Pelot geïnspireerd door een bezoek aan een kraamkliniek in een dorpje in de jaren 1980. De kraamkliniek was gevestigd in een groter complex met een bejaardentehuis, een inrichting en een weeshuis. In de kelder zag hij er een kind opgesloten dat smeekte of hij er weer uit mocht. Ook in dit verhaal is er zo'n complex. Een jonge begeleidster is aan het wandelen met een aantal kinderen, maar verliest een kind dat het syndroom van Down heeft. Er volgt een speurtocht waar de klaploper Nanase een voordeeltje uit denkt te halen. Al snel wordt een zondebok gevonden en men probeert alles in de doofpot te stoppen. Maar dat is net een druppel te veel voor Manucci die vroeger in het weeshuis opgroeide.
Aantal
genomineerde albums van Baru:
5/2296
|
|
|
|
| In 2008 werd de collectie Kaliber boven de doopvont gehouden. Wie nu de werkelijke papa is, is van geen belang. Feit is dat uitgeverij Casterman en uitgeverij Payot/Rivages de handen in elkaar sloegen voor een reeks verstrippingen van roman noirs. Tussen het eerste lot van vier albums zat ook deze Het Kortste Eind. Scenarist Matz adapteerde Bloednacht voor de Amerikaanse tekenaar Miles Hyman en is de bestierder van de collectie. Na een ambiteuze, maar pover onthaalde start werden de verwachtingen door zowel uitgever als publiek bijgesteld. In het Nederlands wordt slechts een selectie van de Franstalige verstrippingen vertaald. |
|
|
| Ook nog bij Casterman verscheen een vertaling van Baru's Onderweg in 1997. Het zou daarna nog tot 2004 duren tot er nog eens een vertaling van zijn werk verscheen hoewel hij in het Frans driftig bleef publiceren. Dat gebeurde met het tweeluik De Woesteling waarmee hij zich liet gelden in de collectie Vrije Vlucht van Dupuis. In 2009 gaf Sherpa Baru's meesterwerk Vluchtweg naar de Zon in het Nederlands uit. De Franse uitgave dateert van 1995! |
|
|
|
|
|
|
