Naar eigen zeggen kwam Vuren, Lorenzo Mattotti's grote doorbraakstrip, tot stand dankzij Afrikaanse muziek, de eerste platen van Peter Gabriel en de melancholische stem van Nick Drake. Mattotti heeft zich altijd al laten inspireren door schilders, muzikanten, schrijvers en cineasten. Voor hem zou de relatie tussen tekst en beeld dezelfde moeten zijn als deze tussen tekst en muziek. Het idee voor Vuren ontstond toen Mattotti Fitzcarraldo zag, een film uit 1982 van de Duitse regisseur Werner Herzog. Na afloop van de film tekende Mattotti een bootje dat later een kruiser werd en hij was vertrokken voor een scheppringsproces van een album waar hij zes jaar aan werkte.

Kort na verschijning overklasten recensenten en journalisten elkaar met analyses van het album omdat Vuren daartoe nu eenmaal uitnodigde. Het was dan ook een zelden gezien auteursalbum waarin zelfs de kleuren een rol van betekenis hebben. Het kleurenspel sprak zelfs in die mate aan dat Mattotti met zijn volgende album, De Man aan het Raam, dubbel verraste door gewoon in zwart-wit te werken. ZozoLala schreef het volgende over de vlammen in het album: "De vuren vervullen eenzelfde rol als de oceaan op de planeet Solaris in de gelijknamige sf-roman (1968) van Stanislaw Lem. Het boek is in 1972 verfilmd door Tarkovski, maar Mattotti zei toch vooral door het boek te zijn beïnvloed."