Net zoals aan collega's als Baru, Lewis Trondheim, Edmond Baudoin en zelfs Frank Pé werd begin jaren 1990 aan Pascal Rabaté gevraagd om voor het Japanse publiek iets te maken. In 1992 of 1993 werkte hij voor de Japanse markt. De uitgever had daarbij wel eens voorstellen om passages te veranderen. Bij een strip van twaalf pagina's vroegen ze of ze het langer mochten maken zonder dat Rabaté er iets bij hoefde te tekenen. Uiteindelijk maakten ze er vierentwintig pagina's van door sommige plaatjes wat te vergroten en enkele beeldenreeksen op te rekken. Het eindresultaat bevredigde Rabaté niet op alle punten, maar het zette hem wel aan het denken. Hij begon daaropvolgend meer manga's te lezen en het viel hem op dat de mangabeeldtaal efficiënt en duidelijk was. Japanners nemen de ruimte om iets te laten zien en gebruiken niet veel woorden. Sindsdien let Rabaté erop dat het oog van de lezer niet hoeft te stokken tijdens het lezen.

Pascal Rabaté verfilmde eigenhandig zijn one-shot Een Tweede Jeugd. In februari 2010 vonden de laatste opnames plaats. De film wordt dit jaar gereleased. Het volgt getrouw het verhaal, maar Rabaté permitteerde zich enkele correcties van bepaalde scènes die hij beter wilde uitwerken.